ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ .....ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1900 ΕΩΣ ΤΟ 1940

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1900 ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ (1917)

  

Και κατά την περίοδον αυτήν, ή Ρωσία συνεχίζει τον έξοντωτικόν διά τήν έλληνικήν φυλήν ρόλον της.

Κατά τό έτος 1900, ή Μακεδονία συνταράσσεται άττό τά βουλγαρικά κομιτάτα. Ή Ρωσία, εις την ττροοττάΟειαν αυτήν των αιωνίων εχθρών μας, δεν μένει αμέτοχος.

Αι Πανσλαυϊκαΐ οργανώσεις γίνονται περισσότεροι εις όλόκληρον τήν Ρωσίαν, διά τήν ευόδωσιν του έργου των Βουλγάρων και έρανοι παν­τού διενεργούνται.

Κατά τό έτος 1901, ή Ρωσία συμβιβάζει τους Σέρβους και τους Βουλ­γάρους, οί όποιοι φιλονικοϋν, προτείνοντες διανομήν εις τούτους ελληνι­κών εδαφών.

Κατά τά έτη 1902 και 1903, υπογράφονται ΡωσοβουλγαρικαΙ συμμαχίαι, δι' ών, μεταξύ των άλλων, ή Ρωσία, δι' ειδικών άρθρων, ώς δίκαιος διανομεύς,(!) κανονίζει τήν τύχην τών ελληνικών εδαφών και υπόσχε­ται νά έγκαταστήση), εις όλόκληρον τήν Θράκην, τήν Μακεδονίαν και μέχρι της Θεσσαλίας, τήν θετήν κόρην της Βουλγαρίαν, ορίζει μάλιστα τήν όροσειράν τοϋ Όλύμπου ως οριον μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας.

Κατά τό έτος 1912, ύπό τήν αιγίδα της Ρωσίας, διεξάγονται δια­πραγματεύσεις μεταξύ Ρωσίας-Βουλγαρίας και Σερβίας.

Κατά ταύτας ή Ρωσία προτείνει έκ νέου, νά λάβη ή Βουλγαρία την Δυτικήν Θράκην και μέρος της Μακεδονίας, χωρίς νά λάβη ύπ' όψιν της την Ελλάδα.

"Εν έτος άργότερον, βλέπομεν την άπέραντον Ρωσικήν Αύτοκρατορίαν νά ζητή, επιμόνως συγκυριαρχίαν εις τό "Αγιον Όρος. Προσπαθεί και τό δηλώνει άπεριφράστως οτι, απαιτεί τον λιμένα της Ίερισου εις τον νομόν Χαλκιδικής, διά νά οργάνωση εις αυτόν πολεμικόν ναύσταθμον.

Ώς προς δε την πολιτική της κατά τους ένδοξους πολέμους του1912 και 1913, καθ' ους ή Ελληνική ανδρεία έχάρισε τήν έλευθερίαν είς χιλιάδας αδελφούς και άπήλλαξεν μέγα μέρος της "Ελληνικής Χερσονήσου άπό τους Τούρκους και τούς Βουλγάρους κατακτητάς, ή πολιτική της Ρωσίας εξακολουθεί άνθελληνικωτάτη. Συγκεκριμμένως, όσον άφορα τήν τύχην της Καβάλας, του Αγίου όρους και Βορείου Ηπείρου. Τό έτος 1914 ή Ρωσία εμποδίζει τήν Ελλάδα νά γίνη σύμμαχος της "Ανταντ και τονίζει ότι «ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΉ ΠΟΤΕ, Η ΚΩΝ/ΠΟΛΙΣ ΝΑ ΓΙΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΡΩΣΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ».

Ό δέ Ρώσος υπουργός των εξωτερικών Σαζονώφ τήν έποχήν αυ­τήν είς έπίσημον άρθρον του υπό τον τίτλον Ρωσικός Λόγος παρώτρυνε τούς Βουλγάρους νά ενωθούν με τούς Σέρβους και ώς αμοιβή θά τους παρείχεν τήν παρά της Ελλάδος κατεχομένην Μακεδονίαν.

Και ολίγον άργότερον ό αυτός υπουργός τών εξωτερικών της Ρω­σίας έδήλωσεν επισήμως μετά τήν εισοδον της Ελλάδος είς τον πόλεμον παρά τό πλευρόν της Άντάντ :

«Ή κυβέρνησις μου όχι μόνον δέν θά έπιτρέψη νά ύψωθη ή Ελληνική σημαία είς τήν Κων/πολιν άλλά δεν θά άφήση ούτε εναν "Ελληνα Χωρο­φύλακα νά πατήση τό πόδι του είς τήν Ρωσικήν Κων/πολιν».

Ό πρωθυπουργός της Ελλάδος Ελευθέριος Βινιζέλου διά νά δυνηθη νά αντιμετώπιση τον επίσημο Ρωσικό ΒΕΤΟ, δηλώνει ότι ή Ελλάς δεν αποβλέπει είς κανέναν κατακτητικόν σκοπόν, άλλά ενδια­φέρεται μόνον διά τήν ήθικήν τάξιν και τά εμπορικά της συμφέροντα. Κα­τόπιν της διαβεβαιώσεως ταύτης ή Ρωσία δέχεται όπως ή Ελλάς λάβη μέρος είς τήν έκστρατείαν τών Άγγλογάλλων κατά τών Δαρδανελλίων, ύπό τον όρον όπως τά Ελληνικά πολεμικά σκάφη παραμείνουν πεντή­κοντα μίλλια μακράν της Κωνσταντινουπόλεως.

Βεβαίως, ή έξέλιξις τών γεγονότων συνετέλεσε, ώστε νά μή τηρηθή ό όρος ούτος. Τουναντίον, τά ελληνικά πολεμικά παρήλασαν, επικεφαλής παρελάσεως τών στόλων Αγγλίας Γαλλίας και Ελλάδος, άπό τών στε­νών τοΰ Ελλησπόντου μέχρι του Ευξείνου Πόντου, άγκυροβολήσαντα είτα άντικρυς του ναού της Αγίας Σοφίας.

Τοιαύτη ύπήρξεν ή ρωσική πολιτική έναντι της Ελλάδος μέχρι της Κομμουνιστικής επαναστάσεως.

Πολιτική μίσους και φθόνου κατά της πατρίδος μας, πολιτική άνθελληνικωτάτη και όλεθρία διά τήν έλευθέραν Πατρίδα μας και διά τον άλύτρωτον Έλληνισμόν.

Ό δέ Ίρισαίος ποιητής έγραψε τά κατωτέρω διά τήν στάσιν της Ρωσίας :

«Ούς μέ δύναται, ή άρκτος ταπεινοί διά της βίας, ους δέ αδυνατεί, πειράται διά της διπλωματίας νά απατά και διχόνοιας μεταξύ αυτών νά σπείρη και όντως είς τον όλεθρον ύπούλως τούτους νά έκσύρη»

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΝ

ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΣ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ V

ΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΤΑ ΤΑ ΕΤΗ 1917-1940

Αί άττοτυχίαι είς τούς διαφόρους πολέμους, ή διαφθορά και ή άνικανότης της ρωσικής Αυλής, ώς και ή παντελής έγκατάλειψις τοϋ ρωσικού λαού, έφερεν εις τήν αρχήν τον κομμουνισμόν.

Ό Λένιν άνελθών εις τήν αρχήν προβαίνει εις δηλώσεις, διά των οποίων αποκηρύσσει, βάσει των άρχων της κομμουνιστικής θεωρίας, τάς επεκτατικάς βλέψεις των Τσάρων και επιδιώκει φιλίαν μέ τούς ισχυρούς της γης και ιδία μέ τούς γείτονας του. Τούτο δέν τό πιστεύει, αλλά τό εφαρμόζει από ανάγκην, διότι πρέπει, πρώτον, νά σταθεροποιηθή ή πολι­τική κατάστασις είς τό έσωτερικόν της αχανούς χώρας του καί κατόπιν νά μεριμνήση διά τήν έξάπλωσιν τού κομμουνισμού είς τον κόσμον. Προς έπαλήθευσιν τών δηλώσεων του τούτων τό έτος 1921 συνάπτεται ή ΤούρκοΣοβιετική συνθήκη διά της οποίας ή Ρωσία έδωσεν εις τον Μου­σταφά Κεμάλ δέκα εκατομμύρια χρυσά ρούβλια, έπέστρεψεν είς τήν Τουρκίαν τά υπό ταύτης παραχωρηθέντα εσχάτως εδάφη και έχορήγησεν εις τούς Τούρκους άφθονον πολεμικόν υλικόν, μέ τό όποιον, ώς και μέ πολεμικόν υλικόν, όπερ εδόθη αύτω ύπό τών Συμμάχων, ό Κεμάλ έπολέμει τόν 'Ελληνικόν Στρατόν.

Είναι ωσαύτως γνωστόν οτι οι "Ελληνες κομμουνισταί ενεργούντες τη εντολή της Μόσχας διεδραμάτισαν προτεύοντα ρόλον είς τήν δημιουργίαν πανικού και συγχύσεως είς τάς τάξεις του μαχόμενου έν Μ. Ασία Ελληνικού Στρατού, Ιδιαιτέρως δέ κατά τήν περίοδον τού Αυγούστου 1922, ότε οί Τούρκοι διέσπασαν τήν Ελληνική ν "Αμυναν και ήρχισαν να προελαύνουν. Οί "Ελληνες κομμουνισταϊ κατόπιν οδηγιών της Μόσχας συνεκρότησαν είς τό μέτωπον Μικράς Ασίας τό «Κεντρικόν συμβούλιον Κομμουνιστών στρατιωτών γραμμής πρόσω», σκοπός του οποίου ήτο ή ύπονόμευσις του ηθικού τού Ελληνικού στρατού. Προς έπίτευξιν του σκοπού τούτου προσεπάθησαν νά θέσουν υπό τον έλεγχον των τάς επι­κοινωνίας τού Ελληνικού στρατού διά τήν κατάλληλον διάδοσιν αντε­θνικών ψευδών φημών, αί όποίαι συνέτεινον είς τήν μείωσιν τού ηθικού τού στρατού μας.

Πλήν τών ανωτέρω οργάνωσαν μεθοδικά τήν διανομήν προκηρύ­ξεων άντιπατριωτικού περιεχομένου και διά τών τμημάτων ανεφοδιασμού και ιδιαιτέρως τών ήμιονηγών, αί προκυρήξεις αύται έφθανον συνεχώς μέχρι τών πλέον προωθημένων φυλακίων.

