Τα 95 χρόνια του ΚΚΕ και οι σιωνιστές ιδρυτές του!!!

Αυτές τις ημέρες, συμπληρώνονται 95 χρόνια από την ίδρυση του κόμματος «του εγκλήματος και της προδοσίας», του ΚΚΕ. Στα πλαίσια, λοιπόν, του εορτασμού των… γενεθλίων του, το ΚΚΕ ανακοίνωσε… «πενταετή πολιτική-πολιτιστική δραστηριότητα», μέχρι την επέτειο των 100 χρόνων του και πραγματοποιεί εκδηλώσεις σ’ ολόκληρη την χώρα.
Ευκαιρίας δοθείσης, θα κάνουμε κι εμείς ένα αφιέρωμα στην ίδρυση του ΚΚΕ, ξεκινώντας από τα… προκαταρκτικά. Στην αυγή του 20ου αιώνος, λοιπόν, σχηματίσθηκαν στην Ελλάδα οι πρώτες σοσιαλιστικές ομάδες. Τέτοιες ομάδες εμφανίσθηκαν στην Αθήνα, στον Βόλο και στην Θεσσαλονίκη. Ωστόσο, οι οργανώσεις σε Αθήνα και Βόλο ήταν στην ουσία ολιγομελείς παρέες διανοουμένων, και παρέμειναν τέτοιες καθώς δεν κατάφεραν να «ανοιχθούν» στην κοινωνία και να προσελκύσουν τις λαϊκές μάζες. Μόνο οι εν Θεσσαλονίκη σοσιαλιστικές οργανώσεις ήσαν άξιες λόγου, λόγω της εκεί παρουσίας περί των 80.000 Εβραίων, οι οποίοι Εβραίοι ήταν διεθνώς η «μαγιά» της κομμουνιστικής ανατροπής.
Στην υπό οθωμανική κατοχή Θεσσαλονίκη, οι πρώτοι σοσιαλιστές ήσαν Εβραίοι -κυρίως από την Βουλγαρία-, με πρωτοστατούντα τον Αβραάμ Μπεναρόγια, γεννηθέντα το 1887 στην Βουλγαρία και μετέπειτα διδάσκαλο της βουλγαρικής γλώσσης στο εβραϊκό σχολείο της Φιλιππουπόλεως (Πλόβντιβ). Ο Μπεναρόγια μυήθηκε στον μαρξισμό το 1907 κι έναν χρόνο αργότερα συνέγραψε το βιβλίο «Το εβραϊκό ζήτημα και η σοσιαλδημοκρατία» (την εποχή εκείνη ακόμα και το κόμμα του Λένιν λεγόταν «σοσιαλδημοκρατικό» κι όχι «κομμουνιστικό»), εις το οποίο εξηγούσε την ανάγκη στρατεύσεως των όπου γης Εβραίων στα «σοσιαλδημοκρατικά» (μαρξιστικά) κόμματα. Οι διεθνείς δυνάμεις που κατηύθυναν τα μαρξιστικά κινήματα ξεχώρισαν τον Εβραίο αυτό διδάσκαλο και το 1908 τον έστειλαν στην Θεσσαλονίκη για να οργανώσει την κατάσταση. Μέχρι τότε, οι οργανωμένοι μαρξιστές της πόλεως (άπαντες Εβραίοι…) ήταν διασπασμένοι σε μικρές γκρούπες, με πρόσχημα ιδεολογικές διαφορές, αλλά στην πραγματικότητα εξαιτίας της ελλείψεως συντονισμού και ενός ικανού ηγέτη. Αυτόν τον ρόλο ορίστηκε να παίξει ο Μπεναρόγια.
 Μετά τον ερχομό του στην πόλη, οι διάσπαρτες ομάδες και ομαδούλες ενώθηκαν υπό την ηγεσία του και σχημάτισαν την «Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία – Φεντερασιόν», το 1909. Η πρώτη πράξη της Φεντερασιόν, ήταν η έκδοση μιας εβδομαδιαίας εφημερίδος, υπό τον τίτλο «Εφημερίς του Εργάτου», σε τέσσερις γλώσσες: εβραϊκά, ελληνικά, τουρκικά και βουλγαρικά. Αργότερα, η εφημερίς άλλαξε τον τίτλο της σε «Εργατική Αλληλεγγύη» (με τον ίδιο τίτλο κυκλοφορεί σήμερα η εφημερίδα του Κωνσταντίνου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ…) και τελικώς σε «Αβάντι», με εκδότη τον (Εβραίο) Αλμπέρτο Αρδίττι. Από τις νεώτερες εκδόσεις απαλείφθησαν οι άλλες γλώσσες κι έμειναν μόνον τα εβραϊκά, προφανώς επειδή δεν είχαν μη Εβραίους αναγνώστας…

Στις εκλογές του 1915 η Φεντερασιόν εισήλθε στην βουλή με δύο βουλευτάς, τον Εβραίο Αλμπέρτο Κουριέλ και τον Έλληνα Αριστοτέλη Σίδερι, με ψήφους από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης. Ο Μπεναρόγια απουσίαζε από την ενεργό δράση, διότι είχε εξοριστεί στην Νάξο, από το 1914. Αφέθη ελεύθερος το 1917 και έναν χρόνο αργότερα πρωτοστάτησε στην δημιουργία του πανελλαδικού βεληνεκούς ΣΕΚΕ (Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδος), το οποίο προσεχώρησε στην «λενινιστική» Γ΄ Διεθνή, γινόμενο όργανο των σιωνιστών της Μόσχας.
Η ίδρυσις του ΣΕΚΕ –μετέπειτα ΚΚΕ- έγινε κατά την διάρκεια του 1ου Σοσιαλιστικού Συνεδρίου, που συνήλθε στις 17-23 Νοεμβρίου του 1918 (4-10 Νοεμβρίου με το τότε ισχύον ημερολόγιο), στον Πειραιά, μια μόλις εβδομάδα μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ. Πρωτεργάτης της ιδρύσεως ήταν ο Αβραάμ Μπεναρόγια, ενώ συμμετείχαν περίπου 30 σύνεδροι. Ιδού κάποια ονόματα συμμετεχόντων: Σαμουήλ Γιονά, Αβραάμ Πέχνα, Αλμπέρτο Αρδίττι, Ισαάκ Καρασσό, Χ. Μπενρουμπή, Φραντς Τζουλάτι, Ζακ Βεντούρα (ιδρυτής της νεολαιίστικης ΟΣΕΝΕ (μετέπειτα ΟΚΝΕ, σήμερα ΚΝΕ), Αλμπέρτο Κουριέλ, Αβραάμ Λεβί, Φραντς Πετρούσκα κ.α.

Όπως καταλαβαίνετε, η πλειοψηφία των ιδρυτών του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) ήταν εβραϊκή, όπως και σ’ όλα τα άλλα Κ.Κ. όπου γης. Βεβαίως, στο 1ο Συνέδριο συμμετείχαν και ολίγοι Έλληνες, όπως ο Νικόλαος Γιαννιός, που μόλις κατάλαβαν περί τίνος πρόκειται έφυγαν αηδιασμένοι.
Ιδού τι αναφέρει σχετικώς ο Γιαννιός: «Ιδρυταί του ΚΚΕ, τόσον εις τας Αθήνας όσον και εις την Θεσσαλονίκην, ήσαν Ισραηλίται ή κρυπτοεβραίοι Έλληνες, το δε κίνημά των, παρ’ όλα τα σοσιαλιστικά φαινόμενα ή προσχήματα, ήτο εβραϊκόν εθνικιστικόν. Το υπό την ηγεσίαν μου τότε Σοσιαλιστικόν Κέντρον Αθηνών (έτος Ιδρύσεως 1911) ουδέν μέρος έλαβεν εις την ίδρυσιν του ΚΚΕ. Τουναντίον, προσεπαθήσαμεν, μεταβάντες εις τα γραφεία του, οδός Ευριπίδου, ν’ αποτρέψωμεν τους νεοφώτιστους κομμουνιστές από του να προσχωρήσουν εις την Μόσχαν, προβλέψαντες ποία κρίσις και ποία δεινά επερίμεναν τον σοσιαλισμόν της Ελλάδος και την Ελλάδα από την σοβιετικήν παρερμηνείαν του Μαρξισμού. Δυστυχώς, τα σοσιαλιστικά μας επιχειρήματα δεν εισηκούσθησαν, εφόσον η εβραϊκή ηγεσία είχε τους ιδικούς της ανθελληνικούς σκοπούς, οι δε γύρω αυτής Έλληνες προλετάριοι ήσαν αγράμματοι και αφελείς. Προσήλθαμεν εν τούτοις, ως μειοψηφία, εις το πρώτον Σοσιαλιστικόν Συνέδριον (1918), ηγωνίσθημεν και πάλιν, αλλ’ απεχωρήσαμεν εν τέλει δια να μη γίνωμεν όργανα της κομμουνιζούσης εβραϊκής πλειοψηφίας. Έκτοτε, οι παλαιοί σοσιαλισταί, επολεμήσαμεν και πολεμούμεν φανερά και τίμια τον Μπολσεβικισμόν, καθώς και τους κατοπινούς διφορούμενους “συναγωνιστάς” του» (πηγή: Ελ. Σταυρίδη, «Τα παρασκήνια του ΚΚΕ»).

 Το 1920, με απόφαση του 2ου Συνεδρίου του, το κόμμα προσέθεσε την λέξη «Κομμουνιστικό» στον τίτλο του (ΣΕΚΚΕ) και προσεχώρησε στην Γ΄ Κομμουνιστική Διεθνή (Κόμιντερν). Τέλος, το 1924 μετονομάσθηκε οριστικώς σε ΚΚΕ.

Τι απέγινε, όμως, ο ιδρυτής του; Μόλις οργάνωσε την κατάσταση, ο ιδρυτής του ΚΚΕ, Αβραάμ Μπεναρόγια, ολοκλήρωσε την αποστολή που του είχε ανατεθεί και απεσύρθη από την ενεργό δράση (ομοίως απεσύρθησαν και οι υπόλοιποι Εβραίοι από την πρώτη σειρά του κόμματος), διότι πλέον το κόμμα θα έπρεπε να απευθυνθεί στις ελληνικές πλατιές λαϊκές μάζες και πανελλαδικό κόμμα με αρχηγό έναν αλλοεθνή, αλλόφυλο και αλλόθρησκο δεν είχε καμιά τύχη. Ο Στάλιν του ανέθεσε την διεύθυνση του Γραφείου της Σοβιετικής Εμπορικής Ατμοπλοΐας στην Ελλάδα. Επέζησε του Β΄ Π.Π., μετανάστευσε στο Ισραήλ, όπου και απέθανε το 1979.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι σήμερα το ΚΚΕ κρύβει τον Μπεναρόγια και τους υπολοίπους σιωνιστάς ιδρυτάς του, όχι βεβαίως διότι ντρέπεται γι’ αυτούς –κομμουνισμός και ντροπή δεν πάνε μαζί-, αλλά διότι γνωρίζει τα αντισιωνιστικά αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και δεν θέλει να τα προκαλέσει.
Τέλος, ως είθισται, ας… ευχηθούμε κι εμείς με την σειρά μας για την συμπλήρωση των 95 ετών του εθνοπροδοτικού ΚΚΕ: ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΕΚΑΤΟΣΤΗΣΕΙ!

ΠΗΓΗ:
Εθνικισμός.net

«Ο πατέρας του Σωκράτη Κόκκαλη και ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος εκτέλεσαν σαν το σκυλί στ’ αμπέλι τον πρύτανη του ΕΜΠ και άλλους δημοκρατικούς πολίτες»

Καταγγελίες φωτιά για «αγωνιστές του ΕΑΜ» που έπνιξαν την Ελλάδα στο αίμα με λαϊκά δικαστήρια δολοφονώντας νοικοκύρηδες σαν ταγματασφαλίτες

 Όλα στη φόρα για «αντιστασιακούς της αριστεράς» που τα «γεράκια» της CIA τους τίμησαν στην Αμερικάνικη πρεσβεία!...

Αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας εν όψει των «επετειακών» εκδηλώσεων των αριστερών στο Πολυτεχνείο, επιχειρεί ο γνωστός επιχειρηματίας, Ιωάννης Θεοφανόπουλος, εγγονός του αλησμόνητου Πρύτανη του ΕΜΠ που εκτελέστηκε από αντάρτες του ΕΑΜ στην Αράχοβα κατά την διάρκεια των “Δεκεμβριανών” του 1944.

 

Για πρώτη φορά ο κ. Θεοφανόπουλος αποκαλύπτει ότι ενεργό εμπλοκή στην δολοφονία του παππού του είχε ο τότε πρωτοπόρος καθηγητής Ιατρικής, Πέτρος Κόκκαλης-πατέρας του γνωστού επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη- μέλος της καλής κοινωνίας των Αθηνών, που τίναξε την καριέρα του στον αέρα για να ακολουθήσει τους αντάρτες του ΕΑΜ στο βουνό! Μαζί του ως εκτελεστικός βραχίονας των εκτελέσεων ήταν και ο ξακουστός «αγωνιστής» της αριστεράς και των προοδευτικών ρευμάτων, σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος.

 

Το χρονικό του τρόμου

 

Ο Ιωάννης Θεοφανόπουλος γεννήθηκε στην Χαλανδρίτσα Αχαΐας το 1876. Ο πατέρας του, Παναγιώτης, δημοδιδάσκαλος, ήταν γόνος μανιάτικης οικογένειας αγωνιστών, που έφυγαν από την Μάνη διαφωνώντας με τους Μαυρομιχαλαίους για την δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια. Έτσι κατέφυγαν στην Αχαΐα υπό τον φόβο βεντέτας.

 

Ο Παναγιώτης Θεοφανόπουλος έκανε τέσσερα παιδιά, τον Ιωάννη, τον Κλεάνθη-δικηγόρο, που διατέλεσε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και υπουργός Δικαιοσύνης, τον Αριστοτέλη-δικαστικό και συμβολαιογράφο και την Ξανθίππη. Όλοι εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα μετά τις σπουδές τους.

Ο Ιωάννης Θεοφανόπουλος σπούδασε στο τότε Πολυτεχνείο-πριν γίνει Μετσόβιο-και συνέχισε τις σπουδές του στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου, όπου έλαβε το Διδακτορικό του.

 

Παρέμεινε στην Γερμανία εργαζόμενος σε μεγάλα μηχανουργεία και γύρισε στην Ελλάδα, εκλεγείς καθηγητής της έδρας μηχανολόγων το 1907. Πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως αξιωματικός του μηχανικού-πυροβολικού.

Παντρεύτηκε την Ιφιγένεια Καραλοπούλου και απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Τον Παναγιώτη, καθηγητή του Μικρού Πολυτεχνείου, τον Νικόλαο, καθηγητή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και διάδοχό του στην έδρα, την Ειρήνη (σύζυγο του καθηγητή της Νομικής Κωνσταντίνου Ρόκα) και τον Θεοφάνη, καθηγητή Σχεδίου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Η κοινωνική του δράση υπήρξε πολυσχιδής. Διετέλεσε μέλος του ΔΣ των σιδηροδρόμων Πελοποννήσου και με προσωπική του εργασία συμμετείχε στον σχεδιασμό και εφαρμογή των σιδηροδρόμων στην Πελοπόννησο.

Επί σειρά ετών προήδρευσε του νοσοκομείου Ευαγγελισμός, όπου με προσωπική του φροντίδα αποκτήθηκαν πρωτοποριακός εξοπλισμός και εργαστήρια.

 

Μετείχε στο ΔΣ της Σιβιτανιδείου Σχολής και πρωτοστάτησε το 1908 στην δημιουργία του Παναθηναϊκού Αθλητικού Συλλόγου (νυν ΠΑΟ). Ηγήθηκε της δημιουργίας του Υπουργείου Συγκοινωνιών, θεωρώντας απαραίτητη την αυθύπαρκτη λειτουργία του. Δημιούργησε με προσωπική του φροντίδα το μηχανουργείο του ΕΜΠ, φέρνοντας από την Ευρώπη τα περισσότερα μηχανήματα, για την πρακτική εφαρμογή των φοιτητών. Στην διάρκεια της Κατοχής συνεργάσθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό και τον Άγγελο Έβερτ για την διάσωση με πλαστές ταυτότητες πολλών φοιτητών.

 

Το 1939-1941 διετέλεσε αντιπρύτανης, το 1941-1943 πρύτανης και από το 1943 ως το θάνατό του προπρύτανης του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Τον Δεκέμβριο του 1944 απήχθη από την οικία του επί της οδού Φερρών από «Ελασίτες» που τον οδήγησαν με τα πόδια ξυπόλυτο να διασχίσει την χαράδρα της Κάζας στον Κιθαιρώνα μέσα στα χιόνια, με προορισμό την Λειβαδιά.

 

Όπως καταγγέλλει ο εγγονός του Ιωάννης Θεοφανόπουλος, βασιζόμενος σε μαρτυρίες κατοίκων και απογόνους τους που ακόμα ενθυμούνται τις ιστορικές αφηγήσεις, «πέρασε λαϊκό δικαστήριο από τον λόχο «Λόρδος Βύρων» υπό τον καπετάνιο Φαράκο και δύο εξέχουσες προσωπικότητες της εποχής. Τον ιατρό Πέτρο Κόκκαλη και τον τότε φοιτητή και μετέπειτα διάσημο σκηνοθέτη, Νίκο Κούνδουρο.

Την καταδικαστική απόφαση ακολούθησε νέα πεζοπορία στην Αράχοβα, όπου μετά από παραμονή ημερών, την 12 Ιανουαρίου 1945 αφού τον απογύμνωσαν, τον εκτέλεσαν δια τυφεκισμού έξω από το ξωκλήσι του Αγίου Τρύφωνα».

 

O μετέπειτα καθηγητής του ΕΜΠ Νικόλαος Θεοφανόπουλος, γιος του εκτελεσθέντος πρύτανη, παρέστη στην εκταφή των πτωμάτων. Ανάμεσα στους εκτελεσθέντες 13 προσωπικότητες όπως οι: Σπυρίδων Τρικούπης πρώην πρόεδρος της Βουλής , Στέλιος Κορυζής πολιτικός μηχανικός ,αδελφός του πρώην Πρωθυπουργού, οι στρατηγοί Κατσιγιαννάκης και Ιλιάκης, πρώην γενικός διοικητής Κρήτης, ο αεροπαγίτης Γεώργιος Κερασιώτης, ο διευθυντής φυλακών Παπαευσταθίου, ο μεταλλειολόγος Δημουλίτσας, ο πρόεδρος της κοινότητας Εκάλης Αποστολίδης, ο διευθυντής του ταμείου Νομικών Σταυρόπουλος, οι στρατηγοί Κορτζάς, Ανδρούλης και Ρώτας. Επίσης μαζί με τον Ιωάννη Θεοφανόπουλο εκτελέστηκαν οι καθηγητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου Γ.Σαρρόπουλος, Σ.Κορωνης και δώδεκα φοιτητές του Πολυτεχνείου.

 

Ήταν όλοι αυτοί οι δημοκράτες πολίτες «χίτες και ταγματασφαλίτες», όπως διατείνονταν τότε η ιστορική ηγεσία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του «Δημοκρατικού Στρατού» του καπετάν Μάρκου, οι μισοί εκ των οποίων ταξίδευαν στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και στην Μόσχα του Στάλιν και ονειρεύονταν με πρακτόρικες μεθοδεύσεις την «ουδετεροποίηση» της Μακεδονίας υπό Βουλγαρική προστασία;
Ο πατέρας του διαπρεπή επιχειρηματία Σωκράτη Κόκκαλη, Πέτρος, «σημαίνον πρόσωπο της αντίστασης και της αριστεράς» δεν ζει για να μας απαντήσει.

 

Οι Αμερικανοί άλλωστε-εχθροί του τότε που στήριζαν τον μοναρχοφασισμό-περιέργως τον «επιβράβευσαν» αργότερα, δίνοντας το όνομα του στον δρόμο που χωρίζει την Αμερικάνικη πρεσβεία με το Μέγαρο Μουσικής.

Έχει τη δυνατότητα όμως να μας απαντήσει για τα εγκλήματα τους, ο κύριος Νίκος Κούνδουρος ο οποίος ζει και βασιλεύει. Ας επιστρατεύσει την μνήμη του βουτώντας την μέσα στο αίμα που χύθηκε…

 

Γράφει ο Στέφανος Χίος 

www.elora.gr

ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ ΚΑΤΣΩΝΗΣ

Στις 14 Σεπτεμβρίου συμπληρώθηκαν 70 χρόνια από την βύθιση του υποβρυχίου «Κατσώνης» (Υ-1) το 1943 και την τραγική απώλεια του πληρώματος με επικεφαλής τον κυβερνήτη Βασίλειο Λάσκο.
Ο Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος Δημοσιογράφος – Αμυντικός Αναλυτής είχε γράψει ένα εξαιρετικό κείμενο για την ηρωϊκή δράση του υποβρυχίου ΚΑΤΣΩΝΗΣ το οποίο βυθίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1943, στο στενό Σκιάθου - Μαγνησίας.

Γράφει μεταξύ άλλων :

“Το Βασιλικό Ναυτικό (ΒΝ) προχώρησε το 1925 στην παραγγελία δύο υποβρυχίων (τα μετέπειτα «Κατσώνης» και «Παπανικολής») τύπου Shneider-Laubeuf στα γαλλικά ναυπηγεία, εκ των οποίων το πρώτο ναυπηγήθηκε στις εγκαταστάσεις Chantiers de la Gironde στην περιοχή Μπορντώ. Το Υ-1 καθελκύστηκε το 1926 και παραδόθηκε στις 8 Ιουνίου 1928 με παραλαμβάνοντα κυβερνήτη τον αντιπλοίαρχο Κωνσταντίνο Αρβανίτη.

Το υποβρύχιο είχε εκτόπισμα 576 τόνων (επιφάνεια) και 775 τόνων (σε κατάδυση), διαστάσεις 62,5/5,3/3,6 μέτρα, για την πρόωσή του χρησιμοποιούσε δύο μηχανές ντίζελ Shneider-Carels (2 x 650 ίππων) και δύο ηλεκτροκινητήρες των 500 ίππων. Ανέπτυσσε ταχύτητα 14 κόμβων στην επιφάνεια και 9 σε κατάδυση. Η ακτίνα δράσης του ήταν 3.500 ν. μίλια με ταχύτητα 10 κόμβων. Μπορούσε να καταδυθεί σε βάθος 80 μέτρων και έφερε έξι τορπιλοσωλήνες των 21 ιντσών με 13 τορπίλες τύπου Whitehead. Για την άμυνά του διέθετε αρχικά ένα πυροβόλο των 100 χλστ και ένα των 40 χλστ, τα οποία το 1934 αντικαταστάθηκαν από δύο βαρέα πολυβόλα Breda των 13,2 χλστ. Το πλήρωμά του αποτελείτο από πέντε αξιωματικούς και 41 υπαξιωματικούς και ναύτες.




Όταν εξερράγη το Β΄ΠΠ και με δεδομένο ότι το υλικό υποστήριξης των υποβρυχίων προερχόταν από τη Γαλλία, εμφανίστηκαν τα πρώτα προβλήματα, τα οποία επιδεινώθηκαν με τη γαλλική παράδοση. Τις παραμονές της ιταλικής επίθεσης το υποβρύχιο «Κατσώνης» αντιμετώπιζε σειρά τεχνικών προβλημάτων σχετικών με την υποστήριξη των μηχανών, καθώς και άλλων ζωτικής σημασίας συστημάτων. Παρά τα διαπιστωμένα επιχειρησιακά μειονεκτήματα, το σκάφος μαζί με τα υπόλοιπα υποβρύχια χάρη στις άοκνες προσπάθειες των ανδρών του ΒΝ ήταν έτοιμα να αναλάβουν δράση.

