Η ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Η ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Με το  γραπτό αυτό θα προσπαθήσουμε να αναπολήσουμε τον αξέχαστο πολιτισμό και τη ζωντανή παρουσία των προγόνων μας της Θράκης, της Μικράς Ασίας, της Κύπρου στις αλησμόνητες σκλαβωμένες πατρίδες και από την άλλη πλευρά να δούμε τον αφανισμό αυτού του πολιτισμού, από ένα βάρβαρο κατακτητή, του οποίου η πραγματική πατρίδα βρίσκεται βαθιά στην πρωτόγονη Ανατολή.

Οι Κωνσταντινοπολίτες, οι Θράκες, οι Ίωνες οι Σμυρνιοί, οι Καπαδόκες οι Ίμβριοι, οι Τένεδιοι, και οι Πόντιοι,

Οι Αρμένιοι, οι Κούρδοι, οι Σύριοι, οι Άραβες, έχουν να επιδείξουν τεράστια δείγματα πολιτισμού. Οι φυλές αυτές που αποτελούσαν από αιώνες τους γηγενείς κατοίκους του γεωγραφικού χώρου της σημερινής Τουρκίας, ανάπτυξαν ένα πολιτισμό που αρχίζει από τα βάθη των αιώνων και που συνεχίζεται αδιάλειπτα.

Ιδιαίτερα ο Ελληνισμός υπήρξε το μάνα του κόσμου η μοίρα του όμως υπήρξε τραγική- Στην ιστορική διαδρομή των σαράντα αιώνων, δημιούργησε δυναμικού; και μεγάλους πολιτισμού; ττου τα πολυάριθμα μνημεία τους μπορεί και σήμερα να θαυμάσει ο άνθρωπος, σ' όλε; τις περιοχές που έζησαν συμτταγεις Ελληνικοί πληθυσμοί. Στην διάρκεια αυτών των αιώνων υπέστη επιδρομές, διωγμούς, σφαγές, λεηλασίες. Γνώρισε τη δουλεία με τις πιό βάρβαρες κτηνώδεις και απάνθρωπες μορφές της. Είδε τα δημιουργήματα του να καταστρέφονται ή να λεηλατούνται, κι όμως έμεινε εκεί γαντζωμένος πεισματικά στη γη του, κι υπέμεινε καρτερικά πιστεύοντας στην ανάσταση μετά από κάθε συμφορά.

Οι ξένοι επιδρομείς, που άλλοι ττέρασαν σαν θεομηνίες κι άλλοι ρίζωσαν στα πατρογονικά του εδάφη και τον καταδυνάστευαν, τον συρρίκνωναν πληθυσμιακά, όχι όμως πνευματικά, γιατί  Οι ρίζες της φυλής μας είναι πολύ βαθειές και ισχυρές κι είναι το μεγάλο όραμα κάθε Έλληνα.

Η πατρίδα μας είναι αλυσίδα παραδόσεων και ιστορικών στιγμών που πρέπει να δένει όλους τους 'Έλληνες.

      Δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο τα σημερινά και γύρω μας γεγονότα, αλλά να βλέπουμε τη μοίρα του 'Έθνους να μαθαίνουμε διδασκόμενοι από τα παρελθόν, τι μπορούμε να κατορθώσουμε.

      Μόνο λαοί που κοιτάζουν έτσι μακριά αυτοί μόνο μπορούν να αγωνισθούν αποτελεσματικά και μόνο αυτοί διατηρούν τη δύναμη της δημιουργίας για αιώνες

Όταν έπεσε η Πόλη και χάθηκε και η τελευταία ελεύθερη βυζαντινή ελληνική πολιτεία του Μυστρά και του Πόντου, ο ελληνισμός συνέχισε την πορεία του στην Κρήτη, στα Ιόνια νησιά, στο Αιγαίο αλλά και στ' απροσπέλαστα βουνά, άττο  η ακατάβλητη ελληνική ψυχή συνθέτει την υψηλότερη ραψωδία σ' όλο τον κόσμο σ' όλη την Ευρώπη.

