TO K.K.E & O ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ

Ο Εμφύλιος της κατοχής ήταν μια άλλη περίπτωση με πρωταγωνιστές όχι πλέον πρόσωπα αλλά ένα ολόκληρο κόμμα που θέλησε να εκμηδενίσει όλους τους άλλους: Το ΚΚΕ.

Τα κομμουνιστικά κόμματα παγκοσμίως είχαν, ως γνωστόν, οργάνωση και ιδεολογία ακραιφνώς επαναστατική. Πιστεύοντας ότι εκφράζουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης απέβλεπαν στη με βίαια μέσα κατάλυση της αστικής δημοκρατίας και την εγκαθίδρυση δικτατορίας "του προλεταριάτου" σαν πρώτο βήμα για τη διαμόρφωση της αταξικής Κοινωνίας. Για τους κομμουνιστές ο κύριος εχθρός ήταν ο ταξικός, σύμφωνα δε με τη Λενινιστική αντίληψη, (που εφαρμόστηκε όχι λίγες φορές), δυναμικές μειοψηφίες κτυπώντας τη κατάλληλη στιγμή, μπορούσαν να κατακτήσουν την εξουσία και να τη διατηρήσουν στο διηνεκές.

Στα χρόνια του μεσοπολέμου το ΚΚΕ, φρόντισε από νωρίς να δείξει τη ταυτότητά του με την οξύτητα των διακηρύξεων του και τη προβολή, εκ του μη όντος, Μακεδονικού ζητήματος αλλά η απήχηση του στο λαό ήταν περιορισμένη γεγονός που το καθιστούσε περίπου ακίνδυνο. Στην κατοχή όμως δόθηκε -στο ΚΚΕ- η μεγάλη ευκαιρία γιατί τότε εκμεταλλευόμενο άριστα και έγκαιρα τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί επέτυχε όχι μόνο ν' αναδιοργανωθεί αλλά και να ενισχυθεί σημαντικά χρησιμοποιώντας τη προμετωπίδα του ΕΑΜ, που προσήλκυσε πολλούς πατριώτες, μη κομμουνιστές, στις γραμμές του. Όταν δε εξοπλίστηκε, ο εμφύλιος ήταν νομοτελειακά αναπόφευκτος.

Πρώτο βήμα (ή πρώτος γύρος) η εξουδετέρωση όλων των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων αλλά και των μονάδων της Μέσης Ανατολής ώστε μετά την αποχώρηση των Γερμανών να καταλάβει, χωρίς δυσκολίες την εξουσία.

Θα πρέπει δε να εξαρθεί ιδιαίτερα ο ρόλος του Γ. Καρτάλη, του πρωτομάρτυρα Δ. Ψαρρού αλλά και άλλων στελεχών της ΕΚΚΑ όπως του συγγραφέα του παρόντος που πάσχισαν, αν και γνώριζαν το ΚΚΕ και τις μεθόδους του, να διαφυλάξουν μέχρι τέλος την Εθνική Ενότητα και ν' αποτρέψουν τον Εμφύλιο σπαραγμό, χωρίς βέβαια να το καταφέρουν. Έτσι άνοιξε ο μεγάλος και αποτρόπαιος κύκλος αίματος, που τυπικά μεν έκλεισε το 1949, με τη συντριβή του ΚΚΕ, αλλά οι μετασεισμικές δονήσεις που ακολούθησαν δοκίμασαν το Ελληνικό Πολιτικό Τοπίο γι' αρκετές ακόμα δεκαετίες.

Η Ιστορία όμως έχει πλέον αποφανθεί και για τον τρίτο Ελληνικό Εμφύλιο, χρεώνοντας ολόκληρη την ευθύνη στο ΚΚΕ. Άλλωστε μετά τη κατάρρευση, το 1989 και μετέπειτα, του υπαρκτού Σοσιαλισμού, επήλθαν (και συνεχίζονται) κοσμογονικές μεταβολές στον πολιτικό χάρτη, της Ευρώπης κυρίως, αλλά και στα πλείστα των κομμουνιστικών κομμάτων της υδρογείου. Τα οποία εγκατέλειψαν τη Μαρξιστική - Λενινιστική θεωρία, γκρέμισαν τα παλιά τους είδωλα και ουσιαστικά απεκήρυξαν τον επαναστατικό τους χαρακτήρα, τα περί δικτατορίας του προλεταριάτου και πολλές άλλες ακραίες πράξεις ή τοποθετήσεις.