Το υποβρύχιο «Κατσώνης» (Υ-1) ανήκε στα πλοία του Στόλου που κατόρθωσαν να διαφύγουν στην Μέση Ανατολή μετά από την κατάρρευση της άμυνας της χώρας τον Απρίλιο του 1941, λόγω της γερμανικής εισβολής. Σημειώνεται ότι κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων κατά των Ιταλών, με κυβερνήτη τον υποπλοίαρχο Αθανάσιο Σπανίδη, βύθισε στις 31 Δεκεμβρίου 1940 το ιταλικό βοηθητικό στόλου «Quinto» 531 τόνων. Η επιχείρηση διεξήχθη βορείως του λιμένος του Δυρραχίου και εξετελέσθη αφού το υποβρύχιο αναδύθηκε, προσβάλλοντας τον στόχο με 30 βολές πυροβόλου.



Υπό τις διαταγές του κυβερνήτη αντιπλοίαρχου Βασίλειου Λάσκου το υποβρύχιο «Κατσώνης» τορπίλισε την 1η Απριλίου 1943 στο λιμάνι του Γυθείου μια γερμανική ναρκοθέτιδα 1.200 τόνων, κατά της οποίας έβαλλε τρεις τορπίλες, με αποτέλεσμα να ανατιναχθούν επίσης και δύο φορτηγίδες
που μετέφεραν πυρομαχικά που ήσαν παραβεβλημένες δίπλα της. Επρόκειτο για μια «καταδρομική» επιχείρηση η οποία διήρκησε μόλις πέντε λεπτά αιφνιδιάζοντας τον έκπληκτο αντίπαλο.

Στις 29 Μαΐου το υποβρύχιο αφού απέτυχε να βυθίσει με τορπίλες το επιταγμένο ισπανικό φορτηγό «Rigel» 1.000 τόνων, αναδύθηκε και το αχρήστευσε βάλλοντας με το πυροβόλο του. Η επιτυχία αυτή πραγματοποιήθηκε μεταξύ Ευβοίας και Σκιάθου, γεγονός που ανάγκασε τις γερμανικές δυνάμεις να αντιδράσουν.

Λίγους μήνες αργότερα το καταδιωκτικό υποβρυχίων UJ2101, το οποίο ήταν το πρώην ναρκαλιευτικό «Στρυμών», περιπολούσε στην περιοχή των Βορείων Σποράδων προς αναζήτηση υποβρυχίων. Το υποβρύχιο «Κατσώνης» έπλεε σε ανάδυση το βράδυ (περί τις 20.30) της 14ης Σεπτεμβρίου και ενώ βρισκόταν βόρεια του στενού της Σκιάθου, συναντήθηκε με το καταδιωκτικό υποβρυχίων UJ2101. Το ελληνικό σκάφος βρισκόταν σε δυσμενή θέση, καθώς έπλεε λόγω βλάβης με έναν μόνον ηλεκτροκινητήρα. Το γερμανικό καταδιωκτικό αφού εντόπισε οπτικά το σκάφος, κινήθηκε εναντίον του.


Το «Κατσώνης» καταδύθηκε, ενώ το UJ2101 προετοιμάστηκε να βάλλει εναντίον του βόμβες βυθού. Ξεκίνησε μια σκληρή καταδίωξη η οποία στη συνέχεια έφερε σε πλεονεκτική θέση το γερμανικό σκάφος.

Οι βόμβες βυθού προκάλεσαν σοβαρές ζημιές στο σκάφος, από τα ρήγματα εισερχόταν θαλασσινό νερό, τα πηδάλια βάθους τέθηκαν εκτός λειτουργίας και το χειρότερο από το χώρο των συσσωρευτών εκλυόταν χλώριο. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημανθεί ότι το υποβρύχιο δεν διέθετε διπλή κάθοδο (ασφάλειας), ούτε δεξαμενή ταχείας κατάδυσης, ενώ τα πρωραία πηδάλια δεν αναδιπλώνονταν με αποτέλεσμα την συχνή πρόκληση βλαβών, ακόμη και από κυματισμό!


Η κατάσταση ήταν απελπιστική και ήταν σαφές ότι το υποβρύχιο δεν μπορούσε να παραμείνει σε κατάδυση, γεγονός που θα σήμαινε τον βέβαιο θάνατο του πληρώματος. Η απόφαση ήταν μία και ο κυβερνήτης Β. Λάσκος διέταξε «ταχεία άνοδο» ελπίζοντας να συνεχίσει την εμπλοκή με το πυροβόλο του υποβρυχίου! Ακολούθησε σκληρή μάχη με το κτυπημένο υποβρύχιο να προσπαθεί να προσβάλλει το καταδιωκτικό σκάφος, το οποίο χρησιμοποίησε την τακτική του εμβολισμού για να τερματίσει την σύγκρουση.

Το υποβρύχιο «Κατσώνης» βυθίστηκε ενώ 32 άνδρες του πληρώματος (πέντε αξιωματικοί και 26 υπαξιωματικοί και ναύτες) κείτονταν νεκροί, μεταξύ των οποίων περιλαμβανόταν και ο κυβερνήτης. Ο Λάσκος βρήκε ηρωικό θάνατο από τα εχθρικά πυρά, πέφτοντας μαχόμενος στο καθήκον δίπλα από το πυροβόλο. Οι Γερμανοί συνέλαβαν 19 επιζώντες από τα μέλη του πληρώματος, ενώ αξιοσημείωτο γεγονός αποτελεί η διαφυγή τριών μελών του πληρώματος, που κατάφεραν να απομακρυνθούν κολυμπώντας και να διαφύγουν μετά από περιπέτειες στην Μέση Ανατολή!

Σήμερα ο υγρός τάφος του υποβρυχίου μαζί με τον ηρωικό κυβερνήτη Βασίλειο Λάσκο βρίσκεται σε σε στίγμα Φ 39° 20,5΄Β και Λ 023° 23΄Α”.

Αυτά δεν πρέπει να τα ξεχνάμε ειδικά για τους πιστσιρικάδες που “έρχονται”, όπως αυτός στην καταπληκτική φωτογραφία του ΝΙΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ.
ΠΗΓΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Περί Αλός

15-9-1922, τον έθαψαν ζωντανό μαζί με 9 ιερείς… Μνήμη Αμβροσίου Μητροπολίτη Μοσχονησίων

Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού Ιεροσολύμων και στη θεολογική Ακαδημία του Κιέβου.Υπήρξε εφημέριος σε πολλές ελληνικές κοινότητες της Κριμαίας (Θεοδοσίας, Συμφεροπόλεως, Σεβαστουπόλεως). Το 1913 χειροτονήθηκε βοηθός επίσκοπος της Μητροπόλεως Σμύρνης με τον τίτλο Ξανθουπόλεως, αναπλήρωσε δε τον εξόριστο μητροπολίτη κατά τη διάρκεια του Α’παγκοσμίου πολέμου.

Το 1919 χρησιμοποιήθηκε ως πατριαρχικός έξαρχος στα Μοσχονήσια,το δε 1922 έγινε Μητροπολίτης Μοσχονησίων.
Ο Μοσχονησίων Αμβρόσιος στις 14 Σεπτεμβρίου του 1922 μαζί με 6.000 χριστιανούς και 12 Ιερείς και Μοναχούς εκτοπίσθηκε στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας όπου καθ’ οδόν σε μια χαράδρα φρικωδώς σφαγιάσθηκε. Πρώτα οι δήμιοι τον πετάλωσαν κι’ υστέρα κόβοντας σιγά-σιγά τα μέλη του τον τελείωσαν. Μέχρι τέλους έμεινε πιστός και έλαβε τον στέφανο της ζωής. Κατ’ άλλους, αφού πρώτα οι στρατιώτες του έκοψαν τα χέρια και τα πόδια, υστέρα τον έθαψαν ζωντανό σε ένα τάφο με 9 Ιερείς.
Ο θρυλικός Ιεράρχης, πότισε με το αίμα του τη γη της Ιωνίας…

"Soviet Story" (ελληνική αφήγηση)

Τελέσθηκε μνημόσυνο θυμάτων των Ελασιτων στον Κάρκαρο Παρνασσού

Σήμερα το πρωί 13 Αυγούστου τελέσθηκε το καθιερωμένο ετήσιο μνημόσυνο στον Κάρκαρο η Δρακοκάρκαρο του Παρνασσού όπου βρίσκεται 500 μέτρα δυτικά από το χιονοδρομικό κέντρο Γεροντόβραχου για τα θύματα που είχαν ριχτεί εντός του βάραθρου απο τους Ελασιτες το 1944  - 7 Διστομίτες, 17 Αραχωβίτες, 3 Δαυλιώτες και 1 Αθηναίος -. Στο τέλος μοιράστηκαν τηγανίτες με πετιμέζι, πταλιές και κόλυβα.

 http://ntefi.blogspot.gr/2013/08/blog-post_13.html

Εθνικό μνημόσυνο στο Αγιονόρι Κορινθίας

Το Σάββατο 17 Αυγούστου και ώρα 18:30 τελείται μνημόσυνο στο Αγιονόρι Κορινθίας υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των σφαγιασθέντων υπό των κομμουνιστών. Η παρουσία σας θα τιμήσει, θα υμνήσει και θα δοξάσει την μνήμην των θυσιασθέντων υπέρ βωμών και εστιών Ελλήνων πατριωτών. 

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο γέρος της Δημοκρατίας είπε, πέραν άλλων, δια το ΚΚΕ: «Είναι τόση η έκτασις της προδοσίας ώστε ουδέποτε το έθνος και ο λαός μας θα ανεγνώριζαν την επάνοδον των προδοτών και των εγκληματιών εις τους κόλπους του πολιτικού βίου της χώρας. Οι ηγέται της προδοσίας ουδέποτε θα εύρουν αμνήστευσιν εις την συνείδησιν του ελληνικού λαού»

Δρομολόγιο από Κόρινθο: Κόρινθος - Χιλιομόδι - Κλένια - Ηρώο. Σημείωση: περίπου 6 χιλιόμετρα μετά την Κλένια αντικρίζουμε ανατολικά το Αγιονόρι και δυτικά την διακλάδωση προς Στεφάνιον. 100 μέτρα μετά την διακλάδωση προς Στεφάνιον (την οποίαν δεν ακολουθούμε), στρίβουμε δεξιά στην πινακίδα προς το ηρώο.

Δρομολόγιο από Άργος: Άργος - Ίναχος - Ν. Ηραίον - Προσύμνη - Λίμνες - Αγιονόρι - Ηρώο. Σημείωση: Μετά το Αγιονόρι στο τέλος του κατηφορικού δρόμου οδεύουμε ευθεία προς τα δυτικά (πινακίδα προς ηρώο)

14 Ιουλίου 2013 Μνημόσυνο στο Φενεό Κορινθίας για τους αδικοχαμένους Έλληνες που σφαγιάστηκαν άδικα από Ελληνικά Χέρια εν μέσω της Γερμανικής Κατοχής.

ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ 

ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΕΛΑΣΙΤΗ

Εξέταση μάρτυρος Σαμαρτζή Νικήτα του Ιωάννου.

Κόρινθος 6-3-1945.

Νικήτας Σαμαρτζής του Ιωάννου ετών 33 Γεωργός, γεννήθηκα και κατοικώ εις χωρίον Καλύβια Κορινθίας, άγαμος, εγγράμματος, Έλλην και χριστιανός ορθόδοξος, Ορκίσθηκα επί του ιερού ευαγγελίου κατά τα άρθρα 121 και 124 της Ποινικής Οικονομίας.

Ερωτήθη δεόντως.