Τους αγωνιστές κι απελευθερωτές της Πατρίδας μας τους ένωνε όλους σε μια Εθνική κοινότητα, η κοινή Θρησκεία η κοινή γλώσσα προπαντός η κοινή ιστορική μνήμη, η κοινή συνείδηση ότι είναι Έλληνες, κι αν αυτά δεν υπήρχαν Θα ήταν αδύνατο να γίνει αυτό που έγινε, που συνεχίσθηκε και θα συνεχισθεί, γιατί οι σημερινές ένοπλες δυνάμεις θα αποδείξουν ότι είναι στρατός- γιγάντων και οι ήρωες πολεμούν σαν τους Έλληνες. Οι ρίζες της ιστορίας της φυλής μας αρχίζουν πριν από 4 χιλ. χρόνια. Τη Μινωϊκή, τη Μυκηναϊκή, την Ιωνική, τη Δωρική, τη κλασική ελληνική εποχή, τη Ρωμαϊκή κατάκτηση, περίοδος που ο άρχων έγινε αρχόμενος και εδιδάχθηκε από τον υπόδουλο Ελληνικό λαό τη μόρφωση και τη σοφία ώστε η Ελληνική γλώσσα και η γνώση να λάβουν την πρωτεύουσα θέση μέσα στον τότε γνωστό κόσμο. Οι Ελληνικές πόλεις υποτάχθηκαν τον 5ο αιώνα π.Χ. στους Πέρσες, αλλά δεν άργησαν να απελευθερωθούν από το Μέγα Αλέξανδρο. Και στη διάρκεια της ελληνιστικής περιόδου, δηλαδή της περιόδου των διαδόχων του, δημιουργούνται νέα κέντρα ελληνικού πολιτισμού όπως το κράτος της Αντιόχειας, η Πέργαμος, το Δορύλαιο, τα Θυάτειρα, η Φιλαδέλφεια και οι Σάρδεις.

Στη διάρκεια της Ρωμαιοκρατίας και κατόπιν του Βυζαντίου αναδεικνύονται και άλλα κέντρα πολιτισμού που επεκτείνουν τη διάδοση των ελληνικών πολιτιστικών αξιών προς τους ασιατικούς λαούς. Η Αφροδίσιας, η Νικομήδεια, η Νίκαια, η Προύσα οι Τεμε-νόθυρες, το Αμόριο, η σημερινή πρωτεύουσα της Τουρκίας Άγκυρα, η Νίγδη, η Καισαρεία, είναι τα πιο σημαντικά ανάμεσα τους. Η διαίρεση της αχανούς Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε δυο κράτη, στο Ανατολικό και Δυτικό ήταν το μεγαλύτερο κοσμογονικό γεγονός που άλλαξε τις τύχες και την πορεία της ανθρωπότητας. Θεμελιωμένο το Ανατολικό κράτος στο ΒΥΖΑΝΤΙΟ, με προέκταση σε όλο τον Ανατολικό Μεσογειακό χώρο, ήταν σφριγηλά αναπτυγμένο από τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό.

Εκείνη τη περίοδο όχι μόνο η Δυτική αλλά και η Κεντρική Μι-κρασία είχαν σχεδόν ομοιογενή ελληνικό πληθυσμό. Ο κόσμος εκείνος δέχθηκε από τους πρώτους το χριστιανικό μήνυμα και ανάδειξε από τους κόλπους του μάρτυρες της πίστης, μεγάλους και αφοσιωμένους .υπερασπιστές της και στοχαστές που θα συστηματοποιούσαν τη χριστιανική φιλοσοφία. Και η Μικρά Ασία ήταν η μεγάλη ανθρώπινη δεξαμενή, απ' όπου η Βυζαντινή Αυτοκρατορία αντλούσε τα στρατιωτικά τα διοικητικά και τα εκκλησιαστικά στελέχη της.

Σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς ο Ελληνοχριστιανικός πληθυσμός της Μικρασίας, είχε φτάσει κατά το έτος 395 μ.χ. από τα 34.000.000 στα 64.000.000 και εξακολούθησε να διατηρείται ακμαίος και να υπερισχύει απόλυτα στην περιοχή ως τον 11ο αιώνα.

Το Βυζάντιο - Κων/ττολη είναι φυσικό ορόσημο, που χωρίζει Βορρά - Νότο, Ευρώπη - Ασία, επέζησε περισσότερο από μια χιλιετηρίδα και είναι η συνέχεια του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος που ισχυροποιήθηκε με το χριστιανισμό και την ορθόδοξη εκκλησία. Το Ελληνικό πνεύμα επιβλήθηκε στο Ρωμαϊκό και δημιούργησε τον ΕλληνοΡωμαϊκό πολιτισμό ο οποίος ήταν ανίκανος να ανανεωθεί και αντικαταστάθηκε με τον Ελληνοχριστιανικό πολιτισμό που διαιωνίσθηκε μέχρι σήμερα με φορέα την αθάνατη επιστημονική ωραία Ελληνική γλώσσα. Αυτός ο μεγάλος πολιτισμός εμπλούτισε και επέδρασε στην ανάπτυξη των Αράβων, των Σλάβων κι αυτών ακόμη των Σελτζούκων Τούρκων. Το 1054 ήταν ο διχασμός του Χριστιανισμού και η ανάπτυξη του Μουσουλμανισμού.