Αρχικώς οί κομμουνισταϊ δεν έπέτυχον σοβαρά πράγματα, όταν όμως ήρχισαν αί δυσμενείς εξελίξεις τού μετώπου ή προσπάθεια τών κομ­μουνιστών εύοδώθη, ή προπαγάνδα των έπολλαπλασιάσθη και μετ' ολίγον ότε ή τουρκική έπίθεσις έξεδηλώθη έντονωτέρα, έφερε τά αποτελέσματα της. Διά τών ενεργειών των αυτών οί "Ελληνες πρωτοπόροι κομμουνισται, οί όποιοι κατευθύνοντο άπό τήν Μόσχαν έβοήθησαν κατά σοβαρόν μέρος είς τήν Ελληνική ν ήτταν έν Μ. Ασία και γενικώτερον συνέβαλον τά μέγιστα είς τήν έπελθούσαν καταστροφήν, πράγμα δι' ό έκαυχώντο έν συνεχεία οί μετά τήν άποτυχίαν της εκστρατείας της Μ. Ασίας επιστρέφοντες είς τήν Ελλάδα κομμουνισται, «ότι χάρις είς τήν ύπονομευτικήν των δράσιν διεσπάσθη ή κατακτητική προσπάθεια της Ελλάδος».

Έκ τών ανωτέρω καταφαίνεται σαφώς ότι, και ή νέα Ρωσική ηγεσία Οπό τήν κομμουνιστικήν της μορφήν έσυνέχισε τήν προσπάθειαν της άνατραπείσης Τσαρικής ηγεσίας και πρωτίστη ενέργεια τών κομμουνι­στών ύπήρξεν ή καταπολέμησις της Ελλάδος. Ή σοβιετική πολιτική, στηριζομένη πάντοτε είς τήν σλαυϊκήν έπι-δίωξιν κοσμοκρατορίας, διέρχεται άπό ώρισμένα στάδια μείζονος ή ελάσ­σονος έπιθετικότητος, αναλόγως τών αντιστάσεων τάς οποίας συναντά, χωρίς νά μεταβάλλη τήν βασικήν της κατεύθυνσιν.

Ώς προς τήν πολιτικήν της, υπό τό κομμουνιστικόν καθεστώς, Ρω­σίας έναντι της Ελλάδος, ταύτην πρέπει νά τήν έξετάσωμεν, αρχικώς, Οπό τήν γενικωτέραν άποψιν της κατακτήσεως, προς έπίτευξιν κοσμο­κρατορίας. Άπό της απόψεως ταύτης έπόμενον είναι νά υπάρχουν και χώραι επιδεκτικοί τού ρόλου ν' αποτελέσουν παράγοντα ενισχύσεως τού κομμουνιστικού κινήματος.

Διά τήν Ελλάδα βασίμως θά ήδύνατο τις νά παραδεχθή ότι ή κομ­μουνιστική πολιτική τήν έθεώρησεν ανέκαθεν ώς χώραν έχθρικώς διατε-Θειμένην έναντι τοΰ κομμουνισμού, ένεκα της πνευματικής κληρονομιάς της χώρας μας, ήτις συνέδεσε τόν έλληνικόν πολιτισμόν μέ τον χριστια νισμόν εϊς έν άρμονικόν καϊ άδιάσπαστον σύνολον. Ό Ελληνικός Λαός ύπήρξεν ό πνευματικός φορεύς, προστάτης και βοηθός τού χριστιανικού πνεύματος είς τήν προσπάθειαν διαδόσεως του έν τω κόσμω. Ή Ιδέα λοιπόν, τού νά σταθή είς τήν Ελλάδα εν κέντρον «Καθοδήγησης Κομμου­νιστικής» θά ήτο ουτοπία, διότι και «οί πέτρες ακόμη θά έσηκώνοντο γιά νά κτυπήσουν τό μίασμα» "Οθεν είναι φυσικώτατον ή κομμουνιστική πο­λιτική, αποβλέπουσα είς τήν έγκαθίδρυσιν, έν τω κόσμω, τού πανσλαυϊ-σμού διά τού κομμουνισμού, νά μήν είναι συμπαθής προς τήν Ελλάδα, διότι, όσον άφορα τήν χώραν μας, ή πολιτική αύτη κατ' ουδέν διαφέρει άπό τήν προκάτοχόν της τσαρικήν τοιαύτην.

 

Ούτω, αί κομμουνιστικοί επιδιώξεις, όσον άφορα τήν Ελλάδα, εστράφησαν είς τήν προσπάθειαν της βαθμιαίας αλλοιώσεως τόσον της φυλετικής όσον και τής δημοκρατικής υφής της χώρας μας.

Είναι γνωσταΐ αί προς έπίτευξιν τών σκοπών τούτων, έφαρμοσθεϊ-σαι μέθοδοι τής Σοβιετικής Ρωσίας, αί όποϊαι, ύπό τού Ο.Η.Ε., έχαρακ-τηρίσθησαν ώς «φυλοκτονίαι» και συνίστανται είς τήν βιαίαν μετατόπι-σιν πληθυσμών είς μεμακρυσμένας και άξενους περιοχάς, μέ σκοπόν είτε τήν βαθμιαίαν προσαρμογήν των προς τάς κομμουνιστικός ίδέας και τήν άπώλειαν ούτω τού εθνικού των φρονήματος, είτε, έν ανάγκη, και τήν έξόντωσίν των. Θύματα τής απάνθρωπου ταύτης πολιτικής υπήρξαν, εσχάτως, οί 17.000 "Ελληνες τού Καυκάσου, οΐτινες, έπειτα άπό 32 έτη κομμουνιστικής έπικρατήσεως, δεν ένέδωκαν είς τόν κομμουνισμόν και ώς Ικ τούτου έξωρίσθησαν, τό έτος 1950, είς διαφόρους περιοχάς τής Σιβη­ρίας, παρά τάς διαφόρους διαμαρτυρίας προς τάς κυβερνήσεις τών ελευ­θέρων λαών, ακόμη δέ και προς αυτόν τούτον τόν Ο.Η.Ε.

Τό δέ προς τόν Ο.Η.Ε. άποσταλέν σχετικόν τηλεγράφημα, ύπό τού Σωματείου τών έκ Ρωσίας Ελλήνων, έχει ώς ακολούθως : «Γενικόν Γραμματέα Ο.Η.Ε. Τρίγκβε Λή—Λέϊ Σάξες.

Σωματεΐον Ελλήνων έκ Ρωσίας διαμαρτύρεται εντόνως κατά απάν­θρωπου μέτρου, όπερ σοβιετική κυβέρνησις έφαρμόζουσα, έξετόπισεν όμαδικώς πολλάς χιλιάδας Ελλήνων κατοίκων Καυκάσου και έξηνάγκα-σεν βαδίσουσιν Σιβηρίαν. Στόπ.

Παρακαλούμεν έπέμβασιν Όργανισμού Ηνωμένων Εθνών άναχαι­τισθη εκτοπισμός, τεθή Οπό προστασίαν Ο.Η.Ε. Ελληνισμός Ρωσσίας, ανερχόμενος είς 100 χιλιάδας περίπου κατοίκων.

Πρόεδρος Ελευθέριος Παυλίδης

Είς γενομένην δέ συζήτησιν είς τήν συνέλευσιν τοΰ Ο.Η.Ε., ό εκπρό­σωπος τών Σοβιέτ Βισίνσκυ ήρνήθη τό γεγονός τοϋ εκτοπισμού, ενώ, απεναντίας, έσυνεχίσθη ό εκτοπισμός και άλλων Ελλήνων, οΐτινες υπέ­στησαν αφάνταστους ταλαιπωρίας καϊ έξετοπίζοντο ύπό τελείως έξον-τωτικάς συνθήκας.

Είναι γεγονός ότι, ευθύς έξ αρχής, άπό της έπικρατήσεως τοϋ κομ­μουνισμού, ή ρωσική πολιτική έκδηλούται σαφώς και επιμόνως προς άπόσπασιν εδαφών άπό τήν Ελλάδα καϊ ιδία της Ελληνικής Μακεδονίας και Θράκης. Είναι γνωστόν είς απαντάς ότι, κατά τό τέταρτον συνέδριον της Γ'. Κομμουνιστικής Διεθνούς, διετυπώθησαν, σχετικώς μέ τό ανωτέρω θέμα, τά κάτωθι ;:

«Ό άγων τών λαών Μακεδονίας και Θράκης, υπέρ τής εθνικής των απελευθερώσεως και ανεξαρτησίας, εμφανίζεται ώς ένας άπό τούς ουσιώ­δεις παράγοντας τής βαλκανικής επαναστατικής έπικρατήσεως». Έρρί-φθη βάσει τών ανωτέρω και τό σύνθημα «αυτόνομος και ανεξάρτητος Μακεδονία και Θράκη».

Έν συνεχεία, είς τό 6ον, 7ον και 8ον, συνέδριον τά ανωτέρω επανα­λαμβάνονται μετά στόμφου και μεγάλης εκτάσεως.

Κατά τά έτη 1921—1924 Ό "Ελλην γενικός γραμματεύς τοϋ Κ.Κ. Γεωργιάδης ηθέλησε νά ξεκαθαρήση τό ανωτέρω ζήτημα δι' άπ' ευθείας συνομιλιών μέ τον Λένιν, διότι, παρ' όλον ότι ήτο κομμουνιστής, δεν εΐχεν άπωλέσει τήν έλληνικήν συνείδησίν του.

Ό Λένιν, χρησιμοποιούν, ώς είναι ίδιον είς τούς κομμουνιστάς, τό ψεύδος, υπόσχεται είς τον Γεωργιάδην ότι ή Ρωσία, ού μόνον δέν υποδαυ­λίζει τό ζήτημα αυτό, άλλά ούτε κάν ενδιαφέρεται.

Μετά όμως τήν έκ Ρωσίας έπάνοδον τού Γεωργιάδη είς τήν Ελλάδα, ή Ρωσία επανέρχεται περισσότερον απαιτητική. Αποτέλεσμα της τοι­αύτης ενεργείας είναι ή άποχώρησις έκ τού Κ. Κ. Ε. και ή άποκήρυξις τού κομμουνισμού έκ μέρους τού Γεωργιάδη.

Κατά τό έτος 1926 καϊ κατά τό συνέδριον τού κομμουνιστικού κόμ­ματος 'Ελλάδος, παρά τήν θέλησιν μέρους τών αντιπροσωπειών τού ΚΚΕ, υιοθετείται ή προσταγή της Ρωσίας είς τό συνέδριον, ήτοι «τό δικαίωμα τών προλεταρίων της Μακεδονίας καϊ Θράκης νά αποκτήσουν πλήρη εθνική ν συνείδησιν».

ΤοΟτο, ευθύς ώς έγένετο γνωστόν είς τούς "Ελληνας, σύμπας ό Ελληνικός λαός αποδοκιμάζει τήν προδοτικήν ταύτην άπόφασιν τοϋ συνεδρίου. Ό ελληνικός τύπος, διά βιαίων καϊ δριμύτατων άρθρων, επι­τίθεται κατά τού Κ Κ Ε, ή δέ Κυβέρνησις τού Ελευθερίου Βενιζέλου ψη­φίζει τό ίδιώνυμον   Νομοθέτημα περί διώξεως τού Κ.Κ.Ε.