Απάντηση: Ήμουν αγροφύλακας Κοινότητας Καλυβίων κατά το έτος 1943, ήλθαν οι πρώτοι αντάρτες στην περιοχή Φενεού.
Με χρησιμοποίησαν για σύνδεσμο με το στρατηγείο της οργανώσεως που ευρίσκετο στο Μάζι Καλαβρύτων και για άλλες δουλειές. Κατευθύνσεις έπαιρνα από την οργάνωση Καλυβίων του ΚΚΕ την οποίαν αποτελούσαν ο Δημ. Δαμεσούκος, Αντ. Αλωνιστιώτης και Όθων Οικονομόπουλος.
Κατά τον Δεκέμβριο του 1943 φέρανε στα Καλύβια 14 Ιταλούς, τους οποίους εγώ, ο Βλάσιος Οικονομόπουλος, ο Σωτήριος Αλωνιστιώτης ,ο υπεύθυνος Αθαν. Οικονομόπουλος και τέσσερεις αντάρτες ,Βασίλης Παπακυριάκου, κάτοικος Βασιλικού, Παναγιώτης Χαράλαμπος Τρομάρας κ.λ.π. μεταφέραμε εις θέση κοκουβούνι Β.Δ. Χωρίου Καλυβίων ένθα και τους εκτέλεσαν οι Τρομάρας και λοιποί αντάρτες, δι όπλων εις θέση Ζαρούχλας Διάσελο.
Τον Απρίλιο 1944 από το στρατόπεδο μονής Αγίου Γεωργίου μετεφέρθησαν από τον στρατοπεδάρχη,
1. Κρητικό ή Χατιώγην ή Γεώργιο Πισογιαννάκην
2. Σερμπέτη ή Γλυκό εκ Στομίου
3. Βλάσιο Οικονομόπουλο και
4. Εμένα
13 κρατούμενοι, εκ των οποίων γνώρισα τους ιατρό Β. Γεωργόπουλο εκ Δούσιας και ιερέα Ασπροκάμπου και εξετελέσθησαν δι όπλου υπό του Σερμπέτη και Πισογιαννάκη.
Εμείς οι άλλοι παρέστημεν ως βοηθοί με το πιστόλι χωρίς να εκτελέσω μεν.

Στο στρατόπεδο της μονής ήσαν κατά καιρούς .

Κρητικός ή Πισογιαννάκης εκ Χανίων Κρήτης, στρατοπεδάρχης
2. Κωνσταντίνος Σερμπέτης ή Γλυκός εκ Στομίου
3. Ιωάννης Φραγκοράφτης Κανελλόπουλος από το Ζευγολατιό Βραχατίου
4. Νικόλαος Δασκαλόπουλος από Κακούρι Τριπόλεως
5. Βλάσιος Πρόβος από το Μούλκι Κιάτου
6. Θύμιος Γκιόκας από το Κριεκούκιον
7. Κεραυνός ή Αντώνιος Τομαράς από Λιόπεσι
8. Σίμος από το Λουτράκι
Άπαντες ούτοι ελάμβαναν μέρος στις εκτελέσεις, Επίσης στο στρατόπεδο προσελήφθη και εγώ, Όλοι οι συλληφθέντες υποχρεούντο να υπογράψουν,
Από τα σπίτια που έπαιρναν πράγματα ή από καταστήματα, όπως από το παντοπωλείο του Γεωργίου από τη Γκούρα, που τον σκότωσαν, τα έπαιρναν εν γνώσει του αρχηγείου που αποτελούσαν οι προαναφερθέντες ΒΑΖΑΙΟΣ και λοιποί κι οι επιτήδειοι τα μοιραζόντουσαν μεταξύ τους, Όπως ο Τόμπρος, Κίτσος, Βουρκάνης από τα Μαζεΐκα, τα καλύτερα και τα λοιπά έδινα σε μερικούς από τους κατοίκους και κείνα που πάλι έμεναν έλεγαν ότι τα έδιναν στους πυροπαθείς άλλων χωριών.
Για τις συλλήψεις και εκτελέσεις των κατοίκων χωρίων Καλυβίων, υπεύθυνοι είναι οι αποτελούντες το Κομ. Γραφείο που υπόγραψαν:
1. Δεδεμούκας του Αντωνίου
2. Αντώνιος Αλώνιστιώτης
3. Σωτήριος Κασαλμάς
4. Ευάγγελος Οικονομόπουλος
5. Αθανάσιος Καπίνης και άλλοι, που δεν τους γνωρίζω.
Από το χωρίον Γκούρα Σταυρόπουλος ή Μουσουλίνης και άλλοι που δεν γνωρίζω.
Επίσης δεν ξέρω ποιοι είναι οι άλλοι των άλλων χωριών γιατί εγώ έλλειπα προηγουμένως έξη χρόνια στο ιπποδρόμιο του Φαλήρου που εργαζόμουν .

Στο στρατόπεδο Μονής Αγίου Γεωργίου έφερναν κρατούμενους από διάφορες περιοχές και τους συνόδευαν οι αποτελούντες την ΟΠΛΑ διαφόρων περιοχών.

Από το στρατόπεδο τους περνάμε λίγους - λίγους και τους εκτελούσαμε σε διάφορες περιοχές του δασώδους της πέριξ της Μονής και σε μια τρύπα πολύ βαθιά που αν ρίξεις μια πέτρα θα μετρήσεις το 16 για να ακούσεις το χτύπο στο υπέδαφος που θα φτάσει. Την τρύπα αυτή τη βρήκα εγώ κατ' εντολή του Κρητικού ή Πισογιαννάκη όστις δε ξέρω από που το έμαθε ότι υπήρχε τέτοια τρύπα.

Κατά τον Μάιο 1944 πήγαν 9 κρατούμενους αγνώστους και τους οδήγησαν δια μέσου του χωρίου Γκούρα εις Μακριά Λάκα της Ζήρειας και τους εκτέλεσαν με τη βοήθεια του Νικολάου Σταυροπούλου ή Μουσουλίνη από τη Γκούρα.

Στην τρύπα που ανέφερα που βρίσκεται στη θέση Κακόβουνι - Ντουρντουβάνα εκτελέσαμε 260
και κατά την εξής σειράν:
17 κατοίκους Νεμέας, τους πήγαμε εγώ, ο Βλάσης Οικονομόπουλος, ο Σερμπέτης, ο Κρητικός, ο Δασκαλόπουλος, ο Γιάννης Φραγκορράφτης, ο Βλάσης Πρόβος και ο Καραπάνος από τη Νεμέα και ο Μωριάς με έξη αντάρτες που έστειλε το σύνταγμα Βαζαίου, για να λάβει μέρος στις εκτελέσεις.
Αφού ξεκουραστήκαμε είπαμε στους κρατούμενους ότι τους πάμε για την Ταξιαρχία στα Μαζέικα.
ο Καραπάνος με τον Κρητικό και τον Μωριά πήγαν στη τρύπα.
Εκεί οδηγούντο δύο - δύο δήθεν για ανάκριση και χωρίς να αντιλαμβάνονται οι άλλοι, τους εκτελούσαν οι Μωρίας Κρητικός Καραπάνος κατά τον εξής τρόπο:

Τους γδύναμε τελείως και με το μαχαίρι τους έκοβαν το λάρυγγα και τους έριχναν μέσα στην τρύπα.
Τα ρούχα που παίρνανε τα πήγαιναν στην περιφερειακή Επιτροπή που ήταν στο Μπούζι και έπειτα στη Λαύκα και τα φορούσαν τα διάφορα μέλη της οργανώσεως.

Τότε εγώ δεν έλαβα μέρος στην εκτέλεση.
Την άλλη μέρα πήραμε άλλους τριάντα από το στρατόπεδο μεταξύ των οποίων και ο Αθανάσιος Ρεκουνιώτης και η Ελένη Καραλή από τα Καλύβια.
Φύγαμε στις 4 το πρωί και με δεμένα τα χέρια τους με σχοινιά τους πήγαμε στην ίδια τρύπα.
Εκτελέστηκαν κατά τον ίδιο τρόπο από τους ίδιους.

Εγώ δεν εκτέλεσα και αυτή τη φορά. Έπειτα από 3-4 μέρες πήραμε από το στρατόπεδο μεταξύ των οποίων οι περισσότεροι από το Βαλτέτσι Τριπόλεως και τους οποίους έστειλε στο στρατόπεδο το Σύνταγμα του Βαζαίου και τους πήγαμε στην τρύπα με δεμένα τα χέρια .

Εκεί τη προτροπή του Μωργιά και με πιστόλι στα χέρια με ανάγκασαν κι έσφαξα κι εγώ.

Κατά την εκτέλεση παρίστατο και ο Βλάσης Οικονομόπουλος, αλλά και αυτός δεν έσφαξε, μόνον πήρε τα ρούχα των εκτελεσθέντων, που του έδωσε ο Πισογιαννάκης.

Έπειτα από 7-8 μέρες πήραμε από το στρατόπεδο άλλους 35-37 δεν θυμάμαι ακριβώς, μεταξύ των οποίων ήσαν ο Βλάσης Ρομπόκος γιατρός Γκούρας, Γεώργιος Γεωργίου. Κι αυτούς τους πήγαμε δεμένους. Τότε έκλεισε η ομάδα του Μωριά και την εκτέλεση με μαχαίρι την έκαναν ο Θύμιος Γιόκας, Σερμπέτης ή Γλυκός, ο Βλάσης Πρόβος, Νικόλαος Δάσκαλόπουλος από Κακούρι, Βλάσης Οικονομόπουλος και εγώ.

Έπειτα από αρκετές μέρες και μάλιστα κατά μήνα Ιούλιο 1944 μεταφέρθηκαν από το στρατόπεδο και εκτελέστηκαν στην τρύπα 48 που οι περισσότεροι ήσαν από το Φενεό, μεταξύ των οποίων
και ο Αλέξανδρος Χαρλαύτης και οι δύο υιοί του Αργύρης και Γιάννης, Επίσης o Κωνσταντίνος Δάρης και ο υιός του ,ο Φαρμακοποιός Νίκος Λαδάς, Νίκος Μητρόπουλος, η Αθανασία Μπαλή, Παπα-Παναγής Χαρλαύτης κάτοικοι Γκούρας,
το ζεύγος Τσεκρέκη, Δημ. Ψαχούλιας ή Βολιαρίτης από το Μεσινό,
ο Παπαγιωργόπουλος και ο υιός του Γιάννης Τσούλης, o Κολοβός
και η κόρη του από τα Καλύβια,
Γρηγόρης Καπέλος κι ο αδερφός του ο Δάσκαλος, Ηλίας Σταματόπουλος κάτοικοι Φονιά,
Κατσαούνης από Γκιόζα,
Φεντσής, Σωτήρης Κακκαβάς από τη Σιβίστα κλπ που δεν θυμάμαι.

Αυτών των 48 η εκτέλεση γινόταν με τον εξής τρόπο, Έλεγαν στον καθένα να πέσει κάτω κι αν αρνιόταν τον κτυπούσαν με γλωσσίδι καμπάνας.

Τους χτυπούσε ο Σίμος πίσω στο κεφάλι κι όταν έπεφταν κάτω τους έσφαζαν.

Την άλλη μέρα πήρανε άλλους 37-38 αν θυμάμαι ακριβώς. Τότε δεν ήρθε ο Σίμος αλλά ο Πισογιαννάκης. Οι 38 ήσαν από τη Νεμέα, τους έφερε ο Θύμιος με τον Απόστολο Καραΐσκο και άλλους που δεν τους γνωρίζω στο στρατόπεδο και αυτούς εκτελέσαμε με τον ίδιο τρόπο, πρώτα τους χτυπούσαμε με το γλωσσίδι κι έπειτα τους σφάζαμε με μαχαίρι.

Λόγω επιδρομής των Γερμανών τους υπόλοιπους της μονής, κρατούμενους τους μεταφέραμε στο χωριό Κα ..... ύργου Πατρών και εκείθεν πάλι στη μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού και τους άφησαν ελεύθερους.