Ο Άγγλος συγγραφέας Ρ. Μπάϋρον γράφει: «Χωρίς το συνδυασμό του Ελληνικού και του χριστιανικού στοιχείου ο παγκόσμιος πολιτισμός της δύσης δε θα ήταν δυνατόν ν' αναπτυχθεί. Η επιτυχία του έργου αυτού οφείλεται αναμφίβολα στις ισχυρές Ελληνικές παραδόσεις»

Η εμφάνιση των Τούρκων.

Τό 1030 μ χ για πρώτη φορά εμφανίστηκαν στις ανατολικές παρυφές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οι Τούρκοι. Ήταν ημιάγριες νομαδικές φυλές κτηνοτρόφων που ζούσαν από τον πόλεμο και την αρπαγή
Προέρχονταν από τη Μογγολία και τη βόρεια Κίνα. Ένας κλάδος τους πιεζόμενος από τους Κινέζους, άρχισε να μεταναστεύει προς τα δυτικά από τις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ.. Αυτοί έμειναν γνωστοί στην ιστορία σαν Ούννοι. Η Ευρώπη δοκιμάσθηκε σκληρά από τις επιδρομές και την αγριότητα τους κατά τον 5ο αιώνα.

Μερικούς αιώνες αργότερα ένας άλλος κλάδος τους κινήθηκε επίσης προς τα δυτικά. Εξισλαμίσθηκαν και δέχθηκαν στοιχεία του περσικού και του αραβικού πολιτισμού. Αλλά παρέμειναν ουσιαστικά αυτό που ήταν πάντοτε. Νομάδες πολεμιστές. Ήταν οργανωμένοι αποκλειστικά για τον πόλεμο και την επέκταση. Και πολύ γρήγορα έδειξαν τις αρετές τους. Κυριάρχησαν στην Περσία. Ίδρυσαν το 1037 δική τους αυτοκρατορία. Κατέλαβαν το 1055 το Χαλιφάτο της Βαγδάτης. Και μέσα σε λίγα χρόνια κυρίευσαν το σύνολο σχεδόν του σημερινού Ιράκ, τη Συρία και την Παλαιστίνη.

Στις αρχές του 12ου αιώνα ανακόπηκε η επεκτατική τους ορμή και παρουσίασε σημεία παρακμής και αποσύνθεσης, εκτός από ένα τμήμα τους που προωθήθηκε στο εσωτερικό της Μικρασίας και δημιούργησε ένα ισχυρό σουλτανάτο με έδρα το Ικόνιο. Απ αυτούς προήλθαν τελικά οι Οθωμανοί Τούρκοι, οι οποίοι έμελαν να δημιουργήσουν την Οθωμανική αυτοκρατορία, να απλώσουν την κυριαρχία τους σε μια τεράστια έκταση να υποδουλώσουν πολλούς λαούς, να κατακτήσουν το Βυζάντιο και να. απειλήσουν και αυτή την Ευρώπη.

Η αφετηρία της ιστορικής τους σταδιοδραμίας τοποθετείται γύρω στο 1300 μ.Χ. Μέσα σε τρεις περίπου αιώνες από τότε ολοκλήρωσαν τον κύκλο των κατακτήσεων τους. Αλλά κατόπιν άρχισε ο μαρασμός, η παρακμή και η διάλυση της αυτοκρατορίας τους.

Μέθοδοι επέκτασης.

Οι Τούρκοι, όσο καλά κι αν ήταν προετοιμασμένοι για πολέμους και κατακτήσεις, δεν θα μπορούσαν να επεκτείνουν σε τόσο εντυπωσιακή έκταση την κυριαρχία τους, αν βασίζονταν στη δική τους αποκλειστικά αριθμητική δύναμη και την αύξηση του πληθυσμού τους. Επινόησαν όμως και εφάρμοσαν μεθόδους και τρόπους που δεν αύξησαν απλώς, αλλά πολλαπλασίασαν τη δύναμη τους και τους όπλισαν με μια τρομακτική πολεμική μηχανή.