Τό Κ.Κ.Ε. διά τής ανωτέρω   πράξεως του (1926) άπεδείκνυε τήν πλήρη ύποταγήν του είς τάς έντολάς της Μόσχας.

Προς μείζονα άπόδειξιν τών σοβιετικών σκέψεων καϊ επιβουλών κατά τής πατρίδος μας, παρατίθενται κατωτέρω, ό,τι άφορα τήν πατρίδα μας, άπό τό βιβλίον τοϋ Ρώσου ακαδημαϊκού καϊ συγγραφέως I. Λέβιν.

Τό βιβλίον τούτο, ύπό τον τίτλον «Τό Έθνικόν Πρόβλημα έν τή Μεταπολεμική Ευρώπη», εξεδόθη έν Μόσχα, τό έτος 1934, ύπό τήν αιγίδα τής Κομμουνιστικής Ακαδημίας τής Μόσχας καϊ έκυκλοφόρησεν είς 25.000 αντίτυπα ύπό τού «Ερυθρού Προλεταρίου», οίκου τού κεντρικού κομι-τάτου τού ρωσικού κομμουνιστικού κόμματος. Είς τό Α' τμήμα τού έν λόγω βιβλίου καϊ είς τό γ' κεφάλαιον, ύπό τον τίτλον «Τό Έθνικόν πρό­βλημα έν Ελλάδι» γράφονται τά ακόλουθα :

«Ό σχηματισμός τής μεταπολεμικής Ελλάδος δεν είναι δυνατόν νά «έξετασθή κεχωρισμένως άπό τό όλον σύστημα τού παγκοσμίου ίμπερια-«λισμοϋ, έν τω όποίω ή Ελλάς παίζει, έν τή πραγματικότητι, ρόλον υπο­τελούς οργάνου τού αγγλικού ιμπεριαλισμού. Ούτω καθορίζεται, «κατά βαθμόν, ή συμμετοχή τής Ελλάδος είς τον ίμπεριαλιστικόν πόλε-«μον καϊ ό ρόλος της είς τον αγώνα εναντίον τού τουρκικού άπελευθερω-«τικού κινήματος. Ή δημιουργία τού μεταπολεμικού «εθνικού» ελληνικού «κράτους φανερώνεται ώς αποτέλεσμα τής νίκης ούχϊ τών εθνικών τάσεων «τής ελληνικής αστικής τάξεως, άλλά τών ιμπεριαλιστικών αγγλικών «σχεδίων. Ή ελληνική ιμπεριαλιστική αστική τάξις άπεπειράθη, τή άγ-«γλική συνδρομή, νά πραγματοποίηση τό σχέδιον τής Μεγάλης Έλλά-«δος, διά της όδοϋ τής καταλήψεως σημαντικών τουρκικών εδαφών μέ «συμπαγείς τουρκικούς καϊ λοιπούς μή ελληνικούς πληθυσμούς (Θράκη, «Σμύρνη), δέν όμιλοϋμεν δέ περί τών καταληφθεισών μετά τούς Βαλκανι-«κούς πολέμους τού 1912—13 περιφερειών Ηπείρου καϊ Νοτίου Μακεδο-«νίας μέ κυριαρχούντας αλβανούς, βουλγαρικούς καϊ τουρκικούς πληθυσμούς. «Μόνον ή ανήκουστος πανωλεθρία, τήν οποίαν υπέστη ό ελληνικός στρα-«τός τό 1922 ύπό τού κεμαλικοϋ τοιούτου, έξηνάγκασε τήν ελληνική ν «άστικήν τάξιν νά παραιτηθή προσωρινώς τών περαιτέρω ένοπλων «αγώνων υπέρ τών ιμπεριαλιστικών της σκοπών, ή καταναγκαστική «δι' άφ' έτερου μετανάστευση 1.500.000 Ελλήνων εκ Μικράς Ασίας καϊ έν γένει έκ Τουρκίας έστέρησε τά σχέδια ταΰτα μιας τών ουσιωδέστερων «βάσεων των. Τό κραχ τοϋ ελληνικού ιμπεριαλισμού είς τον κατά της «κεμαλικής Τουρκίας ττόλεμον ώδήγησε πρώτον εις την σύμπτυξιν τών «ελληνικών εδαφών εϊς τά όρια, εις τά όποια έξικνοΰντο μετά τους βαλ-«κανικούς ττολέμους (μέ έπί ττλέον κατάληψιν της Βουλγαρικής Δυτικής «Θράκης), δεύτερον εις την ανάγκην τοΰ νά γίνουν δεκταί εις τά εδάφη «ταύτα τεράστιοι μάζαι Ελλήνων προσφύγων και μεταναστών έκ Τουρ-«κίας, και τρίτον είς την δημιουργίαν, δια της όδοΰ τής εγκαταστάσεως «τών προσφύγων τούτων εϊς τά μετά τούς βαλκανικούς πολέμους προ-«σαρτηθέντα εδάφη ως και είς την Δυτικήν Θράκην, ελληνικής πλειοψη-«φίας είς τάς περιφερείας ταύτας.

«Ή έν Τουρκία ελληνική αστική τάξις έδρασε καθ³ όλον τον 19ον «αιώνα και τάς αρχάς τοϋ 20ου ώς κομπάρσος και πράκτωρ τοΰ εύρω-«παϊκού ιμπεριαλισμού, τόσον άπό οικονομικής όσον καϊ άπό πολιτικής «πλευράς. Μετά την κατά τον παγκόσμιον πόλεμον ήτταν τής Τουρκίας, «ή εκεί ελληνική αστική τάξις αναφανδόν κατέλαβε θέσιν είς τό στρατό-πεδον τών αμείλικτων εχθρών τής τουρκικής ανεξαρτησίας, και άπό κοι-«νού μετά τοϋ ελληνικού ιμπεριαλισμού ελαβεν ένεργόν μέρος είς την σύν-«ταξιν τής συνθήκης τών Σεβρών. Ή πολιτική αύτη, ή τόσον προκλητική, «τής ελληνικής αστικής τάξεως έπεσώρευσεν αναρίθμητους συμφοράς είς «όλόκληρον τον έν Τουρκία έλληνικόν πληθυσμόν, άποτελούμενον τό «πλείστον έκ γεωργών, επαγγελματιών και εργατών, έξηνάγκασεν αύ-«τόν νά τραπή είς φυγήν προ τής απειλούμενης έκδικήσεως τών νικηφό-«ρων τουρκικών στρατευμάτων καϊ ωδήγησεν είς την ύποχρεωτικήν μετα-«νάστευσιν έπί τή βάσει τής συνθήκης τής Λωζάνης. Διά τήν είς τήν Έλλά-«δα έπιβολήν τής υποχρεωτικής ανταλλαγής τών πληθυσμών, ή Τουρκία «έχρησιμοποίησεν εναντίον τής πρώτης αυτήν ταύτην τήν βαλκανικήν «μέθοδον τού «διακανονισμού» τού εθνικού προβλήματος, τήν οποίαν «έφήρμοσεν ή Ελλάς τό ετος 1919 εναντίον τής Βουλγαρίας προς τον «σκοπόν απαλλαγής τής Μακεδονίας άπό τον άνεπιθύμητον βουλγαρι-«κόν πληθυσμόν.

«Διά τής συνθήκης τού Νεϊγύ ή Βουλγαρία ύπεχρεώθη νά άναγνω-«ρίση τάς ενεργείας, είς τάς οποίας θά προέβαινον αί νικήτριαι Δυνάμεις «προς έφαρμογήν τής έκουσίας μεταναστεύσεως τών μειονοτήτων. Έπι «τή βάσει τής ρήτρας ταύτης υπεγράφη ή σύμβασις περί «εθελουσίας» «μεταναστεύσεως τών αλλογενών πληθυσμών επί «ϊσοις» όροις μεταξύ «Βουλγαρίας (άπό τής οποίας άφηρούντο εδάφη μέ μή σημαντικόν άλλο­«γενή πληθυσμόν) και Ελλάδος (είς την οποίαν έδίδοντο εδάφη με ση-«μαντικόν αλλογενή πληθυσμόν).

«Ή σύμβασις αύτη έχρησίμευσεν ώς βασικόν μέσον της ελληνικής «εθνικής πολιτικής έναντι τοϋ έν Μακεδονία και Θράκη σλαυϊκού πληθυ-«σμοϋ. Έπι τή βάσει των συμβάσεων έλληνοβουλγαρικής και ελληνο­τουρκικής, ετέθησαν είς κίνησιν τεράστιαι μεταναστευτικαΐ μάζαι, περί «τα 2.000.000 ατόμων. 350.000 Τούρκοι και 100.000 Βούλγαροι μετηνά-«στευσαν εξ Ελλάδος είς Τουρκίαν καϊ Βουλγαρίαν, 1.500.000 "Ελληνες «έκ Τουρκίας και άλλων χωρών (Σημείωσις τοϋ άντιγράφοντος : δεν άνα-«φέρει ό τόσον λεπτολόγος συγγραφεύς ότι αί «άλλαι χώραι» ήσαν ή «Ρωσία), είς την Ελλάδα, 30.000 "Ελληνες ώς έπι τό πολύ Βουλγαρό-«φωνοι, έκ Βουλγαρίας είς την Ελλάδα. Τοιαύτη ύπήρξεν ή «μέθοδος» «βαλκανική τοΰ διακανονισμού τού εθνικού πληθυσμού, συνήθως συνδε-«δυασμένη μέ άλλας μεθόδους, ώς τής φυσικής έξοντώσεως τών άνεπιθυ-«μήτων μειονοτήτων. Ή «μέθοδος» τής μεταναστεύσεως, ακόμη και ύπό «ιδεώδη όργάνωσιν, έν τή πραγματικότητι τελείως αδύνατον ύπό κε-«φαλαιοκρατικάς συνθήκας, προϋποθέτει την χρησιμοποίησιν τεραστίας «ενεργείας και μέσων προς μετακίνησιν, όργάνωσιν νέων οικονομιών, συν-«τριβήν τών παλαιών, μεταρρύθμισιν τών οικονομικών σχέσεων, έγκλι-«ματισμόν κλπ. χωρίς νά κάμωμεν μνείαν τών αναπόφευκτων προσω-«πικών ταλαιπωρειών και στερήσεων εκατομμυρίων λαού. Ταύτα πάντα «εμφανίζουν την άστικήν τάξιν, ώς άναγνωρίζουσαν τήν πλήρη άνικατό-«τητά της δια τον διακανονισμόν τού εθνικού προβλήματος και διά τήν «έξασφάλισιν τών στοιχειωδέστερων όρων συμβιώσεως τών εθνοτήτων «και υπάρξεως εθνικών μειονοτήτων εντός τών ορίων ενός κράτους. Έν «τή πραγματικότητι ή μετανάστευσις αύτη διενεργήθη από συνθήκας «βεβαίως ουχί ίδιεώδεις. Ή Ελληνική αστική τάξις έγκατεστάθη είς τά «νέα μέρη υπό σχετικώς ευμενεστέρας συνθήκας, έν αντιθέσει προς τάς «μεγάλος μάζας τών αγροτών, εργατών και επαγγελματιών. 'Επί σειράν «ετών αί προσφυγικοί μάζαι διέμεναν είς προσωρινά παραπήγματα, δη-«μόσια καταστήματα, θέατρα κτλ. καταδικασμένοι είς τήν πεϊναν και τήν «άνεργίαν. Ακόμη κατά τό 1925 οί πρόσφυγες άπετέλουν τά 30%περίπου «τών έν Ελλάδι άνεργων.