Μεταξύ αυτών και οι αδελφοί Χησόπουλοι από τη Σιβίστα.

Επίσης στην τρύπα εκτελέστηκαν 17 γυναίκες και παιδιά,
μεταξύ των οποίων και η οικογένεια Ανάμαη από πέντε άτομα από την Ακράτα.( βλέπε 1944 Φενεός - Δίστομο Παρουσίαση Στοιχείων η (Κάντε κλίκ εδώ )

Επίσης εκτελέστηκε κοντά στη μονή η Βασιλική Ανδ. Κάππου από τα Καλύβια.

Την έκθεση για τη σύλληψη της την έστειλε το στρατόπεδο επειδή μάλωνε μαζί της, για κάποια μάντρα, ο Παναγιώτης Μπρέκας από τα Καλύβια, τη συνέλαβε μαζί με τον Κωνσταντίνο Σερμπέτη.

Έπιασαν και το γιο της το Χρήστο 20 χρ. Όπως μου είπε ο Σερμπέτης την εκτέλεσε το ίδιο το παιδί της με μαχαίρι και την έθαψε στη θέση Αρσένη - Βρύση, γιατί αυτή είχε κρεμάσει τον άντρα της.
Στις ανακρίσεις που έγιναν στο μοναστήρι Αγίου Γεωργίου για τους κάτοικος του Φενεού παρίστατο και ανέκρινε:
1. Όθων Τζανέλος
2. Ο εαυτός μου
3. Ο Δήμος ή Τάκης Αναγνωστόπουλος
4. Αποστόλης Καραΐσκος κάτοικος Ηρακλείου
5. Θύμιος ή Γκιόκας από το Κριεκούκι
6. Κώστας Σερμπέτης
7. Σίμος
8. Κρητικός Πισογιαννάκης
9. Στέλιος από την Κρήτη
10. Μιχάκης .
Για τη σύλληψη των κατοίκων αυτών τα κομ. Γραφεία των χωριών έδιναν στον Όθωνα Τζανέλο κατάσταση να συλληφθούν.
Τους απέδιδαν κατηγόριες ότι συνεργαζόταν με τα Τάγματα Ασφαλείας. Για τη σύλληψη του οιουδήποτε έπρεπε να αποφασίσει το Κομ. Γραφείο του χωριού του.
Οι αποτελούντες το γραφείο το κομματικό συγκέντρωναν τα στοιχεία και τα έδιναν στο Γραμματέα της Αχτίδας. Σε περίπτωση διαφωνίας ο Γραμματέας έδινε τις γενικές κατευθύνσεις των συλλήψεων και εκτελέσεων.
Είχε δώσει εντολή η ΠΕΕΑ που έλεγε κάθε αντιδραστικός έπρεπε να εξοντώνεται και μάλιστα όλος ο οικογενειακός κύκλος και μέχρι εβδόμης γενεάς.
Αφ ετέρου το αρχηγείο του 6ου Συντάγματος ήταν στη Γκιόζα εκπροσωπούμενο από το Βαζαίο , το Νικήτα ή Λέκκα, τον Πελοπίδα, τον Μενέλαο, το γιατρό Κόλλια, το δάσκαλο Πούλο και το Γεώργιο Τσαούση διοικητή της ΟΠΛΑ.
Το κομ Κόμμα είχε ως αντιπρόσωπο το Γραμματέα του Πελοποννησιακού Γραφείου Στάθη ή Τριαντάφυλλο, (Ζέγκο Βαγγέλη από Θεσσαλία), που παρέμενε στα Καλύβια στο σπίτι της Βενετσιάνας Καψομαλούκη και έλεγχε όλη τη περιφέρεια Κορινθίας. Στο σπίτι του έπαιρναν αποφάσεις με τους Αποστόλη Καραΐσκο από Ηράκλειο Νεμέας ή Ρούμελη επικεφαλής των συνοδευόμενων από την περιοχή Αργολίδας Νεμέας,

2. Μιχάλη δικαστής και ανακριτής
3. Τάκη επίσης ανακριτή
4. Όθωνα Τζανέλο από Γκούρα
5. Δήμο Αναγνωστόπουλο
6. Θύμιο - Ψευδώνυμο και
7. Λέκκα Νικήτα όστις έλεγε στους κρατούμενους να ειδοποιήσουν τους δικούς τους που είναι στην αστυνομία ή στα τα να φύγουν και να πάνε στο αντάρτικο.
Αυτοί αποφάσιζαν για συλλήψεις και εκτελέσεις.
Ο στρατοπεδάρχης μου έλεγε ότι οδηγίες παίρνει από το Στάθη και το Νικήτα ή Λέκκα για τις εκτελέσεις και ο μεν Στάθης έδινε οδηγίες ο δε Λέκκας ως εκπρόσωπος του Συντάγματος.
Οι δύο αυτοί συνενοούντο και εγίνοντο οι εκτελέσεις .
Η Επιτροπή που έκανε τις ανακρίσεις μέσα σε ένα κελί του μοναστηριού και που ήμουν κι εγώ παρών υποχρέωνε όλους να υπογράψουν μια κατάθεση ότι συνεργαζόσαν με τα Τάγματα Ασφαλείας.
Αν δεν ήθελε κανείς να υπογράψει με ραβδιά τον χτυπούσαν μέχρι να δεχτεί.
Εγώ είδα να χτυπάνε για να υπογράψουν τον Παναγ. Παπαγεωργίου από την Γκούρα, τον Αθανάσιο Μπαλή, το γιο του Χαρλαύτη από Γκούρα, το Λιάτση από το Στενό και άλλους .
Στα Καλύβια συνελήφθησαν η Μάρθα Καμπέρου από τον Μπρέκα Παν. τον Ευαγ. Οικονομόπουλο τον Χαρ. Κουσούρα και την οδήγησαν στο στρατόπεδο όπου την εκτέλεσε ο Κεραυνός - Αντώνιος Τομαράς από το Λιόπεσι, Σερμπέτης και Βλάσης Πρόβος.
Στο εξωκλήσι της μονής του Αγίου Γεωργίου ή Καμπέρου συνελήφθη κι εκτελέστηκε επειδή ο γιος της Φώτης δραπέτευσε κατά την εκτέλεση των έξη από το Διακοφτό και τον Πειραιά που έλαβα μέρος κι εγώ.
Αυτοί εκτελέστηκαν με μαχαίρι. Σχέσεις με το στρατοπεδάρχη είχαμε ο Θεόδωρος Οικονομόπουλος Γιώργης Φάμας και Γιώργης Λουκόπουλος.
Για τους 40 αστυφύλακες που έπιασαν στο Δερβένι γνωρίζω τα εξής .
Τους οδήγησαν στο χωριό Φονιά τους αφαίρεσαν τα ρούχα και τα παπούτσια όπου έλαβα κι εγώ μέρος με το Κίτσο ή Βουρτσάη από τα Μαζεΐκα.
Μετά το γδύσιμο με υποχρέωσαν να ζητήσω ρούχα από τους χωρικούς παλιά.
Τα ρούχα των αστυφυλάκων τα φόρεσαν οι αντάρτες του 6ου Συντάγματος που βρισκόταν στο Φονιά.
Από το Φονιά τους οδήγησαν στο χωριό Λυκούργια χωρίς να ξέρω που τους εκτέλεσαν.
Τους 38 που λέω παραπάνω ότι εκτελέστηκαν στην τρύπα έγινε το εξής.
Ένα Σάββατο φύγαμε από τα Καλύβια με το Βλάση Οικονομόπουλο και το Χαράλαμπο Κουρούσια κάτοικο Καλυβίων και πήγαμε στο μοναστήρι, περί την 3η νυκτερινή.
Στην εκτέλεση ήρθε και ο Κουρούσιας για ενίσχυση της φρουράς των κρατουμένων.
Όταν ήρθε στρατοπεδάρχης ο Σπάρτακος από το Ζευγολατιό Βραχατίου δεν έγιναν εκτελέσεις.
Έχω ακούσει από αντάρτες του αρχηγείου ότι πάνω από το χωριό Γκιόζα μέσα σε μια τρύπα έχουν εκτελέσει οι αντάρτες του 6ου Συντάγματος, πάνω από χίλιους αντιδραστικούς.
Οι Βουρτσάης και Τόμπρος έχουν λεηλατήσει με διαταγή πολλά καταστήματα και ιδιαίτερα της Νεμέας.

Στην ΟΠΛΑ ήσαν:

1. Βαγγέλης Οικονομόπουλος από τα Καλύβια
2. Νίκος Σταυρόπουλος ή Μουσουλίνη από
3. Γιώργος Κοτσελάς κάτοικος Γκούρας
4. Γιώργος Κουραμπέλης
5. Πάνος Μπρέκας
6. Γιάννης Βυζάς
7. Σωτ. Αλωνιστιώτης
8. Χαράλαμπος Κουρούσης
9. Αλέξ. Γούρμος
10. Σωτ. Κασαλμάς από Καλύβια
11. Βασίλης Κασαλμάς
12. Παν. Ξιάγκος από Φονιά
13. Θεόδ. Οικονομόπουλος από Σιβίστα
14. Θεοφ. Πίκουλας από Φονιά.
Απ αυτούς ο Νίκος Σταυρόπουλος γνωρίζω ότι έχει σφάξει. Ο Γιώργης Κοτελάς έφερνε πάντα κρατούμενους από τη Γκούρα, ο Κώστας Μπαρμπόπουλος από το Φονιά στο μοναστήρι.
Με τον Ηλία Σταματόπουλο κοιμηθήκαμε μαζί στο μοναστήρι και μου είπε ότι οι αδελφοί Δημήτρης και Γρηγόρης Καπέλος ήταν αντιδραστικοί και ότι είχαν γραφείο αντιδραστικό και ότι σκέφτονταν να πάνε στο αντάρτικο για να καμουφλαριστούν, γι αυτό και πρέπει να συλληφθούν και εκτελεστούν.
Τα στοιχεία αυτά τα έδωσε στο Κομματικό Γραφείο του Φονιά.
Με το προσωπικό του στρατοπέδου συνδεόταν με τον Κρητικό
ο Πισογιαννάκης,
ο Γιάννης Βιζάς,
ο Βασ. Βαρελάς,
ο Παν. Μπρέκας,
ο Παν. Οικονομόπουλος,
ο Δημ. Γούρμος,
ο Αντών. Αλωνιστιώτης,
Δημ. Α. Δεμετούκας,
η οικογένεια Χασαλά κι ο Γιώργης Τσελώνης.
Η Βενετσιάνα Καψιμαλάκου έβαζε σπιγκουνιές και την άκουσαν να καταφέρετε κατά της Ελένης Καραλή και κόρης και να λέει στο Καραΐσκο ή Θύμιο και Στάθη  Τι φιλάτε αυτά τα καθάρματα;
Επίσης είχαν σχέσεις με το στρατόπεδο οι οικογένειες Ψαχούλια Γεωρ. Θυγατέρα Αναστ. Ζάγκου Αγγελική και Αρετή.
Το κομ. Γραφείο Καλυβίων την τελευταία επιδρομή των Γερμανών είχε αποφασίσει να συλληφθούν οι Δημ. Γούρμος και Αθαν. Οικονομόπουλος. Ο Βασ. Κατσηρμάς πήρε μια μέρα τη κόρη του Χαρ. Κολοβού που μετά εκτελέστηκε και της είπε Ασπασία να πάμε μαζί το φαγητό στο μοναστήρι κι όταν μετά από συνεννόηση με το Στρατοπεδάρχη ο Κασαλμάς την έπιασαν και τη σκότωσαν.
Μια μέρα ήρθε στο στρατόπεδο ο Όθωνας Τζανέλος, ο Νίκος Σταυρόπουλος, ο Γιώργης ο Κατσελάς, ο Γιάννης Λύρας του Ανασ. συζήτησαν με το στρατοπεδάρχη κι έφυγαν.
Μετά 2-3 μέρες έφερε ο Κοτσελάς τους συλληφθέντες της Γκούρας. Τα κειμήλια της ...... μονής Αγίου Γεργίου Φενεού μάζεψαν να τα φυλάξουν οι μοναχοί και τα έκρυψαν στο καταφύγια της Μονής.
Ο στρατοπεδάρχης Σίμος τα ανακάλυψε και τα πήρε για να ενισχύσει τα οικονομικά του κόμματος.
Από τους καλόγηρους της μονής έσφαξαν το μοναχό Αρσένιο διότι έδειξε κάποιο ταγάρι με γράμμα στους κατοίκους του Στενού.
Τον πήραν με άλλους έξη καλογήρους και τους έσφαξαν στην τρύπα.
Συνεργοί στη σφαγή των καλογήρων ήσαν και κάτοικοι των Καλυβίων για να αρπάξουν την περιουσία της μονής.
Για τους Άγγλους που βρισκόσαν στην περιοχή μου είπε ο Θύμιος ή Γκιόκας από το Κριεκούκι, το επάγγελμα σοφέρ, ότι εκτελέστηκαν από αντάρτες στα Τρόπαια της Γορτυνίας.
Τους συλληφθέντες και εκτελεσθέντες της Γκούρας έφερε στο μοναστήρι ο Γιώρ. Κοτσελάς με δυο άλλους και τους παρέδωσε στο στρατοπεδάρχη Σίμο και βοηθό Πισογιαννάκη.
Ο Γ. Κοτσελάς παρέδωσε κι ένα φάκελο για τους κατηγορούμενους στον στρατοπεδάρχη. Τον ιερέα της Γκούρας Παπα-Χαρλαύτη τον εκτέλεσε στην τρύπα ο Κ. Σερμπέτης ή Γλυκός και μάλιστα τον χτύπησε με μαχαίρι διότι εκστόμισε μια κατάρα και συνέχεια τον χτυπούσε με το μαχαίρι έως ότου τον αποτελείωσε.
Στο στρατόπεδο έρχοσαν και ο Αντ. Κολοκούρης του Γεωργ. και Κ. Λύρας ή Καραμήτρος .
Γι αυτά που λέει ο Γιάννης Κωστέας ή Γιαννίδης εναντίον μου ότι εγώ με ομάδα πήγα και τον βρήκα στην περιοχή Πελλήνης και του ζήτησα να μου δώσει άνδρες του και πήγα στο Κιάτο και συλλάβαμε τα τρία αδέρφια Γεώργιο, Δημήτριο και Αχιλλέα Χαρλαύτη από τη Γκούρα και τους εκτελέσαμε ανάμεσα στο Παναρίτι και Μάρκασι δεν ξέρω τίποτε, ούτε πήγα ποτέ στην Πελλήνη ή Κιάτο.
Άλλο τι δεν έχω να προσθέσω και γράμματα γνωρίζω. Τω ανεγνώσθη και βεβαιωθείσα υπογράφεται .