Πρώτα, εφάρμοσαν το απάνθρωπο μέτρο του παιδομαζώματος. Ήδη από την εποχή του Σουλτάνου Ορχάν (1326-1562) συγκροτήθηκε το σώμα των γενιτσάρων αρχικά από νέους χριστιανούς αιχμαλώτους που εξισλαμίζονταν. Επειδή όμως ο αριθμός τους ήταν μικρός, επινοήθηκε η αρπαγή μικρών παιδιών από τις ελληνικές κυρίως οικογένειες.

Οι υπόδουλοι θεωρούνταν ανδράποδα, λεία του κατακτητή. Οι Τούρκοι είχαν δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω σ' αυτούς.

Έτσι κάθε 5 χρόνια αρχικά και κατόπιν κάθε 3 και 2 χρόνια, άρπαζαν τα πιο υγιή και εύρωστα παιδιά. Τα εξισλάμιζαν. Τα φανάτιζαν. Τα ασκούσαν στην πολεμική τέχνη, στην πειθαρχία και στις κακουχίες. Και τα μάθαιναν να σφάζουν τους χριστιανούς ομοφύλους. τους και να πολεμούν αδιάκοπα για τις κατακτήσεις και μεγαλείο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Οι γενίτσαροι έμειναν ονομαστοί στην ιστορία τόσο για τις πολεμικές αρετές τους όσο και για την αγριότητα, τη σκληρήτητα και το φανατισμό τους.

Δεύτερον, εξισλάμισαν με τη βία εκατομμύρια κατοίκους της Μικρασίας για να αλλάξουν την εθνογραφική της σύνθεση και για να αντλήσουν ανθρώπινο δυναμικό για τις επεκτατικές επιχειρήσεις τους. Πολλοί υπέκυψαν, είτε γιατί δεν άντεχαν τις φοβερές καταπιέσεις, είτε γιατί δεν έβλεπαν άλλο τρόπο αλλαγής της μαρτυρικής ζωής τους, είτε γιατί δεν είχαν ηθικούς ή άλλους ενδοιασμούς.

Και τρίτο, δέχθηκαν, πρόθυμα και χρησιμοποίησαν τα κάθε λογής  τυχοδιωκτικά στοιχεία που συγκεντρώθηκαν από παντού στο Κράτος τους με την προσδοκία ότι οι νικηφόροι πόλεμοι και οι κατακτήσεις των Οθωμανών ήταν μια μοναδική ευκαιρία για λαφυραγωγία, λεηλασίες και πλουτισμό, που μας το αποδεικνύουν οι κρίσεις των ξένων, των Αράβων και των Μουσουλμάνων.

Παράλληλα με τους άσπονδους εχθρούς, της Δύσης ο Ελληνισμός, το μάνα του πολιτισμού αντιμετώπιζε εξ Ανατολών την πλέον βάρβαρη φυλή των Οθωμανών Τούρκων. Αλλά κυρίως η κατάρα της φυλής μας, το αιώνιο αμάρτημα, ο διχασμός κι η πολιτική διχόνοια, έφερε ύστερα από αγώνες την αποφράδα ημέρα της 29 Μαΐου 1453 που έπεσε η Βασιλεύουσα, το Βυζάντιο, η Κων/πολη, για ν' αρχίσει το σκλάβωμα του Ελληνισμού. Χάθηκε ο Πολιτισμός και επικράτησε η βαρβαρότητα και η τυραννία. Δεν μπορώ παρά να Θυμηθώ τα ηρωικά λόγια του τραγικού Βασιλιά, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του τελευταίου :αυτοκράτορα του Βυζαντίου, όταν ο Μεχμέτ, ο Β'  που κακώς τον ονομάζουμε Μωάμεθ) του ζήτησε να παραδώσει την Πόλη : «Το να παραδώσουμε σε σένα την Πόλη, δεν είναι δικαίωμα ούτε δικό μου ούτε κανενός άλλου ττου κατοικεί σ' αυτήν, γιατί απόφαση όλων μας είναι να πέσουμε αμυνόμενοι με τη θέληση μας».

