ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΩΝ

---

Στρατόπεδα μελλοθανάτων Πραγματικά ο Π. Κανελλόπουλος είδε στρατόπεδα και μάλιστα όπως ο ίδιος λέει στο ημερολόγιο του: «Οφείλω να παραδεχθώ ότι ο αδίστακτος σε αιματηρές πράξεις Άρης Βελουχιώτης σταμάτησε από της αφίξεώς μου εις την Πελοπόννησο, 27 Σεπτ 1944 και της συναντήσεως μου μετ’ αυτού τις εκτελέσεις και τις σφαγές». Ο Π. Κανελλόπουλος ήρθε μόνος άοπλος, υπουργός της Κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας που συμμετείχε το ΕΑΜ με 6 υπουργούς, αλλά ανίσχυρος απέναντι στον Άρη Βελουχιώτη και τους μαινόμενους οπαδούς του. Τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως ευρίσκοντο σε περιοχές που ήλεγχε το ΕΑΜ και ήταν αποθήκες, μάντρες, υπόγεια, σχολεία και εκκλησίες. Κρατούμενοι ήταν άτομα όλων των επαγγελμάτων και ηλικιών, μόνο και μόνο διότι αντετίθεντο στο ΕΑΜ, ή υπήρχε πιθανότητα στο μέλλον να αντιτεθούν!! Φυσικά χαρακτηρίζοντο ως «φασίστες» «γκεσταπίτες», «συνεργάτες του εχθρού» κ.τ.λ., οι συνηθισμένες δηλαδή κατηγορίες που εκτόξευε το ΕΑΜ την εποχή εκείνη. Οι κρατούμενοι, βασανιζόντουσαν, έτρωγαν σπανίως και στο τέλος εκτελούντο με ποικιλία τρόπων, κάποιοι βέβαια σωθήκανε με την επέμβαση του Π. Κανελλόπουλου. Στην πραγματικότητα ήταν στρατόπεδα συγκεντρώσεως υποψηφίων προς εκτέλεση, δεν γινόντουσαν δηλ. καταναγκαστικά έργα. Κρατούμενοι και φύλακες γενικώς τα ονόμαζαν «Σιβηρία». Διοικητικά ανήκαν στην «Λαϊκή Πολιτοφυλακή». την αστυνομία δηλαδή του ΕΑΜ. Είχαν ένα στρατοπεδάρχη και φύλακες που ή ήταν πολιτοφύλακες (αστυνομικοί του ΕΑΜ) ή αντάρτες ΕΛΑΣίτες. Δεν είναι παράξενο το φαινόμενο της υπάρξεως τέτοιων στρατοπέδων, διότι οι κομμουνιστές σε όσες χώρες επικράτησαν δημιούργησαν τέτοια Στην Πελοπόννησο ήταν πολλά, κάποιοι ισχυρίζονται ότι αντιστοιχούσε ένα ανά 10-15 χωριά. ΕΑΜικές πηγές αναφέρουν ότι αντιστοιχούσε ένα ανά επαρχία. Δεν υπάρχει σχετική βιβλιογραφία που να τα αναφέρει όλα συγκεντρωμένα• έτσι ο εντοπισμός όλων των στρατοπέδων είναι δύσκολος. Πολλές φορές για διαφόρους λόγους παρίστατο ανάγκη μετακινήσεως των κρατουμένων σε άλλο μέρος, τότε τους έδεναν με σχοινιά ή αλυσίδες δύο — δύο ή ανά τρεις και οι κρατούμενοι βάδιζαν πεζοί σε δύσκολα μέρη αρκετές ημέρες και νύχτες, νηστικοί, ανυπόδητοι, ανθρώπινα ράκη. Αρκετοί πέθαιναν κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων αυτών, ή οι βραδυπορούντες εκτετελούντο επί τόπου με τουφεκισμό ή πολτοποίηση της κεφαλής με ξύλα, ρόπαλα ή μεγάλες πέτρες, από τους «Λαϊκούς Πολιτοφύλακες». Επιδίωξη των κομμουνιστών η εξόντωση των αντιπάλων και η κατάληψη της εξουσίας Τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως έγιναν ακριβώς διότι το ΚΚΕ ήθελε να πάρει την εξουσία μόλις