«Έπι όλόκληρον δεκαπενταετίαν ήσαν υποχρεωμένοι, λόγω τής «πλήρους ανεπαρκείας τών κρατικών επιδομάτων, νά είναι δούλοι τών «τραπεζών και τών εγχωρίων. Ή ελληνική αστική τάξις έπωφελήθη τής «αθρόας εισροής τών πεινώντων «ομοεθνών» τών όποιων μέγας αριθμός «άπετελεϊτο άπό χήρας και ορφανά, διά νά μειώση τά εργατικά ήμερο-«μίσθια και νά κατάργηση έν τή πραγματικότητι τήν   έργατικήν νομο­«θεσίαν π.χ. ώς ττρός τήν έργασίαν τών γυναικών καϊ τών παίδων. Ό «κατά τοιούτον τρόπον «διακανονισμός» τοϋ εθνικού προβλήματος όμοϋ «μετά τοϋ προσφυγικού εΐχεν ώς αποτέλεσμα τον διαχωρισμόν όλοκλή-«ρου τής εργατικής τάξεως έν Ελλάδι.

«Βραδυτερον ή ελληνική αστική τάξις έκηρυχθη εναντίον πάσης «οργανώσεως τών μεγάλων αυτών μαζών τών άνεργων καϊ πειναλέων, «οϊ όποιοι είχαν έπαναστατικοποιηθή, ώς έκ τών ανήκουστων όρων δια-«βιώσεως είς τήν «Μητέρα Πατρίδα».

«Ή ραγδαία έπαναστοπικοποίησις τών προσφυγικών μαζών, έκ «παραλλήλου προς τήν Θυελώδη έργατικήν καϊ άγροτικήν κίνησιν καϊ «τήν έπιτεινομένην οικονομική ν καϊ πολιτική ν κρίσιν ώς έκ τής Μικρασια «τικής καταστροφής, έξηνάγκασε τήν έλληνικήν άστικήν τάξιν, έξασθε-«νήσασαν έκ τής Μικρασιατικής ήττης, νά έπιταχύνη τήν έγκατάστασιν «τών προσφύγων πρός άποτροπήν επαναστάσεων. Έπεταχύνθη ή «αγροτική μεταρρύθμισις, δι' ής έχορηγήθησαν γαϊαι καϊ πρός πραγμά-«τωσιν τής οποίας έγενικεύθησαν αί απαλλοτριώσεις κτημάτων άνηκόν-«των είς έθνικάς μειονότητας τής Μακεδονίας, Ηπείρου καϊ Θράκης. Συ-«νήφθη είδικόν προσφυγικόν δάνειον παρά τω άγγλοαμερικανικώ κεφα-«λαίω. Ούτω επετεύχθη τό 1926 νά λήξη ή έγκατάστασις τού μεγαλυτέρου «τμήματος τών προσφύγων, οί περισσότεροι τών οποίων έγκατεστάθη-«σαν εϊς Μακεδονίαν καϊ Θράκην. Έκ τών συσταθέντων γεωργικών έττοι-«κισμών, 1378 έπραγματοποιήθησαν εϊς Μακεδονίαν, 280 είς Θράκην «καϊ μόνον 335 είς Πάλαιαν Ελλάδα.

«ΟΊ είς τάς πόλεις παραμείναντες, τό ήμισυ τής προσφυγικής μάζης, «έγκατεστάθησαν επίσης κατά τό πλείστον εις τάς βορείους επαρχίας. «Αποτέλεσμα τής μεταναστεύσεως ήτο ή βαρεία έπιβάρυνσις τών Έλλή-«νων χωρικών, αί δέ άγροτικαϊ μεταρρυθμίσεις, μηδαμιναϊ καθ' έαυτάς, «έχρησιμοποιήθησαν έξ ολοκλήρου πρός προπαγάνδαν μεταξύ τών προ-«σφυγικών μαζών. Ό αγροτικός κλήρος, ό παραχωρηθείς είς τούς πρό-«σφυγας ήτο ανεπαρκής (ό τών γηγενών εΐχεν όρισθή είς 71,5 στρέμματα, «ό τών προσφύγων εϊς 47,2). Έν τή πραγματικότητι ό κλήρος τού πρό-«σφυγος ήτο τετράκις μικρότερος τοϋ κλήρου τοϋ γηγενούς. Ή διανομή «τών γαιών προεκάλεσε συνεχώς ρήξεις μεταξύ προσφύγων καϊ γηγενών. «Διά τήν έλληνικήν έργατικήν τάξιν ή μετανάστευσις έσήμαινε τήν πτώ-«σιν τών ημερομισθίων καϊ τήν έπιδείνωσιν τών όρων εργασίας. Ή άσθε-«νής ελληνική βιομηχανία δέν ήδύνατο νά χρησιμοποίηση όλους τούς «πρόσφυγας έργάτας, δημιουργηθείσης ούτω χρονίας ανεργίας. Είς τάς «έργατικάς μάζας, άφ' έτερου, έπεσε τό φορτίον της υπηρεσίας τοϋ προ-«σφυγικοϋ δανείου, ή σύναψις τοϋ οποίου έγένετο ύπό βαρύτατους όρους, «ύπαχθείσης τής ανεξαρτησίας τής χώρας είς τό ξένον κεφάλαιον. Ή Έλ-«λάς οικονομικώς καϊ πολιτικώς αποτελεί μάλλον ήμιαποικίαν παρά άνε-«ξάρτητον κράτος. Αί άμοιβαϊαι οίκονομικαί σχέσεις μεταξύ Ελλάδος και «τών μεγάλων -ιμπεριαλιστικών κρατών μας ενθυμίζουν τάς είς τάς χώρα «τής Λατινικής Αμερικής ανάλογους συνθήκας.

«Ή παραγωγή και ή άνάπτυξις ολίγων τινών ειδικών προϊόντων «καπνού, οίνου, σταφίδος κλπ.) εξαρτάται τελείως έκ τού εξωτερικού «εμπορίου και είναι έξ ολοκλήρου ύποτεταγμένη είς τόν έλεγχον διεθνών «τίνων τραστ, τά όποϊα έχουν μονοπώληση τήν έξαγωγήν τών προϊόν-«των αυτών και επιβάλλουν τάς τιμάς των και τούς όρους τής μεγάλης «ή μικράς παραγωγής. Αί άμοιβαϊαι αύται οίκονομικαί σχέσεις καθορί-«ζουν τήν πολιτικήν έξάρτησιν τής Ελλάδος άπό τά μεγάλα ίμπερια-«λιστικά κράτη, ιδίως δέ άπό τόν άγγλικόν ίμπεριαλισμόν.

»Τόσον ή ελληνική οικονομία, όσον και ή πολιτική τής ελληνικής «αστικής τάξεως έχουν μετατραπή είς τοιαύτας ήμιαποικιών. Οί βασικοί «κλάδοι τής ελληνικής βιομηχανίας ανήκουν είς τό έξωτερικόν, ιδίως δέ «είς τό άγγλικόν κεφάλαιον. Τά άποξηραντικά έργα είς Μακεδονίαν διε-«νεργούνται ύπό αγγλικών και αμερικανικών κεφαλαίων, τά λιμενικά «ύπό αγγλικών και γαλλικών, τά ελληνικά πλοία ναυπηγούνται είς άγ-«γλικά ναυπηγεία κτλ. Ή εξαγωγή τών καπνών έχει μονοπωληθή έν «τή πραγματικότητι ύπό αμερικανικών και γερμανικών κεφαλαίων. Ή «άνικανότης τών μικρών κρατών νά διενεργήσουν διά τών ατομικών των «δυνάμεων τοιαυτην τεραστίαν έργασίαν, ώς τήν τής αποκαταστάσεως «1.500.000 προσφύγων, έπέτεινεν έτι μάλλον την οίκονομικήν και πολι-«τικήν έξάρτησιν τού ελληνικού «εθνικού» κράτους άπό τόν παγκόσμιον «ίμπεριαλισμόν. Έκδήλωσιν τής πραγματικότητος ταύτης αποτελεί ή «έγκατάστασις πραγματικού έλεγχου ύπό τής κοινωνίας τών Εθνών και «ή σύστασις ανεξαρτήτου οικονομικού οργανισμού διά τήν έγκατάστα-«σιν τών προσφύγων. Πλήν ή αναγκαστική ανταλλαγή τών πληθυσμών, «παρ' όλας τάς προκλητικάς συνεπείας της, τήν μεγίστην διάθεσιν δυνά-«μεων καί μέσων, και τάς παντοειδείς στερήσεις και ταλαιπωρίας τόσον «τών προσφύγων όσον καί τού γηγενούς πληθυσμού, δέν ώδήγησαν είς «τήν έπιθυμητήν διά τήν άστικήν τάξιν «λύσιν» τού εθνικού προβλήματος. «Παρ' όλην τήν προσφυγικήν έγκατάστασιν καί τάς εξορίας, παρέμεινεν «•ίσέτι έν Ελλάδι αλλογενής πληθυσμός, ό όποιος ούτε άφομιώθη ούτε «εδέχθη νά μετανάστευση. Ούτω ή έπιχείρησις αύτη δέν ύπεβοήθησε τόν «διακανονισμόν τού συνθέτου πολιτικού καί οικονομικού προβλήματος, «τού συνδεδβμένου μετά τού λεγομένου «μακεδόνικου» τοιούτου. Συνεπεία «τών βαλκανικών πολέμων ή Ελλάς κατέλαβε τήν Νότιον Μακεδονίαν «μετά τής Θεσσαλονίκης, έχούσης μεγίστης πολιτικήν και στρατηγικήν «σημασίαν, τόσον διά τον έλληνικόν όσον και διά τόν όπισθεν αυτού ίστά-«μενον άγγλικόν ίμττεριαλισμόν. Ή θέσις τού μακεδόνικου «λ ι μ έ ν ο ς ισοδυναμεί σχεδόν, ώς προς τήν σημασίαν, προς τούς λιμένας «Κωνσταντινουπόλεως και Σουέζ. Χάρις είς αυτόν πραγματοποιείται «ή κυριαρχία τόσον επί τής Ανατολικής Μεσογείου όσον και επί τής οδού «προς τήν Άσίαν.