 Όταν, ο Μεχμέτ ο Πορθητής, ο Ελληνομαθής αυτός πονηρός Σουλτάνος, κατέλαβε τη Βασιλεύουσα, διέβλεπε ότι ήταν αδύνατο να δημιουργήσει Κράτος και Διοίκηση, χωρίς να βασισθεί, στον Πολιτισμό, τη μόρφωση και την ευφυΐα των σκλαβωμένων λαών, γιατί έβλεπε καθαρά ότι οι δικοί του άνθρωποι ήσαν μόνο για τον πόλεμο και τη λεηλασία. Χαρακτηριστικό αυτής της σκέψης, του πράγματι ευφυούς αυτού Σουλτάνου, είναι ότι, λίγους μήνες μετά τη μαύρη σκλαβιά, κάλεσε τον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο (που ήταν επί έξη μήνες πουλημένος σκλάβος στην Ανδριανούπολη) να αναλάβει την αρχηγία του σκλαβωμένου γένους, δίνοντας και τα προνόμια λέγοντας: «Πατριάρχευε εν ειρήνη κι έχε την φιλίαν ημών εν οις αν χρήζοις κι ηθέλοις έχων πάντα τα προνόμια των προκατόχων σου». Ο Πατριάρχης είχε αποβεί ο Εθνάρχης του σκλαβωμένου Γένους, ο δε κλήρος υπό την αιγίδα του έκρυβε κάτω από το ράσο του την Ελληνική ιδέα, μεταξύ των άλλων μεγάλων προσπαθειών και έργων που έκαμε ο Πατριάρχης Γεννάδιος ήταν και η ίδρυση της Μεγάλης του Γένους Σχολής, ενός από τα τελειότερα, με τα μέτρα της εποχής, Πανεπιστημιακά Ιδρύματα της Ευρώπης. Η Σχολή αυτή ανάθρεψε ότι εκλεκτό είχε να παρουσιάσει η ανθρώπινη διανόηση και η Διοίκηση του νέου Κράτους του κατακτητού, που δεν ήταν δυνατό να διοικηθεί και να σταθεί με τους δικούς του ανθρώπους που μόνο στην λεηλασία ήταν ικανοί.

Το 1453 ο Ελληνισμός αριθμούσε 32.000.000 και με το ελάχιστο ποσοστό της ετήσιας αύξησης 1% πληθυσμός έπρεπε να ήταν το 1821 43.776.000. Και όμως δεν υπήρχαν παρά 7.500.000 Έλληνες σ' ολόκληρη την επικράτεια των Οθωμανών Τούρκων, Ασία κι Ευρώπη, που επί 400 περίπου χρόνια αφάνισαν τη φυλή μας. Που οφείλεται η πρωτοφανής στην ανθρώπινη ιστορία πληθυσμιακή καθίζηση ; Τι απέγιναν οι δεκάδες εκατομμυρίων Ελλήνων που από το 1453 στέναζαν κάτω από την μπότα και το γιαταγάνι του πλέον βάρβαρου κατακτητού της ιστορίας ;

Τα παγκόσμια συγγράμματα διακεκριμένων συγγραφέων, ιστορικών και ταξιδιωτών, αναφέρουν ότι κατά τους αιώνες της Τουρκικής Οθωμανικής κυριαρχίας ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας συρρικνώνεται απελπιστικά.

Οι διωγμοί, οι σφαγές, ο βίαιος εξισλαμισμός, το παιδομάζωμα για τους γενίτσαρους, τις κοπέλες για τα χαρέμια τους και τα ανθρωποπάζαρα της Ανατολής, αυτά όλα έκαμαν τον αφανισμό των εκατομμυρίων Ελλήνων πού τον περιόρισαν σε μικρές νησίδες μέσα στο πέλαγος του τουρκικού και εκτουρκισμένου πληθυσμού. Νησίδες που όσο κι αν ήταν πυκνές στα δυτικά και βόρεια παράλια, δεν αντιπροσώπευαν παρά ένα μικρό ποσοστό των δεκάδων εκατομμυρίων που αριθμούσε ως τον 11ο αιώνα. Από το συρρικνωμένο κι αφανισμένο Ελληνισμό των 7.500.000 το 1828 το ελεύθερο ελληνικό κράτος αποτελείτο από 1.200.000 ψυχές, άλλος δε τόσος πληθυσμός χάθηκε κατά την περίοδο της απελευθέρωσης, αρκετοί στις μάχες, αλλά οι περισσότεροι στις σφαγές της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης, της Κυδωνιάς, στα νησιά του Αιγαίου, στην Κρήτη, στην Πελοπόννησο κ.α. Τα υπόλοιπα 5.000.000 ελληνικού λαού παρέμειναν αλύτρωτα κάτω από το βάρβαρο τουρκικό ζυγό. Παρ' όλα αυτά η παρουσία των Ελλήνων των Αρμενίων και των άλλων λαών, χαρακτήριζε επί αιώνες την πνευματική ζωή, την οικονομία, το εμπόριο, και την επαφή τού Οθωμανικού Κράτους με τον έξω κόσμο και χάρις σ' αυτούς μπόρεσε να επιζήσει σε συνδιασμό με τις αντιζηλίες και τα συμφέροντα των τότε μεγάλων, μέσα στην αναγενόμενη και προοδεύουσα Ευρώπη. Τραγική απόδειξη αυτού είναι ότι, όταν ο Τουρκικός σωβινισμός ξερίζωσε και κατέστρεψε αυτόν τον Πολτισμό, ένα νέο θαύμα δημιουργείται.