Ορισμένα μάλιστα προχώρησαν περισσότερο, όπως το Ιταλικό το οποίο ανέκαθεν διέθετε τη πιο εξελιγμένη σκέψη, αλλάζοντας ακόμα και το τίτλο τους. Όλα όμως, χωρίς εξαίρεση, διέρχονται δεινή κρίση ταυτότητος και συρρίκνωσης της βάσης τους, ενώ τα λίγα που διατηρούνται ακόμα στην εξουσία (Β. Κορέα, Κούβα) αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, δικά τους αλλά και του λαού τους. Είναι όμως βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα βρουν το βηματισμό τους τουλάχιστον όσα καταφέρουν να τον συγχρονίσουν με τις απαιτήσεις της εποχής του 2000 που ανατέλλει. Και κινηθούν στα πλαίσια της πολυκομματικής δημοκρατίας, συμπαρατασσόμενα όπως πάντα με τα οικονομικώς ασθενέστερα στρώματα του πληθυσμού.

Δυστυχώς το ΚΚΕ, για την ακρίβεια ότι απέμεινε από αυτό μετά τις δύο διασπάσεις που υπέστη το 1968 και το 1990, εξακολουθεί να περιλαμβάνεται στα λίγα εκείνα που δίνουν απέλπιδα μάχη οπισθοφυλακών προσπαθώντας να διαφυλάξουν τη ξεφτισμένη και ξεπερασμένη εικόνα της Κομμουνιστικής ορθοδοξίας, χάνοντας όμως καθημερινά ολοένα και περισσότερο έδαφος (και οπαδούς). Ειδικά το ΚΚΕ παλεύει με νύχια και με δόντια να παραχαράξει την Ιστορία και την Ετυμηγορία της (αν είναι δυνατόν!) και να προκαλέσει σύγχυση, αναφορικά με τη προσφορά του στην Αντίσταση, τα δεινοπαθήματα του από τις δυνάμεις του Ιμπεριαλισμού, του ντόπιου και ξένου Κεφαλαίου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΝΑΤΟ κλπ., προβάλλοντας κάποια συνθηματολογικά εφευρήματα που δεν πείθουν περισσότερους από το 5% που το ακολουθούν.

Έχει όμως επιτύχει την αποδοχή της θεωρίας του περί "εορτών μίσους" εφόσον το επίσημο κράτος (κάκιστα) έχει πάψει να εκπροσωπείται στα μνημόσυνα των πεσόντων των Εθνικών δυνάμεων, δίνοντας την εντύπωση ότι δεν τιμά και δεν αναγνωρίζει τη θυσία τους. Θυσία που επέτρεψε στους σημερινούς Έλληνες να διαβιώνουν σ' ένα ελεύθερο, δημοκρατικό και ανεπτυγμένο (όπως όλα δείχνουν ότι συμβαίνει) κράτος. Αλλά ποίο μίσος πλέον υπάρχει όταν ο κομμουνιστικός κόσμος του τότε, με όλες του τις αμαρτίες και τον ιδεολογικό του εξοπλισμό έχει ήδη καταποντιστεί στα μαύρα νερά της Ελληνικής ιστορίας;

Ακόμα και για το σημερινό ΚΚΕ, προβλέπεται ότι δεν θα βραδύνει η ευθυγράμμιση του με τ' αριστερά κόμματα της συνεχώς διευρυνόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οπότε είναι πιθανό ν' αποκηρύξει με τη σειρά του τον παλιό κακό του εαυτό. Κάτι τέτοιο όμως ελάχιστη σημασία έχει τώρα πια. Πολύ περισσότερο σημαντικό είναι ν' απαντηθεί και για το τρίτο Εμφύλιο το ερώτημα: Γιατί μικρό μόνο μέρος από τους πατριώτες που εντάχθηκαν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για να κτυπήσουν τον κατακτητή, το εγκατέλειψαν όταν, μετ' ου πολύ, έγιναν φανεροί οι σκοποί και οι μεθόδοι του; Ενώ αντίθετα το μεγαλύτερο μέρος παρέμεινε μέχρι τέλους στις τάξεις του καταστρέφοντας(τη Χώρα του, όχι τον εχθρό) και καταστρεφόμενο;

Η απάντηση για όλα τα ερωτήματα είναι κοινή:

Οι Έλληνες :

α) παρασύρονται εύκολα (Έλληνες αεί Παίδες)
β) Παθιάζονται επίσης εύκολα, αλλά
γ) Πολύ δύσκολα αλλάζουν γνώμη επειδή αρνούνται να παραδεχτούν ότι εξαπατήθηκαν ή έστω αστόχησαν στις επιλογές τους. Η ευπιστία, η εμπάθεια και η ισχυρογνωμοσύνη είναι τα τρία αλληλένδετα θανάσιμα (στη κυριολεξία) αμαρτήματα που φαλκιδεύουν, από πολύ παλιά, τα θαυμαστά επιτεύγματα του Ελληνισμού.