Ο Εξετασθείς Οι μάρτυρες Ο Μοίραρχος

Αθ. Δρούγκας

Αντίγραφο
Κόρινθος 9 Μαρτίου 1945
Ο Μοίραρχος

---

Πήρατε μια ιδέα για το πόσοι περίπου σκοτώθηκαν και με ποιο τρόπο

---

ΥΓ .
 Στο Βαλτέτσι σκότωσαν , μια μανά με τα 3 κοριτσάκια της Στο Φενεό μανά με τα 4 παιδία της 11 έως 18 ,τον Πατέρα και το μεγαλύτερο αδερφό 22 ετών τους είχαν σκοτώσει νωρίτερα(Οικογένεια Ανάμανη από την Ακρατα η οικογενεια στην φωτογραφία τηςΚεντρικής Σελίδας)
Και σήμερα παίρνουν σύνταξη ...εθνικής αντίστασης αυτά τα καθάρματα
Και κατηγορούν όσους πάνε στο μνημόσυνο ως ...φασίστες!!!
οι αλήτες!!!
Ο Ζεγγος που το, ίδιο το ΚΚΕ τον καθαίρεσε σαν μεγάλο εγκληματία είπε ότι είχε πάρει εντολές να κάνει τόσα εγκλήματα.
Και Ο Ζεγκος έχει πει πολλά και έχει εξετάσει την υπόθεση ο Στάθης Καλύβας του ΓΕΗΛ .
Ο Ιωαννίδης που πέθανε ως κομμουνιστής απεκάλυψε πολλά που συμφωνούν με όσα είχαν γίνει. 

---

Περισσότερες Πληροφορίες για τα Εγκλήματα του Φενεού και πολλά άλλα Ντοκουμέντα σχετικά με την αντίσταση στην Κατοχή , αλλά και για τα γεγονότα του Συμμοριτοπόλεμου,

Μπορείτε να βρείτε στην παρακάτω σελίδα

http://sfoulidis.my-webs.org/index.html?i=2

Προηγούμενη Σελίδα                                            Επόμενη Σέλιδα

Τιμώντας τη μνήμη του Δ. Ψαρρού...

« Με τη στολή της απόταξης στων ωραίων στρατιών τη χώρα ως άγγελος φτάνεις…»

της Βασιλικής Κοντοπούλου (Εκπαιδευτικού)

Σαν αερικό η μορφή σου, στρατιώτη που έπεσες «υπέρ ελευθερίας  πατρίδος», ανοίγω το γράμμα σου, μα ποιος θα πιστέψει τη γραφή σου;

«Είμαι εδώ και ακούω και βλέπω. Και πρέπει μάλλον να αναφέρω, πώς αλήθεια τολμάτε να μιλάτε, τάχα, τιμώντας με;

Δεν επιθυμώ τα μνήματα της υποκρισίας σας.

Έχω τιμή ατίμητη και είναι  ετούτη η στολή  που ενδύομαι και η ουράνια πολιτεία στην οποία ανήκω.

Τα ψεύδη σας είναι οι αλυσίδες της ψυχής και της κολάσεώς σας.

Ποιος με εκτέλεσε; Όλοι ερωτούν και η Βρετανική Αντικατασκοπεία απαντά εγγράφως και υπογράφει ονομαστικά. Γιατί δεν αναζητάτε τα έγγραφά της; Ήδη εδώ και 30 χρόνια, έχουν ανακοινώσει τους δολοφόνους μου.

Ο Άρης μετέβη για να με σώσει και ουδεμία εμπλοκή έχει με  την εκτέλεσή μου. Είχαμε συμφωνήσει για κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Εγώ θα ήμουν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε ένα μεταβατικό καθεστώς ανορθώσεως και αποκαταστάσεως της εθνικής κυριαρχίας και ενότητος. Μιλούσαμε για κατάληψη της Ανατολικής Θράκης  και για γενική επιστράτευση των απανταχού ελληνικών δυνάμεων. Φυσικά και το Προεδρικό Γραφείο και η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ θα μας κατεδίωκε. Η δε ομολογία  Ζούλα και η περίφημη έκθεση  ήταν κατ’ εντολή και παραγγελία, είναι κίβδηλη και ας παύσει  η αίσχιστη αναπαραγωγή της. 

Πόσο θρήνησε, όταν έλαβε τις θλιβερές ειδήσεις μου. Έσκιζε τα παντελόνια του και τραβούσε τα γένια του. Μην κλαίς, Άρη,  για εμέ, παρά την δύσμοιρη πατρίδα φύλαξε. Μπορείς;

 Τον άμοιρο. Με υπογραφή του Κ.  Τσάτσου εκτέθη η κεφαλή του…

Εμάς  που «δώσαμε» την ύπαρξή μας, πώς αγγίζετε τα σώματά μας, βάρβαροι ;

Η ομάδα Δεδούση δεν είχε ουδεμία σχέση με εμένα. Έπρεπε να τον είχα εκτελέσει. Αλλά περίμενα να τον περάσω στρατοδικείο. Έκανα λάθος εκτίμηση.

Όσοι από το σύνταγμά μου συνεργάστηκαν και στρατωνίστηκαν με τους κατακτητές και τους ταγματασφαλίτες, είτε στην Πάτρα είτε στην Άμφισσα ή στο Γουδί, ντρόπιασαν την ΕΚΚΑ.

Εγώ σε χώρες μακρινές πορεύομαι… Λευκές και χρυσές και εκπάγλου καλλονής.

Και τούτη η γραφή είναι εγερτήριο και πρόσκληση επιστρατεύσεως .

Τι  περιμένετε εσείς οι ένστολοι αξιωματικοί;

 Πίνδος ,Σμύρνη, Ίμβρος και Τένεδος, Κύπρος, Ίμια, Αιγαίο.

Δε θυμάστε τις ωδίνες; Για πόσο ακόμα θα υποτάσσεστε στους ανέστιους και απολιτικούς, στους απάτριδες;

Πόσο ακόμα θα ανέχεστε τους «υπογράφοντες» το χαμό  της πατρίδος και της  γενοκτονίας του γένους των Ελλήνων;

Και είναι η «σιωπή της ανοχής» δηλητήριο που κατατρώγει τις σάρκες και τη ρώμη.

Πώς τολμάτε και δέχεστε το «καθεστώς τόσο βαριάς σκλαβιάς;».

Χρεοκοπήσαμε σε αρετή  και παύσαμε να είμαστε «εραστές της πόλης» και «δεν επιθυμούμε τον  τάφο εκείνο του αγέραστου επαίνου», αλλά και ξεχάσαμε ότι « ΤΟ ΕΥΔΑΙΜΟΝ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ, ΤΟ ΔΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ»  

Ας  βρούμε τη μνήμη μας και ας σηκωθεί το ξίφος τ’ Αϊ-Γιωργιού, και ας είναι η ρομφαία δίκοπη…

Οι ρανίδες του αίματός μου, ας γίνουν οι σπόροι της παλιγγενεσίας...

5/42, Τελευταία Διαταγή.

Ας σαλπίσει η σάλπιγγα…

Δημήτριος Ψαρρός,

Συνταγματάρχης»

Ετούτη την επιστολή την διαβάζω με τ’ αγιοκέρι , μη τύχει και τη δουν  και ξυπνήσουν τα θεριά του μίσους. Χαμογελώ, γιατί ξέρω ότι και  η διαθήκη του Άρη δεν άνοιξε ακόμη…

Επειδή η ΩΡΑ είναι επιτακτική, παρακαλώ τον Υπουργό Άμυνας να πρωτοστατήσει και να ζητήσει όλα τα αρχεία αναφοράς στην υπόθεση «Ψαρρού», όλες τις ανακοινώσεις στη Βουλή των Λόρδων και στη Βουλή των Κοινοτήτων περιόδου 1984-1987 που αφορούν την «Βρετανική Εμπλοκή» στην Ελλάδα από τις συναρμόδιες υπηρεσίες, για να κλείσει ένα από τα πιο  επώδυνα τραύματα στο συλλογικό συνειδητό και ασυνείδητο του λαού μας και από τα επονείδιστα ψεύδη της ιστορίας. Ακόμη , τον καλώ να τακτοποιήσει τα ονόματα των πεσόντων στο Κλήμα Δωρίδος, γιατί, πολύ απλά,  τουλάχιστον δύο από τους αναγραφόμενους στην αναθηματική στήλη, ο ένας απεβίωσε το 1941, δολοφονήθηκε και θεωρείται αγνοούμενος  και ο άλλος το 1948.