«Τόσον έν τή Νοτίω Μακεδονία, όσον και έν τή Δυτική Θράκη κατά «τήν στιγμήν τής καταλήψεως των ύπό τών Ελλήνων, ούτοι άπετέλουν «τήν μειονότητα τού έκεϊ πληθυσμού.

«Είναι άναμφισβήτητον ότι ό βασικός πληθυσμός τής Μακεδονίας «και Θράκης άπετελεϊτο άπό Βουλγάρους και Τούρκους μεταξύ τών οποίων «υπήρχαν και "Ελληνες, και μόνον είς τμήματα τινα τής Νοτίου Μακεδο-«νίας είχαν οί "Ελληνες έγκατασταθή ώς συμπαγείς μάζαι, ιδίως είς τάς «πόλεις, όπου είχαν τήν πλειονοψηφίαν. Είς τήν Θεσσαλονίκην, τήν πρω-«τεύουσαν τής Μακεδονίας, ή πλειονοψηφία τού πληθυσμού άπετελεϊτο «άπό Ίσραηλίτας. Ό εθνικός ανταγωνισμός ηύξανε, μέ βάσιν τήν έ'χθραν «τών τάξεων και τό μίσος τών βουλγάρων χωρικών εναντίον τών Τούρ-«κων και Ελλήνων ιδιοκτητών. Ούτω έπεξηγεϊται ό επίμονος άγων τών «Βουγλγάρων εναντίον τών Ελλήνων και τής ελληνικής επιρροής κατά «τήν περίοδον τής τουρκικής κυριαρχίας, και ή σύστασις βουλγαρικής «εθνικής αστικής τάξεως και διανοήσεως, ή οποία έξεδηλώθη κατά τό «σχίσμα» τού 1870 (ϊδρυσις βουλγαρικής εθνικής εκκλησίας, μή έξαρτω-«μένης έκ τού "Ελληνος Πατριάρχου). Κατά τόν αγώνα τών βουλγάρων «χωρικών τής τουρκικής κυριαρχίας ή έν Μακεδονία αστική τάξις ένήρ-«γησεν ώς πιστός σύμμαχος τού Τουρκικού φεουδαλικού καθεστώτος. «Ή εθνική πολιτική τού ελληνικού ιμπεριαλισμού είς τήν καταλληφθείσαν «Μακεδονίαν συνίστατο είς τήν άπόφασιν τής ελληνικής τάξεως, όπως «είς τά προσαρτηθέντα εδάφη δημιουργηθή ελληνική πλειονοψηφία με-«ταξύ τού πληθυσμού. Τούτο επετεύχθη διά δύο παραλλήλων οδών, «διά τού διωγμού εκείθεν τού ανεπιθύμητου βουλγαρικού και τουρκικού «πληθυσμού, και διά τής έκεϊ εγκαταστάσεως Ελλήνων. 'Εφ' όσον ή σύμ-«βασις περί έλληνοβουλγαρικής μεταναστεύσεως προέβλεπεν «έθελου-«σίαν» άνταλλαγήν, ή ελληνική αστική τάξις εστράφη είς τό νά έξανα-«γκάση τήν χώραν.

«Ή πολιτική αύτη ένετάθη ιδία μετά τό 1923, ότε ό ελληνικός ίμπε-«ριαλισμός άνεύρεν είς τούς Μικρασιάτας πρόσφυγας τό άναγκαΐον άνθρώ-«πινον ύλικόν προς «έξελληνισμόν τής Μακεδονίας».

»Ή μέθοδος τής συστηματικής τρομοκράτη σεως τοΰ βουλγάρικου, «τελευταίως δέ και τοΰ ισραηλιτικού πληθυσμού έφηρμόσθη διά τής συ-«νεργασίας τής ελληνικής αστυνομίας μετά φασιστικών οργανώσεων. Ή «δημιουργία βαθύτατης ρήξεως μεταξύ τού εγχωρίου καί τού νεοελθόν-«τος πληθυσμού είς Μακεδονίαν ηύξησε τήν χρονίαν κρίσιν, τήν άνεργίαν «καί τήν πεϊναν, ή δέ αύξησις εκεί τής επιρροής τού κομμουνιστικού κόμ-«ματος ήνάγκασε τήν έλληνικήν άστικήν τάξιν νά προστρέξη είς τόν πυ-«ρετώδη έκφασισμόν τής Μακεδονίας, διά τής ιδρύσεως πολλών φασιστι-«κών οργανώσεων. Αί έλληνικαί άρχαί έχρησιμοιτοίησαν εναντίον τού «εναπομείναντος βουλγαρικού πληθυσμού τήν βαθεϊαν δυσανασχέτησιν «τών ελλήνων προσφύγων, καί έθεσαν είς εύρεϊαν πρακτικήν έφαρμογήν «τήν αύθαίρετον κατάληψιν τών γαιών τών βουλγάρων ιδιοκτητών.

»Ούτω κατά τό 1923, επί τή εισροή είς Μακεδονίαν τών μεγάλων «προσφυγικών μαζών, πρώτη τάξις ύπήρξεν ή κατάληψις τών βουλγαρι-«κών γαιών καί οικιών καί ό εξαναγκασμός τών κατοίκων των είς μετανά-«στευσιν. Αί λόγω καταλήψεως γαιών ρήξεις μεταξύ προσφύγων καί γηγε-«νών ήσαν κάτι τό σύνηθες. Ανάλογοι μέθοδοι έφηρμόσθησαν καί εναντίον «τού τουρκικού στοιχείου τής Δυτικής Θράκης. Κατά τό 1923 ό βουλγαρι-«κός πληθυσμός τής Δυτικής Θράκης αθρόως έξετοπίσθη είς Κρήτην, Θεσ-«σαλίαν καί άλλαχού. Έκ τούτων άπεβίωσεν 2.500 έξ έλοονοσίας, στερή-«σεων κλπ. καί τούτο εξώθησε 50.000 Βουλγάρους νά τραπούν είς φυγήν «προς τήν βουλγαρίαν. Αί γαΐαι καί αί οίκίαι τών εκτοπισθέντων κατε-«λήφθησαν ύπό τών ελλήνων αποίκων. Τήν σήμερον είς τήν Θράκην, «ώς φαίνεται, απέμειναν ουχί πλέον τών 20.000 Βουλγάρων.

»Τελευταίως αί έλληνικαί φασιστικοί οργανώσεις εστράφησαν έναν-«τίον τού έν Θεσσαλονίκη ισραηλιτικού στοιχείου, τό όποιον κατηγορήθη «ότι συνεπάθει προς τούς Βουλγάρους καί συμμετεϊχεν είς τήν μακεδονικήν «κίνησιν, τόν σιωνισμόν καί τόν κομμουνισμόν. Έάν οί άντιβουλγαρικοί «διωγμοί επέτειναν τήν έπαναστατικήν κίνησιν μεταξύ τών χωρικών, «ή αντισημιτική προπαγάνδα έλαβε μορφή ν καταδιώξεως τού προλετα-«ριακού αγώνος, εις τόν όποιον συμμετείχαν, ομού μέ τούς "Ελληνας «προλεταρίους Αθηνών, Πειραιώς, Καβάλας καί Δράμας, πολυάριθμοι «"Εβραίοι προλετάριοι τής Θεσσαλονίκης. Δι' αυτού τού τρόπου ή έλλη-«νική αστική τάξις εύρε τήν εύκαιρίαν νά άντεπεξέλθη εναντίον τών Ίσραη-«λιτών συναγωνιστών της, οί όποιοι κατεϊχον περίοπτον θέσιν είς τό «έμπόριον τής Θεσσαλονίκης έπί Τουρκοκρατίας. Αί φασιστικά! όργανώ-«σεις ένισχύοντο οικονομικώς άπό τάς «δημοκρατικάς» κυβερνήσεις, που «προεκάλεσαν τους διωγμούς τού 1931, κατά τούς όποιους ένεπρήσθη «Ισραηλιτικός   συνοικισμός μέ πολλά θύματα, ένώ αί φασιστικοί όρδαί «ήθωούντο ύττό τών δικαστηρίων «ελλείψει στοιχείων ένοχης». Ακριβώς «ανάλογος τακτική ήκολουθήθη καϊ έναντι τοϋ έν Νοτίω Ήττείρω καϊ «Δυτική Μακεδονία αλβανικού πληθυσμού. Είς τήν Νότιον "Ηπειρον οί «"Ελληνες προέβησαν είς τήν έξόντωσιν τού έκεϊ αλβανικού πληθυσμού. «Τάς εξορίας τών Αλβανών έπηκολούθει ή πλήρης λήστευσίς των. Παρα-«λήλως προς τον φυλετικόν έξελληνισμόν τής Μακεδονίας, έπεδιώχθη «κοί ό διανοητικός τοιούτος, στραφείς συστηματικώτερον προς τον βουλ-«γσρικόν πληθυσμόν. Άπηγορεύθη είς τους Βουλγάρους ή χρήσις τής «Βουλγαρικής γλώσσης. Κατά τίνα τελετήν ενάρξεως μαθημάτων είς τήν «περιφέρειαν Εδέσσης, μαθηταί τίνες ώμίλουν μεταξύ των βουλγαριστί. «Ό "Ελλην διδάσκαλος αμέσως έτιμώρησεν αυτούς, κεντήσας τά χείλη «και τήν γλώσσαν των διά βελόνης. Παρ' δλας τάς μεθόδους ταύτας τής «εθνικής τρομοκρατήσεως, τό έθνικόν πρόβλημα έν Μακεδονία δέν «διεκα-«νοσίσθη» εισέτι, έν τή έννοια τού «έκκαθαρισμού» τής χώρας έκ τών άλλο-«γενών στοιχείων.

«Ή έφαρμοσθεϊσα πολιτική προς έξελληνισμόν τής Μακεδονίας έπτώ-«χευσεν. Ουδείς «ελληνισμός» είναι είς θέσιν νά σύντριψη τους γεωοι-«κονομικούς καϊ πολιτικούς όρους, οί όποιοι ευρίσκονται έν τή βάσει τών «διεκδικήσεων προς άνεξάρτητον και ήνωμένην Μακεδονίαν (ώς επίσης «προς άνεξάρτητον καϊ ήνωμένην Θράκην) και νά δημιουργήση όργανι-«κόν δεσμόν μεταξύ τελείως διαφόρων φυλών. Παρά τό ότι λόγω τής «αθρόας εισροής τών μεταναστών έσημειώθησαν νέαι τινές παραγωγοί «και αγροτικά προϊόντα, έν τούτοις διετήρήθη είς τό άκέραιον ό άποικια-«κός χαρακτήρ τής εκμεταλλεύσεως τής Μακεδονίας ύπό τών ελληνικών «μητροπολιτικών κεφαλαίων και τών αγγλικών τοιούτων. Διά την Έλλά-«δα, ή Μακεδονία καϊ ή Θράκη εμφανίζονται ώς περιφέρειαι, όπου παρά-«γονται τά κυριώτερα είδη εξαγωγής, π.χ. καπνός. Ό Πειραιεύς, ό κυ-«ριώτερος ελληνικός λιμήν, καϊ ή Θεσσαλονίκη, ό κυριώτερος τής Μακε-«δονίας, διεξάγουν μεταξύ των έντατικόν αγώνα συναγωνισμού, εν τφ «όποίω ό πρώτος απολαύει ολοκλήρου τής κυβερνητικής αρωγής, ενώ «ό δεύτερος υφίσταται όλας,τάς συνεπείας τής αποκοπής του έκ τής έν-«δοχώρας.