Ο συρρικνωμένος Ελληνισμός αρχίζει σιγά σιγά από τον 19ο αιώνα να ανακτά το έδαφος που έχασε. Φορέας ενός ανώτερου πολιτισμού που συντήρησε τις πανάρχαιες ρίζες του στη μικρασιατική γη, φιλόπονος, δημιουργικός και με πολύ μεγαλύτερη οικονομική πείρα από τους δυνάστες του, καταχτά μια όλο και πιο σημαντική θέση στην οικονομική και κοινωνική ζωή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το εισαγωγικό και εξαγωγικό, εμπόριο, περνάει στα χέρια των Ελλήνων, με οικονομική πρωτεύουσα την Κων/πολη και τη Σμύρνη. Οι Έλληνες του Πόντου αναδεικνύονται μοναδικοί στην εξόρυξη των μεταλλευμάτων της περιοχής. Στη γεωργία, στα επαγγέλματα και στις τέχνες καταλαμβάνουν επιβλητική θέση. Και παράλληλα με τη βελτίωση των υλικών όρων ζωής, παρουσιάζεται αξιόλογη πνευματική κίνηση και ανάπτυξη στην Κωνσταντινούπολη, στη Σμύρνη, στις Κυδωνιές, στην Τραπεζούντα, στην Καισαρεία, που αναδεικνύονται σε ισχυρές εστίες εκπαίδευσης και διαφωτισμού του ελληνικού κόσμου. Έφθασε μάλιστα κάποια περίοδος που γέννησε ελπίδες. Πολλοί πίστεψαν σοβαρά ότι άρχιζε μία νέα εποχή στην ιστορία της Τουρκίας. Ότι η καταπίεση, η βαρβαρότηρα και η μισαλλοδοξία του σουλτανικού καθεστώτος θα τερματίζονταν οριστικά και ότι Θα ξημέρωναν καλύτερες μέρες για τις μη τουρκικέ; εθνότητες της αυτοκρατορίας, που δεινοπάθησαν τόσους αιώνες κάτω από το ζυγό των Σουλτάνων.

Το γένος μας ηρέμησε από το 1830 έως το 1897. Στην περίοδο αυτή των 76 ετών ο Ελληνισμός είχε σαν αποτέλεσμα την πληθυσμιακή αύξηση, την οικονομική και πολιτιστική άνθηση.
Πληθυσμιακά οι Έλληνες καταλάμβαναν την πρώτη θέση, μετά από τους Τούρκους που ανέρχονταν σε 7.600.000 με 5.500.000 τον Ελληνικό, το έτος 1905, σύμφωνα με την στατιστική του ημερολογίου των Εθνικών καταστημάτων του Βαλουκλή. Υπήρχαν 4850 σχολεία, 14.000 διδάσκαλοι, άνω των 280.000 μαθητών, 2.950 εκκλησίες, 4.800 ιερείς, πλήρη Γυμνάσια στη Σμύρνη από το 1707, στην Καπαδοκία από το 1768, στην Τραπεζούντα από το 1862, το οποίο αναγνωρίζονται σαν Πανεπιστήμιο. Στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε η Μεγάλη του Γένους Σχολή από το 1454 και εργάζεται μέχρι σήμερα, η Μεγάλη Θεολογική Σχολή, η Πανεπιστημιακή Εμπορική Σχολή στη Χάλκη κ.α.π. που έχουν κλείσει.
Ο Γάλλος Β. Γκινέ στο μεγάλο έργο του για την Μικρασία, τόμος Γ'. σελίς 465, αναφέρει «Η σεμνοπρέπεια και ο αριθμός των Ελληνικών εκπαιδευτηρίων της Μ. Ασίας έρχεται σε. τρομερή αντίθεση με την εν προκειμένω ανεπάρκεια των Τούρκων». Συνεχίζοντας παραθέτει τους παραπάνω αριθμούς. Αυτό το ξαναγέννημα της Ελληνικής φυλής στον τόπο των προγόνων τηξ δημιούργησε το κρυφό μίσος και ξύπνησε το ύπουλο υποσυνείδητο των Τούρκων στον τέλειο και ολοσχερή αφανισμό του γένους μας από τις αιώνιες εστίε;, που παραμένουν σκλαβωμένες πατρίδες και ανάμεναν την απελευθέρωση τους.
Οι Τούρκοι σωβινισταί επειδή είχαν καταλάβει ότι δεν ήταν δυνατόν να κυβερνούν εττ' άπειρον ξένα κατακτημένα εδάφη, στο οποία δεν είχαν κανένα πατρογονικό τίτλο και κανένα ηθικό δικαίωμα και μειονεκτούσαν αριθμητικά, έβαλαν πρόγραμμα να εκτουρκίσουν και να εξοντώσουν τους Λαούς της Μικρός Ασίας. Το πρόγραμμα αυτό καλά μελετημένο, με μακροπρόθεσμους στόχους πήρε την ταχεία μορφή του στις αρχές του αιώνα μας, με το κίνημα των Νεότουρκων το 1908. Ο πρώτος όμως Παγκόσμιος πόλεμος και η Μικρασιατική εκστρατεία του έδωσαν την ευκαιρία για την πλήρη συστηματική εφαρμογή του.