Όλοι ας συμβάλλουμε στον κριτικό στοχασμό και τον παραγωγικό διάλογο με την Ιστορία ελέγχοντας τις παραδοχές μας.  Ας απαντήσουμε στο ερώτημα : «Ποιον εξυπηρετεί ο διχασμός και η παραχάραξη της  ελληνικής ιστορίας, ο φανατισμός και η διχόνοια, η βάρβαρη συμπεριφορά;» Το χρωστάμε στις μούσες ΚΛΕΙΩ και ΚΑΛΛΙΟΠΗ ,αλλά και στη μητέρα τους τη ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ. Το χρωστάμε στην κατάλευκη πατρίδα, λίκνο του Λόγου και του Νοητού Ηλίου...του Ανέσπερου  Φωτός η παρακαταθήκη…


 http://fokidatv.blogspot.gr/2013/05/blog-post_23.html

Γενοκτονία των ποντίων (Ντοκυμαντερ)

Πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ που αναφέρεται στην Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου που πρέπει να δουν όλοι οι Ελληνες

https://www.rapidshare.com/files/2087540603/Pontioi_01_GENOKTONIA_TON_PONTION.part1.rar
https://www.rapidshare.com/files/1080832505/Pontioi_01_GENOKTONIA_TON_PONTION.part2.rar

Καραϊσκάκης – Θάνατος στη μάχη ή δολοφονία από ελληνικό χέρι;

Καραϊσκάκης – Θάνατος στη μάχη ή δολοφονία από ελληνικό χέρι;

---

Ο θάνατος του Γεωργίου Καραϊσκάκη καλύπτεται από διαφορετικές αφηγήσεις και φήμες για το τι πραγματικά συνέβη. Φήμες ότι ο θάνατός του προήλθε από φίλια πυρά ή και ότι ήταν προϊόν οργανωμένου σχεδίου. Παρακάτω παρουσιάζουμε μια έρευνα του Άρη Χατζηστεφάνου για τις συνθήκες θανάτου του Γεωργίου Καραϊσκάκη στη μάχη του Φαλήρου, η οποία πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του προϊσταμένου της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών Φίλιππου Κουτσάφτη και του ιστορικού Διονύση Τζάκη και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Κ» της Καθημερινής στις 21 Μαρτίου του 2010.

Γεώργιος Καραϊσκάκης, έργο του Karl Krazeisen.

[...] Ίσως ήμουν από τους λίγους ανθρώπους που δέχτηκαν με τόση χαρά και κυρίως ανακούφιση μια πρόσκληση στην ιατροδικαστική υπηρεσία. Παλαιότερα ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι, αν ζητούσα από τον μεγαλύτερο ιατροδικαστή της χώρας ένα «πόρισμα» για τις συνθήκες θανάτου του Γεωργίου Καραϊσκάκη στη μάχη του Φαλήρου, θα μου έκλεινε το τηλέφωνο. Ποιος τολμάει να ενοχλήσει τον προϊστάμενο της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών για μια υπόθεση που έκλεισε το 1827;  Ο Φίλιππος Κουτσάφτης, όμως, δέχτηκε με ενθουσιασμό την πρόταση. Για την ακρίβεια, αντέδρασε λες και περίμενε εδώ και καιρό μια ευκαιρία για να συνδυάσει τις δύο αγαπημένες του ασχολίες, τη μελέτη της Ιστορίας και την ιατροδικαστική.

Για το συγκεκριμένο πόρισμα, βέβαια, δεν απαιτούνταν η παρουσία του στον τόπο του συμβάντος. Το πτώμα είχε μεταφερθεί από την πρώτη στιγμή στη Σαλαμίνα, ενώ οι συνεχείς επιχωματώσεις στο Νέο Φάληρο είχαν αλλάξει οριστικά τη γεωγραφία του εδάφους στην περιοχή. Παρ’ όλα αυτά, πριν τον συναντήσω, αποφάσισα να επιθεωρήσω μόνος μου τον «τόπο του εγκλήματος»… Δευτέρα πρωί και βρίσκομαι σταματημένος στο φανάρι έξω από το κτίριο της «Καθημερινής», κοντά στις εκβολές του Κηφισού.

Τον Απρίλιο του 1827 είχαν στρατοπεδεύσει εδώ ισχυρές δυνάμεις του Κιουταχή. Απένα­ντί τους, προς την πλευρά της Καστέλλας, οι άντρες του Καραϊσκάκη ετοιμάζονταν για μία από τις σημαντικότερες μάχες της Ελληνικής Επανάστασης. Για πρώτη φορά, ύστερα από σειρά αποτυχιών που κορυφώθηκαν με την πτώση του Μεσολογγίου, ο «γιος της καλογριάς» είχε αρχίσει να αντιστρέφει το αρνητικό κλίμα.

Για τη συγκεκριμένη μάχη στο Φάληρο, όμως, είχε ένα πολύ κακό προαίσθημα. Πίστευε ότι οι δύο Βρετανοί αξιωματικοί, που είχαν οριστεί αρχηγοί όλων των δυνάμεων της Αττικής – ο Τσωρτς για το στρατό ξηράς και ο Κόχραν για το ναυτικό – τον οδηγούσαν σε βέβαιη σφαγή. Αυτοί ήθελαν ολομέτωπη σύγκρουση τακτικού στρατού, όπως τους είχαν μάθει στις στρατιωτικές ακαδημίες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Αυτός, όπως εξηγούσε και ο ιστορικός Τάσος Βουρνάς, «ήθελε να εφαρμόσει τη δοκιμασμένη παρτιζάνικη τακτική της παρενόχλησης του εχθρού».

Ποιος τράβηξε τη σκανδάλη;

Τελικά δεν έζησε μέχρι την ημέρα της μάχης για να δει την πανωλεθρία των ελληνικών δυνάμεων. Στις 22 Απριλίου του 1827, μια σφαίρα τον πέτυχε στη βουβωνική χώρα ενώ προσπαθούσε να ελέγξει μια ασήμαντη συμπλοκή με τις τουρκικές δυνάμεις, λίγες ώρες πριν από την προγραμματισμένη μεγάλη επίθεση.

Ποιος τράβηξε όμως τη σκανδάλη, αφαιρώντας τη ζωή του Αρβανίτη αρχιστράτηγου; Από τις πρώτες ώρες του θανάτου του, κυκλοφόρησε έντονη φημολογία πως ο δράστης ήταν Έλληνας. Ο Γιάννης Βλαχογιάννης, ο ιστοριοδίφης που επιμελήθηκε τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, υποστηρίζει ότι τον πυροβόλησαν πληρωμένοι μπράβοι του Μαυροκορδάτου. Την ίδια θεωρία φαίνεται να ασπάζεται και ο Δημήτρης Φωτιάδης, ο οποίος όμως εκτός από τον Μαυροκορδάτο βλέπει σαν ηθικούς αυτουργούς τους δύο Βρετανούς αξιωματικούς.

Γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του με τίτλο «Καραϊσκάκης»:

 «Ο Κόχραν κι ο Τσωρτς, μέσα στις λίγες ημέρες που βρί­σκονταν στον Πειραιά, κατάλαβαν πως ένας είχε τη δύναμη να αντιταχθεί στα σχέδιά τους, ο Καραϊσκάκης. Η εντολή που είχανε πάρει ήταν να πνιγεί η επανάσταση στη Στερεά, για να μπορέσει η Αγγλία να πετύχει το διπλωματικό της παιχνίδι, τον περιορισμό δηλαδή του απελευθερωτικού κινήματος του Μοριά, για να ‘χει το μικρό, αδύναμο και μισοανεξάρτητο ναυτικό κράτος που θα δημιουργούνταν κά­τω από τον έλεγχό της. (…) Ο Καραϊσκάκης έπεσε θύμα της εγγλέζικης πολιτικής στην Ελλάδα και εμπνευστές της σατανικιάς δολο­φονίας του στάθηκαν ο Κόχραν, ο Τσωρτς κι ο Μαυροκορδάτος».

Σύμφωνα μάλιστα με τον αγωνιστή Νι­κόλαο Κασομούλη, ο ίδιος ο Καραϊσκάκης, λίγες ώρες πριν πεθάνει, άφησε να εννοηθεί ότι γνωρίζει τους δράστες. Δίνοντας μάλιστα ένα από τα γνωστά ρεσιτάλ βωμολοχίας, είπε στους συναγωνιστές του: « Γνωρίζω τον αίτιον, και αν ζήσω παίρνομεν όλοι το χάκι (εκδίκη­ση), ειδέ και πεθάνω, ας μου κλάσει τον π…….. και αυτός».

Παρ’ όλα αυτά, νεότεροι ερευνητές και ιστορικοί είναι πολύ επιφυλακτικοί στο να μιλήσουν για δολοφονία και πολύ περισσότερο να αποδώσουν ευθύνες στο Λονδίνο. Ο «φάκελος Καραϊσκάκης» λοιπόν έπρεπε να ανοίξει και πάλι. Και όπως κάθε καλή αστυνομική έρευνα, ξεκινά από το γραφείο του ιατροδικαστή.

Χτυπήθηκε από ψηλά

«Βλέπετε, έχουμε και εμείς το μικρό μας CSI», μου είπε γελώντας ο Φίλιππος Κουτσάφτης, καθώς με ξεναγούσε στα εργαστήρια της υπηρεσίας. Στο γραφείο του κοιτάξαμε και πάλι μαζί το κείμενο του Δημήτρη Φωτιάδη για τις συνθήκες θανάτου του Καραϊσκάκη, το οποίο περιλαμβάνει τις περισσότερες λεπτομέρειες και συνηγορεί με αντίστοιχες αφηγήσεις του Κασομούλη. Αφού μου επανέλαβε για πολλοστή φορά ότι με τα υπάρχοντα στοιχεία μπορεί να γίνει μόνο μια «ιατροδικαστική προσέγγιση», που θα παρουσιάζει όλες τις πιθανές εκδοχές, ο ιατροδικαστής ανέτρεξε στο κείμενο που είχε ετοιμάσει.

Η περιγραφή της δολοφονίας (Κείμενο του λόγιου Δημήτρη Φωτιάδη)

«Ο Καραϊσκάκης βρισκόταν στο κέντρο της καβαλαρίας μας, περιτριγυρισμένος ολούθε από δικούς μας. Και να, τρώει ένα βόλι στο βουβώνα από τα πλάγια κι ομπρός, από τ’ αριστερά προς τα δεξιά κι από πάνω προς τα κάτω. Πέφτει από τ’ άλογο. Τρέχουν οι καβαλάρηδες μας να τον συντρέξουν.

- Δεν είναι τίποτα! Τους φωνάζει και μ’ όση δύναμη τ’ απόμενε ξανακαβαλικεύει. Πισωδρομούνε σιγά και μ’ όλη την τάξη. Μα, σαν έφτασαν εκεί όπου έπειτα στήσανε το μνημείο του, πίσω από το σημερινό σταθμό του ηλεκτρικού σιδεροδρόμου στο Νέο Φάληρο, δεν μπορεί πια να κρατηθεί πάνω από το άλογο και ξεπεζεύει. Του λένε να τον πάνε σηκωτό, μ’ αυτός αρνιέται. Δε θέλει να τρομάξει το ασκέρι πως είναι του θανατά. Αυτός μπροστά κι ολόγυρα του καπεταναίοι, μπουλούξηδες και παλικάρια ξεκινάνε με τα πόδια, όσο που με την απαλάμη του κρατάει τη λαβωματιά του. Αφού ανέβηκαν τον ανήφορο, τονε συμβουλεύουνε να πάγει πάνω στα καράβια, για να ‘χει πιότερη φροντίδα κι ησυχία να τονε δούνε οι γιατροί.

- Ένα πράμα μονάχα σας παρακαλώ, μην αφήσετε Φράγκο γιατρό να ‘ρθει κοντά μου. (…) Τούτη τη φορά μονάχα δεν ήθελε να πέσει στα χέρια των Φράγκων γιατρών, γιατί, όπως θα δούμε, σχημάτισε την πεποίθηση πως δεν χτυπήθηκε από τους Τούρκους, μα δολοφονήθηκε και φοβήθηκε μην τον αποτελειώσουν οι γιατροί του Κόχραν και του Τσωρτς».

