ΒΕΡΟΛΙΝΕΙΟΣ ΣΥΝΘΗΚΗ 13 Ιουνίου-13 Ίουλίον 1878

(ευτυχώς που Υπήρχαν και οι Άγγλοι- οι οποίοι  φυσικά  λόγω των συμφερόντων τους στην περιοχή έβαλαν τέλος στα σχέδια της Ρωσίας για μεγάλη Βουλγαρία )

Ευτυχώς, αϊ μεγάλοι! ευρωπαϊκάι δυνάμεις και δή ή Αγγλία και ή Αυστρία, ώς εχουσαι αντίθετα συμφέροντα, αντέδρασαν κατά της  συν­θήκης τοΰ Άγιου Στεφάνου καϊ επετεύχθη εκείνο, τά οποίον δεν ήδύνατο νά πράξη ή Ελλάς. Ούτω, ή Αγγλία μετά μεγίστης δυσφορίας είδεν τήν καθοδον εϊς τό Αίγαίον της Ρωσίας διά της Βουλγαρίας. Και ή Αυστρία όρεγομένη τήν Θεσσαλονίκην και γενικώτερον τήν έπέκτασίν της είς τήν Έλληνικήν Χερσόνησον, αντέταξε πείσμονα άντίδρασιν διά την συνθήκην ταυτην. Κατόπιν τούτου, ή Αυστρία επρότεινε σύγκλησιν ειδικου συνεδρίου εν Βερολίνω, τό αυτό έτος 1878, προς έπανεξέτασιν της συνθήκης τσϋ Αγίου Στεφάνου. Ή πρότασίς της, ύποστηριχθείσα ύπό της Αγγλίας καΐ υπό τοΰ συνόλου τών ευρωπαϊκών δυνάμεων, εσχεν ώς αποτέλεσμα τήν σύγκλησιν τοϋ έν Βερολίνω Συνεδρίου, άπο 13 Ιουνίου-13 Ίουλίον 1878.

Ή Ρωσία απεδέχθη τήν σύγκλησιν τοϋ Συνεδρίου, υπολογίζουσα εις τήν ύποστήριξίν της εκ μέρους τοϋ Πρωθυπουργού της Γερμανίας Βίσμαρκ. Ή Γερμανική όμως εξωτερική πολιτική ειχε συνδεθεί στενώς καϊ συνταυτισθει μετά της Αυστριακής τοιαύτης, Έν τω μεταξύ, ή Άγγλία εννέα ημέρας πρό της συγκλήσεως τοΰ συνεδρίου, τήν 4ην Ιουνίου 1878, συνάπτει μυστικήν συμφωνίαν μετά της Τουρκίας, δι' ής εϊς μέν την Άγγλίαν ή Τουρκία έπώλει τήν Κύπρου ή δέ Αγγλία άνελάμβανεν τήνύποχρέωσιν, έναντι της παροχής ταύτης, να υποστήριξη, τάς Τουρκικάς απόψεις  κατά  τό  Συνέδριον.   ,

Ούτω ή Ρωσία άπεμονώθη τελείως κατά τό έν λόγω Συνέδριον και υπέστη  καθολικήν  πολιτικήν  ήτταν.

Μετά τήν λήξιν τοΰ Συνεδρίου, υπεγράφη ή γνωστή Βερολίνειος ΣυνΘήκη, δι' ής τά σύνορα της Βουλγαρίας περιεκόπησαν και τα οριά των πρός βορραν έπεξετάθησαν εως τόν Δούναβιν και πρός τόν Νότον εως τόν Αϊμον. Ίδρύθη επίσης ή αυτόνομος επαρχία της ανατολικής Ρωμυλίας μέ Διοικητήν Χριστιανον. Είς τήν έν λόγω έπαρχίαν ή Τουρκία δεν είχε δικαίωμα νά διατηρη στρατόν καΐ ώς γλώσσαι της επαρχίας ταύ­της καθωρίσθησαν αϊ Ελληνική Βουλγαρική και Τουρκική Ισότιμοι.

Τό Μαυροβούνιον και ή Σερβία έπεξετάθησαν έδαφικώς. Ή Τουρκία ϋπεχρεώθη, διά τοϋ άρθρου 23 της συνθήκης, είς περιοχάς εκ της Ευρω­παϊκής Τουρκίας, ενθα ύπηρχον ισχυρά χριστιανικά στοιχεία, νά προβή εις διοικητικός μεταρυθμίσεις. Εις τήν συνθήκην ταύτην ή Βοσνία καΐ Έρ-γεγοβισκ έπεδικάσθησαν εις τήν Αύστρίαν, ύπό τήν έπικυριαρχίαν ομως τοϋ Σουλτάνου. Τέλος, άπό ελληνικής πλευράς, ή Ελλάς εστειλεν είς τό έν λόγω συνέδριον δύο αντιπροσώπους, οΐ όποιοι έγένοντο δεκτοί μόνον ώς παρατηρηταί και δή μετά μεγίστης ψυχρότητος άπό όλους, ϊδίως δε άπό τήν Ρωσίαν.

Ουδεμία παραχώρησις έγένετο είς τήν Ελλάδα και μόνον έγένετο δεκτή ή πρότασις τοΰ Γάλλου αντιπροσώπου, δι ής προσεκαλεϊτο ή Τουρκία νά παράσχη διαρυθμίσεις των συνόρων της υπέρ της "Ελλάδος.

Ή ευχή όμως τοϋ συνεδρίου παρέμεινε μόνον ώς ευχή, διότι ή Τουρκία ήρνήθη να προβή είς παραχώρησίν τινα καΐ ούτω ή Ελλάς ουδέν Εκέρ-δίσεν υπέρ εαυτής άπό τό εν λόγω συνέδριον. Ή Ελλάς ομως κατόπιν της ανωτέρω ευχής, προέβη εις διαφόρους προσπάθειας καΐ μετά διετίαν, ήτοι τό 1880, επετεύχθη νά συνελθη έν Βερολίνω είδική διάσκεψις καθ' ήν,

κατόπιν της επιμονής τοΰ "Αγγλου πρωθυπουργού Γλάδστωνος απεφασίσθη ή είς τήν Ελλάδα ένσωμάτωσις των επαρχιών "Αρτης καΐ Θεσσαλίας, πλην της επαρχίας Έλασσώνος. Ή ώς άνω ένσωμάτωσις έπραγματοποιήθη τό έπόμενον ετος  1881.