«Ούτω, ακόμη και οί έλληνες πρόσφυγες χωρικοί αντιλαμβάνονται «πλήρως τήν κοινότητα τών συμφερόντων των προς τάς τού γηγενούς «ελληνικού καϊ σλαυϊκού πληθυσμού έν Μακεδονία καϊ τήν αντίθεσιν προς «τά συμφέροντα τής μητροπόλεως πού τούς εκμεταλλεύεται, άντιλαμβά-«νονται δε τούτο παρ' όλας τάς προσπάθειας τής ελληνικής αστικής τά-«ξεως, κατευθυνόμενος είς τήν πρόκλησιν εθνικιστικών ρήξεων καϊ είς τήν «παντοιοτρόπως παρεμπόδισιν τής εθνικής ενώσεως τής  Μακεδονίας. Ό «Γ Δημητρώφ, είς άρθρον του υπό τόν τίτλον «Ή εθνική επαναστατική «κίνησις εις τά Βαλκάνια» είς τό φύλλον 42 τοϋ 1928 τής κομμουνιστικής «Διεθνούς», γράφει :

«Είναι άναμφισβήτητον γεγονός ότι αυτοί ο! έν Μακεδονία "Ελλη­νες πρόσφυγες χωρικοί έχουν συνδεθή μετ' αυτής οικονομικώς και κοινω­νικώς και ήρχισαν νά αντιλαμβάνονται τήν κοινότητα τών συμφερόντων των τού εγχωρίου μακεδόνικου πληθυσμού, ήρχισαν νά άντιλαμβάνωνται τήν ανάγκην τής ενώσεως τών τριών τμημάτων τής Μακεδονίας, ελληνικού, σερβικού και βουλγαρικού, είς ενα οίκονομικόν και πολιτικόν σύνολον, δι' ό και στρέφονται συνεχώς πρός τήν άντιπολίτευσιν, αγωνίζονται εναντίον τών δυναστών τών Αθηνών»

«Ή δημιουργία Ενιαίου Μετώπου τών εργαζομένων μαζών είς «Μακεδονίαν, ανεξαρτήτως έθνότητος, ύπήρξεν ή άντίδρασις εναντίον «τού ελληνικού ιμπεριαλισμού και τής παγκοσμίου οικονομικής κρίσεως, «ή οποία έθιξε βαθύτατα τήν έθνικήν οϊκονομίαν είς Μακεδονίαν. Ή κρί-«σις αύτη κατέδειξε τόν άποικιακόν χαρακτήρα τής πολιτικής τών έλλη-«νικών κυβερνήσεων είς τήν «άπελευθερωθεϊσαν» Μακεδονίαν.

«Ή διά καπνών φυτευθεϊσα εκτασις έμειώθη είς μέγα βαθμόν. Ό άριθ-«μός τών καπνεργατών είς Άνατολικήν Μακεδονίαν περιωρίσθη άπό «73. 983 είς 51 494. Οί αριθμοί ούτοι επεξηγούν τήν προλεταροποίησιν «τών Μακεδόνικων χωρικών, ανεξαρτήτως έθνότητος. Ή κρίσις προεκά-«λεσε μεγάλην αύξησιν τών άνεργων είς.τάς πόλεις και τήν πεϊναν είς τά «χωριά. Τούς επιθετικούς αγώνας τών καπνεργατών ύπεβοήθησαν καϊ «οί χωρικοί διά θορυβωθών διαδηλώσεων είς Θεσσαλονίκην, Σέρρας «και Δράμαν, καθ' άς. συνεπλάκησαν μετά τών αστυνομικών οργάνων. «Ή ελληνική τάξις (αστική) άντεπεξήλθεν αμείλικτος εναντίον τού έθ-«νικού απελευθερωτικού κινήματος έν Μακεδονία. Κατά τό τέλος τού 1931 «κατεδικάσθησαν είς θάνατον τρεις Βούλγαροι και εις εις ισόβια δεσμά «διά τόν φόνον ενός "Ελληνος στρατιώτου. Τό Έλληνικόν κομμουνιστικόν «κόμμα εμφανίζεται ώς τό μόνον κόμμα έν Ελλάδι που απεδέχθη τό έμ-«βλημα (πλατφόρμ) αύτοδιάθεσις τής Μακεδονίας και Θράκης μετά τών «τμημάτων της τών προσαρτηθέντων ύπό τών λοιπών κρατών και δη-«μιουργία ενιαίας και ανεξαρτήτου Μακεδονίας ώς και ενιαίας και άνεξαρ-«τήτου Θράκης». Ή πλατφόρμ αϋτη αποτελεί κτύπημα εναντίον τού «ελληνικού, άλλά και τού παγκοσμίου ιμπεριαλισμού, τού ενδιαφερομένου «διά τόν κατατεμαχισμόν και τήν ύποδούλωσιν τής Μακεδονίας. Άντι-«θέτως, ή αστική τάξις εχει, χάριν τών συμφερόντων της, τήν έν διαλύσει «θεωρίαν καθ' ην ή δημιουργία ελληνικής πλειονοψηφίας έν Νοτίω Μακε-«δονία έλυσε τό μακεδονικόν πρόβλημα.

«Ή πλατφόρμ τοΰ κομμουνιστικού κόμματος έδωκεν άφορμήν είς «τήν λήψιν σκληρών μέτρων κατ' αυτού ύττό τό πρόσχημα «εθνικής προ-«δοσίας». Σημειωτέον ότι κατά τήν έφαρμογήν τής πλατφόρμ διεπράχθη «σφάλμα ύπό τού Ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος, κατά τούτο «ότι τήν διεκήρυξεν ώς τό κεντρικόν καί τό κυρίως ενδιαφέρον έμβλημα «τού Κόμματος, ενώ έπρεπε νά συνδυασθη μέ τούς όλους προλεταριακούς «αγώνας, συμφώνως προς τάς υποδείξεις τού Ε' συνεδρίου τής Τρίτης «Διεθνούς κατά τάς οποίας «τό Μακεδονικόν καί πρακτικόν πρόβλημα «είναι ό ενιαίος καί θεμελιώδης έπεναστατικοεθνικός κόμβος, ή λύσις τού «οποίου δύναται καί πρέπει νά είσέλθη είς τόν ρούν τής αναπτύξεως τής «επαναστάσεως τών Βαλκανίων».

«Τό Έλληνικόν Κομμουνστικόν Κόμμα κατά τό παρελθόν έδειξεν «επίσης παθητικισμόν, ώς προς τό έθνικόν πρόβλημα καί ασθενώς είργά-«σθη μεταξύ τών εθνοτήτων, λόγω δέ τών σφαλμάτων μέχρι σήμερον «δέν έπέτυχεν ακόμη νά καταστή κυρίαρχον τών έν Μακεδονία άγροτι-«κών μαζών. Ό σκελετός τού Ελληνικού Κομμουνιστικού Κόμματος «απαρτίζεται, έκτος τού προλεταριάτου τού Πειραιώς, τού Μακεδόνικου «καί τού Θρακικού, καί άπό λιμενεργάτας καί καπνεργάτας, οί όποιοι «έδοκιμάσθησαν κατά τούς αγώνας τών τελευταίων ετών».

Εύχόμεθα είς τόν άναγνώστην μας νά ανάγνωση μέχρι τέλους τό καταπληκτικόν αυτό γραπτόν μέ τήν ιδίαν ψυχραιμίαν πού διετηρήσαμεν ήμεϊς μέχρι τέλους άντιγράφοντές το. Νά κατάπνιξη τήν άγανάκτησίν του, τήν άηδίαν του, τήν ναυτίαν του, καί ήρεμος, νηφάλιος, γαλήνιος, νά άναλογισθή έως που φθάνει τών πραγμάτων ή διαστροφή, καί τού ψεύδους ή άναισχυντία, άλλά καί τό γελοϊον τής ύπό τό πρόσχημα μιας δήθεν σοβαράς εκθέσεως τών γεγονότων αναμίξεως τού έκχειλίζοντος ανάμεσα άπό τά διάφορα επίθετα καί εισαγωγικά μίσους μέ τάς πλέον παιδαριώδεις άφελείας καί τάς πλέον κτυπητάς αντιφάσεις καϊ τάς πλέον έκπληκτικάς ομολογίας.

Νά ΐδη τό όξύμωρον τού νά εκφράζεται άφ' ενός ενδιαφέρον διά τούς έργάτας, τούς άγρότας, τούς επαγγελματίας καί τούς πρόσφυγας τής Ελλάδος, πρός τά 90%, δηλαδή καί πλέον τού ελληνικού λαού, καί άφ' έτερου νά μή ύπάρχη έγκλημα πού νά μή διέπραξαν οί "Ελληνες, διώκται απηνείς Βουλγάρων, Τούρκων, Αλβανών, Ισραηλιτών, τών εαυτών των, αληθή τέρατα έπ' αυτής τής γης!