αποχωρούσαν οι Γερμανοί και συνεπώς έπρεπε εγκαίρως να εξουδετερώσει τους αντιπάλους του. Κομματικά έγγραφα της εποχής εκείνης, τα οποία δυστυχώς αποσιωπούνται από τους «προοδευτικούς» ιστορικούς, αποδεικνύουν ότι το ΚΚΕ με την «Εθνική» του «Αντίσταση» είχε στόχο την υπεράσπιση της Σοβιετ. Ενώσεως και την εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος στην χώρα. Στο περιοδικό «ΤΟΤΕ», τεύχος 60, σε άρθρο του γράφοντος, δημοσιεύονται κάποια από αυτά. Επιπλέον δε ο Γιάννης Ιωαννίδης, υπαρχηγός τότε του ΚΚΕ αλλά ουσιαστικά ο αρχηγός του, στις «Αναμνήσεις» είναι σαφέστατος. Το ΚΚΕ είχε αρχίσει να σκέπτεται τρόπους καταλήψεως της εξουσίας μόλις φύγουν οι Γερμανοί από τον Μάρτιο του 1943, αλλά το σχέδιο που προέβλεπε συλλήψεις, δολοφονίες κ.τ.λ. των αντιφρονούντων - ήταν έτοιμο τον Αύγουστο του 1943 και το τροποποίησαν τον Νοέμβριο του 1943. Σ' αυτό συμφωνεί και ο εκ των ηγετών τότε του ΚΚΕ Β. Μπαρτζώτας (Φάνης). Οδηγίες για την επικράτηση της ... επανάστασης Εξεδόθη λοιπόν από την ηγεσία του ΚΚΕ Πελοποννήσου, εντολή εφαρμογής μέτρων «ασφαλείας και στερέωσης της επανάστασης» και εστάλησαν προς τις τοπικές οργανώσεις, τον ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ (μυστική δολοφονική υπηρεσία του ΚΚΕ) οι παρακάτω οδηγίες, που τις μεταφέρουμε από το βιβλίο του Κώστα Καραλή «Ιστορία δραματικών γεγονότων Πελοποννήσου 43-49» Α' Βραβείο Ιστορίας Ακαδημίας Αθηνών, σελ. 214. «Το πρώτο και κύριο μέτρο ασφάλειας της επανάστασης είναι ο αφοπλισμός της Μπουρζουαζίας και γενικά των κυριάρχων τάξεων και ο εξοπλισμός τον προλεταριάτου, καθώς και η εξουδετέρωση όλων των επικίνδυνων εχθρών της επανάστασης. Η εφαρμογή του μέτρου αυτού αρχίζει από την πρώτη στιγμή της ένοπλης εξέγερσης, αφοπλίζονται γενικά όλοι οι εχθροί της επανάστασης, είτε με τη βία, είτε με το καλό. Τους ίδιους τους εχθρούς τους μεταχειριζόμαστε ανάλογα με τη θέση και τη στάση τους απέναντι στην επανάσταση. Το προλεταριάτο καταρχήν δεν είναι αιμοβόρο στην επανάσταση του, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν οι αστοί, αν και θα είχε λόγους να είναι, είναι όμως αμείλικτα ενάντιο σ' όλους τους εχθρούς της επανάστασης και εφαρμόζει τη μαζική κόκκινη τρομοκρατία ενάντια σ' όλους εκείνους που επιβουλεύονται την εξουσία. Δεύτερο. Μόλις επικρατήσει η επανάσταση στην Πρωτεύουσα μεταφέρεται αμέσως ο πόλεμος έξω από την πόλη, στις επαρχίες, όπου εν τω μεταξύ έχει αρχίσει η εξέγερση. Ιδιαίτερα σ' όλα τα επαρχιακά κέντρα, αλλά και χωριά. Από την πρωτεύουσα μεταφέρονται δυνάμεις από ένοπλους εργάτες στην ύπαιθρο για την κεραυνοβόλα συντριβή όλων των εστιών, αντίδρασης του εχθρού. Έτσι εξασφαλίζεται με συνδυασμένη δράση πρωτεύουσας και επαρχιών η νίκη της επανάστασης σ' ολόκληρη τη χώρα. Στην ύπαιθρο χρησιμοποιούμε και τον πόλεμο των ανταρτών, ιδιαίτερα όταν διαρκή ο πόλεμος. Τρίτο. Παντού όπου νικούμε οργανώνουμε Σοβιέτ και προβαίνουμε άμεσα στη συγκρότηση τον Σοβιετικού κράτους, εκμηδενίζοντας τελείως τον παλιό κρατικό μηχανισμό των κυριάρχων τάξεων. Τέταρτο. Προβαίνουμε αμέσως στη συγκρότηση τακτικού κόκκινου στρατού τον προλεταριάτου και της αγροτιάς».