Το κίνημα των Νεότουρκων το 1908 αποτέλεσε την απαρχή μιας σειράς εγκλημάτων γενοκτονίας που άρχισε από τα ελληνο-κατοικούμενα παράλια παράλια της Μικράς Ασίας και με το σύστημα των μαζικών εκτοπίσεων επεκτάθηκε ττέραν των διαμερισμάτων Ταύρου και Ευφράτου με κατεύθυνση προς το Διαρβεκίρ, Ερζερούμη και Ερτζιτζάν μέχρι τα σύνορα της Σοβιετίας και Περσίας. Με πρωτεργάτες τους Ταλάτ, Εμβέρ, Τζεμάλ, Νουρεττίν και συνεχιστή τον Μουσταφά Κεμάλ,  προγραμματίσθηκαν και εν ψυχρώ εκτελέσθηκαν μέσα στον ίδιο γεωγραφικό ττερίγυρο και σε διάστημα μικρότερο μιας δεκαπεντίας  μέ διάφορες πράξεις γενοκτονίας, που μ' αυτές επιδιώχθηκε η από γης εξαφάνιση τριών εθνοτήτων, των Ελλήνων των Αρμενίων και των Κούρδων. Από το 1908 έως το 1922 οι μαζικοί εκτοττισμοί, οι φονικές πορείες, σφαγές, οι βιασμοί αποτέλεσαν την εξολόθρευση των Ελλήνων. Πρόκειται για ένα μακάβριο ρεκόρ που σε καμιά άλλη περίοδο της ιστορίας των εθνών δεν συναντιέται. Πρόκειται για κάτι το αποκλειστικά τουρκικό, από το οττοίο διδάχθηκε ό Χίτλερ με τους συνεργάτες του

Ο ΝΕΟΤΟΥΡΚΙΣΜΟΣ αποτέλεσε διάδοχο σχήμα της κίνησης των νέο Οθωμανών με στενή συνεργασία των ντονμέδων της Θεσσαλονίκης, ττου κατ  αρχή ανεπιτυχώς εκδηλώθηκε το 1876. Οι Νεότουρκοι του 1908 αποτέλεσαν κυρίως συνέχεια των προηγουμένων, με έκφραση του Παντουρανιστικού σωβινισμού και κατ' αντιγραφή του Πανσιωνισμού.
Το κομιτάτο τους «Ένωσις και Πρόοδος», όπως κατ' ευφημισμό το αποκάλεσαν καί μέ το σύνθημα «Ελευθερία, Αδελφοσύνη, Ισότής με την πάροδο του χρόνου αποδείχθηκε πως δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Αντίθετα ήταν ένα πραγματικό κομιτάτο από μια συμμορία εγκληματιών ττου βασικό σκοπό τους έταξαν την ταχεία και με κάθε μέσον εξολόθρευση των μη τουρκικών εθνοτήτων, εξαιρέσει των ισραηλινών, που μοίρα κακή έθεσε τις άλλες μειονότητες υπό την κυριαρχία και διακυβέρνηση της Υψηλής Πύλης των Οθωμανών Τούρκων.

Εφαρμογή του ξεριζωμού.