Νά θαυμάση πώς είς τό τιτάνειον έργον τής ελληνικής αγροτικής μεταρρυθμίσεως έν συνδυασμώ μέ τήν έγκατάστασιν 1.500,000 προσφύ­γων, ενώπιον τού οποίου έμεινεν έκθαμβος ό πολιτισμένος κόσμος, εύρέ­θησαν σκιαί καϊ μόνον, ότι οί πρόσφυγες απετέλεσαν τά 30% τών Ελλή­νων άνεργων (άλλά πώς άλλέως, άφοϋ οί πρόσφυγες απετέλεσαν τά 30% περίπου τοϋ πληθυσμού της Ελλάδος. Νά διασκέδαση μέ τήν φασιστο-ποίησιν τής Ελλάδος είς τήν έποχήν πού μόλις ήρχιζε νά φασιστοποιή-ται ή Ιταλία. Νά σείση μέ οικτον τήν κεφαλήν, όταν ΐδη γραφόμενον ότι, όλα τά δεινά τού κόσμου, ό παγκόσμιος πόλεμος καϊ ή έξ αυτού δυστυχία ή μεγάλη μετ' αυτόν οικονομική κρίσις καϊ αί συνέπειαί της, όλα αυτά δεν έγιναν διά τίποτε άλλο, παρά διά νά δοθή ευκαιρία είς τήν έλληνικήν άστικήν τάξιν νά κάμη τά καμώματα της. Νά αίσθανθή ακόμη κάποιαν συμπάθειαν πρός τούς "Ελληνας κομμουνιστάς, άτυχη θύματα τής άπα­της καϊ τής εκμεταλλεύσεως τών ανθρωπίνων των δυσχερειών, πού ψέ-γονται, διότι δέν είναι όσον θά έπρεπε, προδόται τής Πατρίδος των. Νά άπορήση διατί, άφοϋ οί Μακεδόνες καϊ οί Θράκες δέν είναι "Ελληνες, απαρ­τίζουν ούτοι, μέ τό προλεταριάτον τού Πειραιώς, τόν σκελετόν τού Ελλη­νικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Νά μειδιάση όταν, ένώ καταγγέλλονται οί διάφοροι ιμπεριαλισμοί, διακηρύττεται άφ' ετέρου, ότι τά μικρά κράτη είναι ανίκανα νά αντιμετω­πίσουν διά τών ατομικών των δυνάμεων τάς παρουσιαζόμενος εϊς αυτά αντιξοότητας. Νά καγχάση, όταν ΐδη, ότι οί Βούλγαροι χωρικοί, οί έπϊ τουρκοκρατίας δουλοπάροικοι τών Ελλήνων καϊ Τούρκων φεουδαρχών, μεταβάλλονται έπειτα άποτόμως είς γαιοκτήμονας, έκριζουμένους άπό τους πρόσφυγας χωρικούς.

Νά έκραγή είς ομηρικούς γέλωτας όταν, κοντά είς τήν συμπάθειαν διά τούς Εβραίους προλεταρίους τής Θεσσαλονίκης, εκφράζεται ϊση συμ­πάθεια διά τούς, άδικηθέντας άπό τούς "Ελληνας, Εβραίους μεγαλέμπο­ρους. Νά βασανίση είς μάτην τήν σκέψιν του διά νά εϋρη πώς, άφού ου­δείς είναι είς θέσιν νά δημιουργήση όργανικόν δεσμόν μεταξύ τελείως δια­φόρων φύλων, τά φύλα αυτά θά εϋρουν διά μαγείας τήν ένωσιν καϊ τόν παράδεισον μέσα εϊς μίαν άνεξάρτητον Μακεδονίαν καί μίαν άνεξάρτητον Θράκην. Νά διερωτηθή, άφού τόσον υποφέρει ή Θεσσαλονίκη έξ ελλεί­ψεως ενδοχώρας, διατί δέν περνά άπό τόν νούν τοϋ γεωοικονομολόγου συγγραφέως ή πολύ φυσική σκέψις νά έλθη ή ενδοχώρα πρός τήν Θεσσα­λονίκη ν. Άλλά διατϊ νά προχωρήσωμεν.... Είς τόν θλιβερόν συγγραφέα θά άπευθύναμεν ημείς μίαν μόνην, άλλά φρικτή ν άποστολήν : «Σάς έγνωρίσαμεν» Δέν είσθε Ρώσος. Δέν είσθε κάν Σλαϋος. Είσθε Βούλγαρος. Είσθε βούλγαρος μέ όλας τών Βουλγάρων τάς μικροπανουργίας καί τάς κουτοπονηριάς καί τά διαφανή πλέον άπό τήν πολλήν χρήσιν τεχνά­σματα,. Καί ό Γ. Δημητρώφ πού αναφέρεται, ό Δημητρώφ ό Παν—Μακε­δών (άν δέν είναι ό έτερος Δημητρώφ, ό έκ τοϋ Ράϊχσταγ διασημότερος) έβγήκε καϊ πάλιν είς τήν έπιφάνειαν μετά δεκαέξ ετών άφάνειαν, καί, κλη­θείς άπό τον νέον Βούλγαρον ΐίρωθυπουργόν Γεοοργήεφ, τον δικτάτορα τοϋ 1934, νά λάβη μέρος είς τήν κυβέρνησιν, έδήλωσεν είς τούς δημοσιο­γράφους τής Άγκυρας, χωρϊς έντροπήν, τά εξής έπϊ λέξει, που κατά σύμ­πτωση;, αναγράφονται είς τάς σελίδας αύτάς :

«Θά έργασθώμεν διά τήν έπιδίωξιν μιας αληθινά Βουλγαρικής εθνι­κής πολιτικής. Θά έπιδιώξωμεν γνησίαν είρήνευσιν είς τά Βαλκάνια καί στενήν συνεργασίαν μεταξύ τών βαλκανικών λαών».

Τό βιβλίον αυτό αποτείνεται προς τούς "Ελληνας. Καί διά τούς "Ελλη­νας δεν έχομεν βεβαίως ανάγκη νά άνασκευάσωμεν τάς κακοηθείας τοϋ ακαδημαϊκού Λεβίν. Άλλα καϊ άς μή εύρεθή κανείς νά μας εϊπη δτι, άν τό βιβλίον αυτό διαβασθή άπό κανένα ξένον, τού προσφέρομεν ακεραίους καϊ αναπολόγητους τού Λεβϊν τούς προπαγανδισμούς. Διότι καϊ ελάχι­στα άν γνωρίζη τά παγκόσμια καϊ τά βαλκανικά πράγματα ό ξένος αυ­τός, δεν ημπορεί παρά νά βγάλη τό προσήκον νόημα άπό τού Λεβϊν τά γραπτά. Είναι τόσον χονδροκομμένα καϊ τόσον κακογραμμένα....

"Αν τόσην μελάνην έχαλάσαμεν καϊ τόσας σελίδας έγεμίσαμεν μέ τήν άντιγραφήν αυτήν, είναι, εϊπαμεν, διά νά είμεθα ειλικρινείς προς τήν Ρω-σίαν, είς τήν φιλίαν τής οποίας έμείναμεν ήμεϊς πάντοτε πιστοί, φιλίαν τήν οποίαν έπιθυμούμεν καϊ έκ μέρους της, φιλίαν όμως ή οποία δέν είναι βέβαια δυνατόν νά στηρίζεται έπϊ τοιούτων κειμένων καϊ τοιούτων ακα­δημαϊκών.

Έν συνεχεία καϊ μέχρι τού έτους 1936 είναι γνωσταϊ αί κομμουνιστι­κά! ταραχαί τή διαταγή τής Μόσχας, καϊ ή παρ' ολίγον κατάληψις τής αρχής, τό έτος 1936. Άπό τού έτους 1936 μέχρι τοϋ 1940 τά όργανα τής Μόσχας, λόγω τών τότε μέτρων τής Κυβερνήσεως δεν δύνανται νά δρά­σουν, ουδέ νά επικοινωνούν καν μέ τήν Μόσχαν, Μεταξύ των όμως έπε-κοινώνουν διαφοροτρόπως, αλληλοσυμπληρούμενα άπό απόψεως τελειο­ποιήσεως των είς τάς κομμουνιστικός θεωρίας καϊ τά κομμουνιστικά ψεύδη, παρασύροντες δέ δι' αυτών όσους ήδύνατο αμόρφωτους νέους τού λαού.

Τό κατωτέρω είναι λίαν χαράκτηριστικόν τής περιόδου 1936—1940. Τό έτος 1939 ό Ρώσος Υφυπουργός τών Εξωτερικών έπεσκέφχθη τάς βαλκανικάς πρωτεύουσας καϊ είς μυστικάς συνεννοήσεις έπρότεινε τήν ένωσιν τών βαλκανικών χωρών διά νά πολεμήσουν ««ενάντια στο Φα­σισμό». Μεταξύ τών άλλων όρων έθεσε·καϊ τον όρον είς τήν Ελλάδα νά παραχώρηση διέξοδον τής Βουλγαρίας είς τό Αιγαίον, ό "Ελλην όμως Πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς ήρνήθη κάθε συζήτησιν.

Άργότερον δτε οί Ιταλοί έπετέθησαν κατά της Ελλάδος ό αρχηγός τοϋ Κ.Κ.Ε. κατά τόν Νοέμβριον 1940 έδημοσίευσε την ττρώτην έτπστολήν είς τήν όττοίαν μεταξύ άλλων έλεγε ότι : «Ό πόλεμος τής. Ελλάδος κατά τής Ιταλικής επιθέσεως ήταν «ιμπεριαλιστικός» με τήν αιτιολογία ότι οΐ Ιταλοί εϊχαν έκδιωχθή πέρα άπό τά σύνορα», και έτάσσετο κατά τής συ­νεχίσεως τού πολέμου καί μάλιστα συνηγορούσε διά σύναψιν Έλληνο— ιταλικής ειρήνης τή μεσολαβήσει τής Ρωσίας.

Είς τάς 7 Δεκεμβρίου 1940 είς νεωτέραν του έπιστολήν ό Ζαχαριάδης έγραφε «ό πόλεμος Ελλάδος—Ιταλίας προκλήθηκε άπό τή Βασιλομετα-ξική σπείρα, πού διατάχθηκε άπό τους Εγγλέζους Ίμπεριαλιστάς καί δεν μπορεί νά εχη τήν παραμικρή σχέση μέ τήν υπεράσπιση τής Πατρί­δος μας». Τέλος είς τρίτην έπιστολήν τήν 17 Ιανουαρίου 1941 μεταξύ άλλων έγραφε :

«          Τό γράμμα μου, πού δημοσιεύθηκε στις   εφημερίδες τής

2.11.48 (ή πρώτη επιστολή) αποβλέπει στά παρακάτω: 1) Νά δώσει έγκυρη ενιαία κατεύθυνση στους κομμουνιστάς όλης τής χώρας. 2) Νά κινητοποίηση τό λαό στην αντιφασιστική εξόρμηση γιά τήν εθνική ανε­ξαρτησία καί τή λεφτεριά. 3) Νά άποκαταοτήση στο εξωτερικό τις λαϊκές ελευθερίες, μία λαϊκή άντιπλουτοκρατική πολιτική. 4) Νά κάμει τόν πό­λεμο έθνικόν αντιφασιστικό, άντιϊμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό θά μπορού­σαμε νά τό επιτύχουμε μόνο μ' Ινα ολόπλευρο προσανατολισμό στην Ε.Σ.Σ.Δ., καί μία πραγματική βαλκανική συνεργασία. Ό Μεταξάς άπό τήν πρώτη στιγμή έκανε τό αντίθετο. "Εκανε πόλεμο φασιστικό, κατα­κτητικό πόλεμο. Ένώ, άφού διώξαμε τούς Ιταλούς άπό τήν Ελλάδα, βασική προσπάθεια μας έπρεπε νά είναι νά κάνουμε·μία ξεχωριστή, έντιμη καί δίχως παραχωρήσεις έλληνοϊταλική ειρήνη, πράγμα πού μπορούσε νά γίνη μέ τή μεσολάβηση τής Ε.Σ.Σ.Δ, ή μοναρχοφασιστική δικτατορία συνέχισε τόν πόλεμο γιά λογαριασμό όχι τού λαού τής Ελλάδος, μά τής πλουτοκρατίας καί τού Αγγλικού ιμπεριαλισμού. Μετά τό διώξιμο τών Ιταλών άπό τήν Ελλάδα, τό αίμα τών φαντάρων μας χύνεται άδικα. . . .»