(Σημ :Βέπετε πουθενά αντίσταση;) Σαν αποτέλεσμα αυτής της οδηγίας άρχισαν οι συλλήψεις από την ΟΠΛΑ ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Η παρούσα εικόνα, όπως και οι επόμενες δέκα, είναι σελίδες από το προπαγανδιστικό λεύκωμα που κυκλοφόρησε το ΕΑΜ για την «ιδανική» λαϊκή Δημοκρατία, που θα ακολουθούσε την επικράτηση του. Βέβαια τα δεδομένα της ζωής σης Λαϊκές Δημοκρατίες έδειξαν ότι η πραγματικότητα βρίσκεται στους αντίποδες αυτών των οραματισμών. Για την παρούσα εικόνα θα μπορούσαμε απλώς να παρατηρήσουμε ότι ο Στρατός στις λαϊκές Δημοκρατίες φρουρούσε τους πολίτες για να μην δραπετεύσουν από τον «ερυθρό παράδεισο», πράγμα που απεδείχθη ολοφάνερα μετά την πτώση του καθεστώτος στην Αλβανία. _____________________________________ Κορυφαίο κομμουνιστικό στέλεχος ομολογεί τις σφαγές αθώων πολιτών Ας αφήσουμε όμως να μας τα διηγηθεί ο Γιάννης Καραμούζης, Γεν. Γραμματέας του ΕΑΜ επαρχίας Μεσσήνης, ο οποίος το 1945 πήγε στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας και επανήλθε στην Πελοπόννησο το 1948 για την αναδιοργάνωση του 2ου αντάρτικου του ΚΚΕ (δεν ήταν δηλαδή τυχαίος Κομμουνιστής): «...Οι διάφοροι υπεύθυνοι των χωριών, ασκούσαν ουσιαστική εξουσία. Αυτή τους η θέση και τον εγωισμό τους κολάκευε και τους ίδιους εξωθούσε , να ενεργούν κατά τρόπον, ώστε να καρπούνται ατομικά οφέλη σε βάρος των συγχωριανών των. Παρά την πίεση όμως, που ασκούσαν στο πληθυσμό, πολλά άτομα σε κάθε χωριό δεν εννοούσαν να υποταχθούν στα γούστα και στις ιδιοτροπίες των κατά τόπους υπευθύνων. Οι αντιδράσεις των δεν εστρέφοντο, όπως είναι ευνόητο κατά της εθνικής αντιστάσεως, αλλά κατά της αυθαιρεσίας των υπευθύνων, που υπό το πρόσχημα του εθνικού αγώνος, προσπαθούσαν να πετύχουν και να ικανοποιηθούν ατομικά οφέλη. Από τον Οκτώβριο 1943. η κομματική ηγεσία έδωσε καθοδηγητική γραμμή να γίνουν συλλήψεις των «αντιδραστικών». Οι κομματικοί και εαμικοί υπεύθυνοι των χωριών κατάρτισαν τους καταλόγους. Με μια απλή σημείωση, πλάι στο όνομα κάθε συγχωριανού των, ότι είναι «αντίδραση» χωρίς τίποτε άλλο το συγκεκριμένο συλλαμβάνοντο και οδηγούντο στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Το φαινόμενο αυτό ήταν γενικό σε όλη την Πελοπόννησο. Σε κάθε επαρχία, δημιουργήθηκε και στρατόπεδο. Στην Καλαμάτα συνελήφθησαν πολλά άτομα. Κυρίως όμως οι πολλές συλλήψεις