Το «πόρισμα» του ιατροδικαστή (Του Φίλιππου Κουτσάφτη)

Δεδομένου ότι υπάρχουν πολλά ιατροδικαστικά κενά, με κάθε επιφύλαξη μπορούμε να εξαγάγουμε τα εξής συμπεράσματα:

Πρώτον, η πύλη εισόδου του τραύματος είναι η αριστερή βουβωνική χώρα.

Δεύτερον, η βολίδα είχε φορά από μπροστά αριστερά και άνω, προς τα πίσω δεξιά και κάτω. Τρίτον, το θύμα, σαν στόχος, ήταν πολύ δύσκολος εκ των έξω, καθώς περιστοιχιζόταν από συντρόφους του που ήταν και αυτοί πάνω σε άλογα.

Τέταρτον, ο πυροβολισμός πρέπει να έγινε από διαφορετικό ύψος. Στο σημείο αυτό, διακρίνουμε δύο περιπτώσεις: α) Εάν έγινε από μεγάλη απόσταση, τότε ο σκοπευτής πρέπει να ήταν σε κάποιο δέντρο ή σε κάποια μάντρα, θα λέγαμε δηλαδή σήμερα ότι ήταν ένας ελεύθερος σκοπευτής, β) εάν έγινε από μικρή απόσταση, πρέπει να τον πυροβόλησε κάποιος από τον περίγυρό του, με την προϋπόθεση κατά τη στιγμή του πυροβολισμού να είχε σηκωθεί όρθιος πάνω στο άλογο. Δηλαδή, δεν πυροβόλησε καθήμενος.

Και οι δύο εκδοχές στηρίζονται, δεδομένου ότι δεν γνωρίζουμε την απόσταση του πυροβολισμού. Βέβαια, δεν μπορεί να αποκλειστεί και η εκδοχή του αποστρακισμού της σφαίρας σε κάποια επιφάνεια.

Παρουσιάζουμε τρεις εκδοχές, γιατί δεν γνωρίζουμε την απόσταση και την κατάσταση του πυρο­βολισμού και, φυσικά, δεν είδαμε το τραύμα. Μου έκανε, πάντως, ιδιαίτερη εντύπωση αυτό ακριβώς που γραφείο Φωτιάδης, ότι ο Καραϊσκάκης βρισκόταν στο κέντρο και ήταν «περιτριγυρισμένος ολούθε από δικούς μας».

Θα πρέπει, τέλος, να σημειωθεί το εξής: Το γεγονός ότι ανέβηκε και πάλι στο άλογο του, όπως αναφέρεται, συνηγορεί στο ότι το τραύμα δεν ήταν άμεσα θανατηφόρο, άρα, μπορεί να ήταν πράγματι στη βουβωνική χώρα. Σημειώθηκε, δηλαδή, αιμορραγία για μεγάλο χρονικό διάστημα, πριν πεθάνει, οπότε πράγματι ήταν σε θέση να συζητεί ακόμη και να αρνείται να τον δουν ξένοι γιατροί.

Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία, γνωρίζουμε ότι ο Καραϊσκάκης ήταν έφιππος, η πύλη εισόδου του τραύματος και η φορά της βολίδας συνηγορούν στο ότι χτυπήθηκε από υψη­λότερο σημείο – κατά πάσα πιθανότητα ο δράστης ήταν όρθιος επάνω σε άλογο. Κρίνοντας από το γεγονός ότι ο Καραϊσκάκης κατάφερε να ιππεύσει και πάλι, ο Κουτσάφτης υποστηρίζει ότι το τραύμα μπορεί πράγματι να ήταν στη βουβωνική χώρα και να μην ήταν άμεσα θανατηφόρο. Εάν δεχτούμε λοιπόν ως ακριβείς τις περιγραφές του Κασομούλη και του Φωτιάδη, η ιατροδικαστική εξέταση αφήνει πολύ μεγάλες πιθανότητες ο Καραϊσκάκης να δολοφονήθηκε πραγματικά από Έλληνες. Τα στοιχεία όμως, όπως θα έλεγαν και οι ήρωες του CSI, δεν μπορούν ακόμη να σταθούν στο δικαστήριο εάν δεν εντοπίσουμε και το κίνητρο της δολοφονίας.

Οι πιθανοί δράστες

Γεώργιος Καραϊσκάκης. Ο Καραϊσκάκης καταστρέφει τους Τούρκους κατά την Αράχοβαν. Peter Von Hess.

Έπρεπε για άλλη μία φορά να απευθυνθούμε στους ειδικούς. Και ίσως κανένας δεν έχει ασχοληθεί τα τελευταία χρόνια τόσο εντατικά με τη ζωή του Καραϊσκάκη όσο ο Διονύ­σης Τζάκης, ιστορικός και συγγραφέας του Λευκώματος με τίτλο «Γεώργιος Καραϊσκάκης».

Η λίστα των πιθανών «υπόπτων» που μου παρέθεσε ο Έλληνας καθηγητής, των ανθρώπων δηλαδή που «ευχήθηκαν και ίσως επιδίωξαν το θάνατο του Καραϊσκάκη στη διάρκεια της επανάστασης», είναι ιδιαίτερα μεγάλη: « Αγραφιώτες που δεν τον ήθελαν στρατιωτικό αρχηγό στην επαρχία τους, ανταγωνιστές στρατιωτικοί και πολιτικοί που αντιπαρατέθηκαν σκληρά μαζί του, ιδίως το 1822 – 1824. Επίσης, αρκετοί επιθυμούσαν να απομακρυνθεί από την κορυφή της στρατιωτικής ιεραρχίας το 1826 – 1827. Επειδή διαφωνούσαν με τα πολεμικά του σχέδια, με τον τρόπο που διοικούσε, με τις προτεραιότητες που έθετε, επειδή θεωρούσαν άλλον καταλληλότερο ή έτρεφαν προσωπικές φιλοδοξίες ».

Παρ’ όλα αυτά, ο Διονύ­σης Τζάκης απεκδύεται πεισματικά το ρόλο του ιστορικού-αστυνόμου. «Ο ιστορικός», μας λέει, «δεν είναι αστυνομικός ή ανακριτής να διερευνά υποθέσεις αναζητώντας “κίνητρα” και πιθανούς “ενόχους”. Δεν αξιολογεί γεγονότα ή πρόσωπα για όσα έκαναν ή δεν έκαναν, για όσα θα έπρεπε κατά τη γνώμη του να είχαν κάνει ή να είχαν αποφύγει, και μάλιστα με κριτήριο τις δικές του μεταγενέστερες ιδέες και αντιλήψεις για το τι είναι σωστό και τι λάθος, εθνικά, ηθικά, δικονομικά ».

Κάθε προσπάθεια λοιπόν για την ανεύρεση της αλήθειας θα σκοντάφτει σε ανυπέρβλητα εμπόδια εάν δεν λαμβάνει υπόψη τον ιστορικό χωροχρόνο των γεγονότων. Ούτως η άλλως, μας λέει ο Διονύ­σης Τζάκης, «όπως όλες οι σύγχρονες επαναστάσεις, έτσι και η ελληνική συνυφαίνεται με πολιτικές διαφωνίες, αντιπαραθέσεις και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις, καθώς οι Έλληνες πολεμούσαν για να απαλλαγούν από τους Οθωμανούς και, συγχρόνως, δημιουργούσαν μια πρωτόγνωρη (και ριζικά διαφορετική από την οθωμανική) μορφή πολιτικής οργάνωσης, το εθνικό κράτος».

Ακόμη όμως και «οι φήμες ότι δολοφονήθηκε», επισημαίνει ο Έλληνας ιστορικός, «μας βοηθούν να κατανοήσουμε το πολιτικό και ιδεολογικό κλίμα της εποχής, αλλά και τους τρόπους πρόσληψης του θανάτου του από τους σύγχρονους του. Μάλιστα, οι εν λόγω φήμες προικίζουν το μύθο του ήρωα Καραϊσκάκη με ένα οικουμενικό μοτίβο, όπου ο ήρωας δεν είναι δυνατόν να καταβληθεί και να πεθάνει, παρά μόνο ως αποτέλεσμα κάποιας προδοσίας, συνωμοσίας κ.λπ.».

Ίσως, τελικά, το μόνο που μπορούμε να πούμε σήμερα με βεβαιότητα είναι ότι οι επιπτώσεις από την αναγγελία του θανάτου του και η στρατιωτική πανωλεθρία στη μάχη του Φαλήρου είναι δραματικές σε όλα τα μέτωπα. «Την ψυχολογική αυτή στιγμή, που τα πάντα έδειχναν να καταρρέουν μέσα σε ένα κλίμα τρόμου», θα γράψει ο Τάσος Βουρνάς, «θέλησε να εκμεταλλευτεί ο Ιμπραήμ για να προσεταιριστεί τους καπεταναίους της Ρούμε­λης». Και του Μοριά.

Με πρώτο τον Δημήτρη Νενέκο, αρκετοί οπλαρχηγοί συνθηκολογούν – προχωρούν σε αυτό που θα μείνει στη λαϊκή συνείδηση ως «προσκύνημα». Θα χρειαστεί να ακουστεί βροντερή η φωνή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη για να σταματήσει η ολοκληρωτική συνθηκολόγηση και να σωθεί τελικά η επανάσταση: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

Ο Καραϊσκάκης και το spread δανεισμού

Ένα από τα σενάρια που επανέρχονται πεισματικά στην επιφάνεια σχετικά με το θάνατο του Καραϊσκάκη, αναφέρεται στο ρόλο που έπαιξε το Λονδίνο στα τελευταία χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης. Ακόμη και ιστορικοί που απορρίπτουν κατηγορηματικά τις εικασίες του Φωτιάδη για σχέδιο δολοφονίας του Έλληνα ήρωα από τους Κόχραν και Τσωρτς, συμφωνούν ότι η στρατηγική που του πρότειναν στη μάχη του Φαλήρου ισοδυναμούσε με αυτοκτονία.

Γιατί όμως ο Καραϊσκάκης, ο οποίος είχε οριστεί αρχιστράτηγος της Στερεάς Ελλάδας με τη σύμφωνη γνώμη ακόμη και ορκισμένων εχθρών του όπως ο Ζαΐμης, υποτάχθηκε στις εντολές των Βρετανών; Στο βιβλίο του «Ο θάνατος του Καραϊ­σκάκη», ο δημοσιογράφος Δημήτρης Σταμέλος αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στις σχέσεις υποτέλειας που είχαν δημιουργήσει στην επαναστατημένη Ελλάδα τα δύο δάνεια που της υποσχέθηκε το Λονδίνο. «Το πρώτο δάνειο», όπως σημείωνε και ο μεγάλος ερευνητής Κυ­ριάκος Σιμόπουλος, «τοκογλυφικό και ανήθικο ως συμφωνία, κατασπαταλήθηκε στον εμ­φύλιο. (…) Το δεύτερο χάθηκε στις κερδοσκοπικές παραγγελίες φρεγατών που δεν έφθα­σαν ποτέ στην Ελλάδα».

Ξένα δάνεια, περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας, κερδοσκοπία και… φρεγάτες. Οι λέξεις μοιάζουν βγαλμένες από δημοσιεύματα εφημερίδων των τελευταίων ημερών και όχι από ιστορικά κείμενα για το μακρινό 1821. Κι όμως, οι περισσότεροι ιστορικοί και ακαδημαϊκοί, με τους οποίους μιλήσαμε όλες αυτές τις εβδομάδες, μας προειδοποίησαν να μην καταφύγουμε σε εύκολους και απλοϊκούς παραλληλισμούς. «Κάποιοι είναι έτοιμοι να συνδέσουν το ’21 και το ρόλο των Μεγάλων Δυνάμεων με το spread δανεισμού και τη Γερμανία», μου είπε γνωστός ακαδημαϊκός, που προτίμησε να κρατήσει την ανωνυμία του. Ίσως γιατί, όπως μας εξήγησε και ο Διονύσης Τζάκης, «τα γεγονότα οφείλουμε να τα προσεγγίζουμε μέσα στη δική τους ιστορική συνάφεια».

Πηγή