"Αδικα λοιπόν είχε χυθή κατά τό Ζαχαριάδη, τό αίμα σ' αυτό τόν πόλεμο κατά τών Ιταλών, πόλεμο πού προσπαθήσαμε μέ κάθε τρόπο ν' άποψύγωμε καί πού τελικά δεν τό κατωρθώσαμε, γιατί μας τόν έπέβαλον οί Ιταλοί μέ τό ιταμό καί απαράδεκτο τελεσίγραφο τους, καί τήν άνανδρη επίθεση τους.

"Αδικα είχε χυθή κατά τό Κ. Κ. Ε. τό αίμα τών φαντάρων μας κατά τήν άντεπίθεσίν μας, κατά τήν καταδίωξιν τού είσβολέως πέρα άπό τά σύνορα μας, όταν πετύχαμε νά δώσουμε προσωρινά δυστυχώς, τήν πολυπόθητη

Λευτεριά στην χιλιοβασανισμένη Βόρειο "Ηπειρο. Κι' όταν ή άπάντεχη Λευτεριά που χρόνια περίμεναν οί αδελφοί μας Βορειοηπειρώτες.

Καί ή πραγματικότητα αυτή θάταν παντοτεινή, άν πάλι δέν επέ­βαλε είς τήν Βόρειο "Ηπειρο τήν ύπουλη σκλαβιά ή Μεγάλη Σοβιετική Πατρίδα τοϋ Ζαχαριάδη καί τοϋ Κ. Κ. Ε. μέ τις επαίσχυντες συμφωνίες τής Γιάλτας.

Καί ό Ζαχαριάδης συνεχίζει ώς εξής είς τήν πάρα πάνω επιστολή του : «Λαός καί Στρατός πρέπει νά πάρουνε στά χέρια τους τή διαχείρη-ση τής χώρας καί τοϋ πολέμου, μέ σκοπό ειρήνη, εθνική ανεξαρτησία, εσωτερικό αντιφασιστικό άντιπλουτοκρατικό λαϊκό καθεστώς, ολόπλευρη

προσέγγιση τών έσωβαλκανικών διαφορών           Ό Λαός τής Ελλάδος,

αναγνωρίζει τήν άρχή τής αύτοδιαθάθεσης μέχρις αποχωρισμού γιά όλους. Εξωτερική συμμαχία μέ τήν Ε.Σ.Σ.Δ. καί αληθινή Βαλκανική

συνεννόηση........ Γιά νά γίνουν όλα αυτά, λαός καί στρατός πρέπει :

νά έγκαθιπδρύσουν τή λαϊκή άνιφασιστική κυβέρνηση          »

Δηλαδή μέσα στήν πιο κρίσιμη περίοδο τού πολέμου κατά τών Ιταλών ό Ζαχαριάδης μιλάει γιά Βαλκανική συνεννόηση, γιά αυτοδιά­θεση ΜΕΧΡΙΣ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΟΥ. Μέχρις αποχωρισμού τής Μακεδονίας άπ' τήν Ελλάδα, ώστε ή Ελλάδα νά μείνη άπ' τόν Όλυμπο καί κάτω. Καί γιά τό σκοπό αυτό καλεί Λαό καί Στρατό σ' έπανάστασιν. Κι' αυτό πότε ; Καλεί τό Στρατό είς έπανάστασιν τή στιγμή πού ό εχθρός μανιώ­δης άπό τις αποτυχίες του, αποτυχίες πού ποτέ δέν είχε φαντασθή, προ­παρασκευαζόταν μέ όλες τις δυνάμεις του διά νά επιτυχή ότι δέν είχε επιτύχει είς διάστημα 3 ολόκληρων μηνών. Καλεί ό Ζαχαριάδης Λαό καί Στρατό σέ ανυπακοή καί έπανάστασιν διά νά έπιτευχθή ειρήνη μέ τούς Ιταλούς.

Οί Ιταλοί τού Μουσολίνι είχαν μία μόνο ανάγκη κι' ένα μόνο σκοπό : πώς νά καθυποτάξουν τήν Ελλάδα, πού ατρόμητη καί μέ τήν νικήτρια τή λόγχη πάνω στά βουνά έματαίωσε τά σχέδια γιά τό Ίμπέριουμ καί τό Μάρε Νόστρουμ τοϋ Μουσολίνι.

Άλλά ή ολοκλήρωση τής προδοσίας τοϋ Κ.Κ.Ε. συνεχίζεται καί τό Μάρτιο τοϋ 1941 είς τήν πιο κρίσιμον φάσιντού Έλληνοϊταλικού αγώνα. ^ΤΗταν ή εποχή τής περίφημης «εαρινής επίθεσης τοϋ Μουσολίνι». Καί τό Κ.Κ.Ε. τήν 18ην Μαρτίου 1941 έκαλοϋσε «ολόκληρο τό ελληνικό λαό νά πάρη παράδειγμα άπό τόν ήρωϊκό αδελφό λαό τής Βουλγαρίας», ό όποιος τήν 1.3.41 επικύρωσε επίσημα τήν συμμαχίαν μέ τήν Γερμανίαν καί υποδεχόταν τό Γερμανικό Στρατό είς τήν Βουλγαρίαν μέ χορούς, τρα­γούδια, καί πανηγύρια.

Δηλαδή ό «αδελφός Βουλγαρικός λαός» υποδεχόταν τους Γερμανούς που θά έδιναν τήν μαχαιριά είς τά άνοιτά πλευρά τής Ελλάδος γιά νά σωθή ή Ιταλία τοϋ Μουσολίνι.

Αυτό είναι τό Κ. Κ. Ε. Είναι τό Κόμμα, που εις τήν πιό κρίσιμον περίο-δον τοϋ αγώνος κατά τοϋ Ιταλικού φασισμού, όχι μόνον δεν συμμερί­ζεται τό εθνικό αίσθημα, όχι μόνον δεν κινείται μέ τον ενιαίο εθνικό παλμό, άλλά αντίθετα υπονομεύει τήν συνοχήν τού αγωνιζομένου "Εθνους.

"Ετερον γεγονός τής περιόδου ταύτης είναι καί τό κατωτέρω :

Ό υπουργός Εξωτερικών τής Σοβιετικής Ενώσεως Μολότωφ, ευρι­σκόμενος τό 1940, είς Βερολϊονον, περί τό τέλος μάλιστα τοϋ έτους τού­του, έπληροφορήθη άπό τον Χίτλερ ότι θά χρειασθή νά οργάνωση, ίσως ή Γερμανία έκστρατείαν κατά τής Ελλάδος, λόγω τής τροπής τών γεγο­νότων έν Αλβανία, ούτος έπϊ λέξει άπήντησεν «Ουδεμία άντίρρησις υπάρ­χει έκ μέρους τής Ρωσίας'. Παρ' όλα ταύτα ή μοίρα τά έφερεν ίνα ή μικρά Ελλάς διά τής σθεναράς αμύνης κατά τής επιθέσεως τής Ιταλίας και είτα τής Γερμανίας νά βοηθήση μεγάλως τήν άμυναν τής Σοβιετικής Ρωσίας.

Τούτο έγένετο ώς εξής : Ό Γερμανός δικτάτωρ Αδόλφος Χίτλερ εΐχεν αποφασίσει νά έπιτεθή κατά τής Ρωσίας τήν Ιΐην ή 18ην Μαΐου, διά νά μή βραδύνη καί πάθη ό,τι ό Ναπολέων άπό τον βαρύν ρωσικόν χειμώνα. Ύπελόγιζε, νά καταλάβη τήν Έλλάδοα εντός ελαχίστων ημερών, είς τρόπον ώστε, αί 24 Γερμανικοί Μεραρχίαι, αί όποϊαι διετέθησαν διά τήν έπιχείρησιν «Μαρίτα», προς κατάληψιν τής Ελλάδος νά είναι έλεύθεραι μέχρι τέλους Απριλίου διά τήν έπιχείρησιν «Βαρβαρόσα» δηλαδή τήν κατά τής Ρωσίας τοιαύτην.

Τά άνευρεθέντα επίσημα έγγραφα και στοιχεία είς τήν δίκην τής Νυρεμβέργης αποδεικνύουν, ότι ή Γερμανική προέλασις είς τήν Ελλάδα υπήρξεν βραδύτατη, και ότι ό ρυθμός της ήτο αντίθετος πρός τάς προ­βλέψεις καί τά σχέδια τού Γερμανικού Επιτελείου, διαψευσθείσης υπό τής ηρωικής αντιστάσεως τών Ελλήνων είς τήν όχυράν Γραμμήν Μεταξά καϊ είς Κρήτην.

Τό γεγονός τούτο έπεβεβαίωσε καί ό Γάλλος, έν θεσ/νίκη, τότε πρό­ξενος τής Γαλλίας κ. Όνφρουά. Ούτος, ευρισκόμενος έν Θεσ/νίκη κατά τήν εΐσοδον τών Γερμανών, ώς άντιπροσωπεύων τότε τήν Κυβέρνησιν τού Βισύ (Γαλλίας) καί έχων έπαφάς μέ τον άνώτερον Γερμανόν διοικητήν, όταν τον συνεχάρη διά τήν προέλασιν τών γερμανικών στρατευμάτων είς Λάρισαν καί Λαμίαν, ό Γερμανός έδυσφόρησε καί άπήντησεν «Αυτή ή βραδύτης τής προελάσεως θά έχη σοβαράς συνεπείας», έννοών προφανώς τήν μετατότπσιν τής ημερομηνίας ενάρξεως τής επιθέσεως κατά τής Ρω­σίας.

Ή καθυστέρησις αυτή, τήν οποίαν ή μικρά καί ένδοξος Ελλάς, έπέφερεν είς τους Γερμανούς συνετέλεσεν ώστε ή γερμανική έπίθεσις κατά τής Ρωσίας, άπό 11ης Μαΐου, νά έκδηλωθή τήν 22αν Ιουνίου. Ό συνή­γορος τού Στρατάρχου Κάϊτελ διετύπωσεν κατά τήν άγόρευσιν του, τά εξής :

«Άν ή Γερμανία εϊχεν έπιτεθή ένα καί ήμισυ μήνα ένωρίτερον, θά εΐχεν καταληφθή ή Μόσχα καί αί συνέπειαι τού χειμώνος θά ήσαν διαφο­ρετικοί».