έγιναν στην ύπαιθρο. Δημιουργήθηκαν τα στρατόπεδα της «Γαράτσας» στην Απάνω Μεσσήνη και του «Χαλβάτσου» στην• Κάτω Μεσσήνη. Οι αντάρτες τον ΕΛΑΣ. διαπαιδαγωγούμενοι ότι, οι συλληφθέντες, είναι «αντίδραση», τους φερόντουσαν απάνθρωπα. Η αυτοδικία και η ανεξέλεγκτος εκτέλεση των συλλαμβανομένων, υπό των τοπικών κομματικών οργανώσεων, ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Μια απλή έκθεση της τοπικής οργανώσεως ότι ο «τάδε ήταν αντιδραστικός και εκτελέστηκε» σκέπαζε κάθε είδος ατομικών και ιδιοτελών σκοπών που, αποκρύπτοντο σε τέτοιου είδους εγκλήματα. Κάθε χωριό στο Μοριά έχει να αναφέρει πολλά τέτοια γεγονότα. Πολλοί συγχωριανοί των εξαφανίσθηκαν, με την δικαιολογία του «αντιδραστικού». Όσο πλησίαζε προς το τέλος το 1943 τόσο αύξαίνε σε ένταση και σε έκταση η εαμική δυναμική πολιτική στην ύπαιθρο»... Από το βιβλίο τον Γιάννη Καραμούζη: «Πατριώτες και προδότες στο Μοριά» σελίδα 51. Την πρώτη καταγραφή για στρατόπεδα συγκεντρώσεως εντόπισα τον Αύγουστο 1943. Στις 20-8-1943 στο Δυράχιο Ταϋγέτου τμήματα του ΕΛΑΣ ανεβαίνουν τις βουνοπλαγιές για να χτυπήσουν τους αντάρτες της αντιστασιακής οργανώσεως «Ελληνικός Στρατός» (Ε.Σ.) που είχε αρχηγό τον συνταγματάρχη Αθανάσιο Γιαννακόπουλο. Για να μην υποστηριχθούν οι. αντάρτες του Ε.Σ. από τους χωριάτες των γειτονικών χωριών ο ΕΛΑΣ συνέλαβε 1000 (χίλιους) αιχμαλώτους, συγγενείς και συμπαθούντες των ανταρτών και αλυσοδεμένους τους έκλεισαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως απομακρυσμένα από την περιοχή. Ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει την τρομοκρατία των ημερών εκείνων που ασκούσαν οι «αντάρτες της λευτεριάς» σε βάρος αντιπάλου τους. Οι ικεσίες και οι παρακλήσεις των ανθρώπων που ετρομοκρατούντο καταφθάνουν στον αρχηγό του Ε.Σ. Μας καίνε, ρημάζουν τα σπίτια μας. μας βασανίζουν, γιατί μας αφήνετε απροστάτευτους; Για να σταματήσει η αιματοχυσία ανέβηκε στον Ταΰγετο και ο τότε αρχιμανδρίτης Μεσσηνίας Μακρόπουλος. Ο Ε.Σ. τελικά διαλύθηκε. Ο γερμανός συγγραφέας Χέρμαν Μάγερ στο βιβλίο του <<Από την Βιέννη στα Καλάβρυτα>> εκδόσεις ΕΣΤΙΑ σελίς 542 λέει το εξής παρμένο από γερμανικά αρχεία.<<Οι κάτοικοι τών περιοχών από Μεγαρα ως Κόρινθο εδωσαν 400 εκετ δραχμές στους ΕΛΑΣίτες να μην κάνουν επιθέσεις στους Γερμανούς και αυτοί καταστρέψουν με αντίποινα τά χωριά.Και πράγματι από Απρίλιο 1944 ΔΕΝ έγινε καμμιά επίθεση ανάμεσα στά Μέγαρα και την Κόρινθο!!!!>> Ο Βρετανός σύνδεσμος ΕΛΑΣ Πελοποννήσου Αντονυ Αντριους σε εκθεσή του στο Συμμαχικό στρατηγείο μέσης ανατοής αναφέρει ότι οι αντιφρονούντες στον ΕΑΜ ενεκλείοντο σε στρατόπεδα συγκεντώσεως και ο ιδιος γνώριζε τουλάχιστον πέντε στην Αχαϊα και Ηλεία.(Χέρμαν Μαγερ <<Από την Βιέννη στα Καλαβρυτα σελίς 546>>