Αυτή η πραγματικότητα αναδύθηκε από την τόσο ελπιδοφόρα επανάσταση του 1908, Και δεν άργησαν οι Έλληνες και οι άλλες μη τουρκικές εθνότητες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας να διαπιστώσουν ότι η νέα κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη από την παλιά. Ο Τζώρτζ Χόρτον, Γενικός Πρόξενος των ΗΠΑ τότε στην εγγύς Ανατολή, έγραφε στο βιβλίο του «Η κατάρα της Ασίας», που εκδόθηκε το 1926.
«Ένας γενικός διωγμός τέθηκε σε ενέργεια, τις λεπτομέρειες του οποίου ανακίνωσαν στις κυβερνήσεις τους όλοι οι πρόξενοι της θεσσαλονίκης. Ο διωγμός αυτός εκδηλώθηκε με τη μορφή σποραδικών δολοφονιών που είχαν τρομακτική συχνότητα μέσα σ' ολόκλη τη Μακεδονία, με θύματα στην αρχή πρόκριτους των.διαφόρων χριστιανικών κοινοτήτων. Ο πιο συνηθισμένος τόπος που σκοτώνονταν οι άνθρωποι αυτοί, ήταν τα σκαλιά της εισόδου του σπιτιού τους τη στιγμή που γύριζαν σ' αυτό. Ήταν φανερό ότι η τουρκική κυβέρνηση με σκοπό να αποκτήσει τον έλεγχο πάνω στη χώρα είχε αποφασίσει την εξόντωση των μη Μουσουλμάνων προκρίτων. Πολλοί από "κείνους που δολοφονήθηκαν είχαν διακριθεί μέσα στην κίνηση εναντίον του Αβδούλ Χαμίτ. Απ' την εξόντωση των προκρίτων, το πρόγραμμα επεκτάθηκε σε άτομα μικρότερης σημασίας που άρχισαν να εξαφανίζονται κι αυτά. Ομάδες απελπισμένων χωρικών γυναικών άρχισαν να εμφανίζονται στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Έρχονταν να παρουσιαστούν στο Βολή (Τούρκο Διοικητή) και να ζητήσουν πληροφορίες για τους συζύγους, γιους, αδελφούς τους. Οι απαντήσεις ήταν κατά κανόνα σαρδόνιες: «Έφυγε φαίνεται ο άνθρωπος σας και σας εγκατέλειψε» ή «φαίνεται πως έφυγε στην Αμερική». Η αλήθεια όμως δεν μπορούσε να μείνει κρυμμένη για πολύ, γιατί σε λίγο καιρό βοσκοί και άλλα πρόσωπα ανάφεραν πως είχαν βρεί πτώματα σε ρεματιές και σε χαράδρες μέσα στα βουνά Μ και στα δάση. Οι φυλακές ήταν ξεχειλισμένες από δυστυχισμένους ανθρώπους που ζούσαν μέσα στην πείνα και στην ακαθαρσία.

«Με ιδιαίτερη μανία στράφηκαν οι άνθρωποι της «Ένωσης και Προόδου» εναντίον των Χριστιανών ιερέων και στις 1 Οκτώβρη του 1911 έφτασαν να δολοφονήσουν τον Επίσκοπο Γρεβενών Αιμιλιανό. Οι διωγμοί αυτοί προκάλεσαν κύμα οργής και αγανάκτησης στην Ελλάδα, τη Σερβία και τη Βουλγαρία και υπήρξαν μία από τις κυριότερες αν όχι η κυριότερη αιτία του Βαλκανικού πολέμου τον Οκτώβρη 1912. Ίσως αυτός ο πόλεμος να μη γινόταν αν οι ελπίδες που γέννησε η επανάσταση των Νεότουρκων δεν διαψεύδονταν τόσο γρήγορα και τόσο οικτρά. Βεβαιώθηκαν όμως οριστικά οι τρεις Βαλκανικές χώρες ότι εφαρμόζονταν σχέδιο εξόντωσης των χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανική., αυτοκρατορίας και ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος σωτηρίας τους από την απελευθέρωση τους. Αλλά και κατά. τη διάρκεια του πολέμου του 1912, ο τουρκικός στρατός, υποχωρώντας στην Ανατολική Θράκη, διέπραξε πρωτοφανείς αγριότητες σε βάρος αμάχων, καταρρακώνοντας κάθε έννοια διεθνούς δικαίου. Λαφυραγώγησε τα χωριά των περιοχών Διδυμοτείχου και Ανδριανούπολης. Πυρπόλησε τα χωριά των περιοχών Μάλγαρα και Κεσσάνη και ταυτόχρονα επιδόθηκε σε σφαγές των πληθυσμών τους που ήταν κατά πλειοψηφία ελληνικός. «Πίνακες Στατιστικής».

Μετά τους πολέμους του 1912-1913 ξέσπασε άγρια η εκδικητική μανία των Τούρκων εναντίον των ελληνικών πληθυσμών της Ανατολικής Θράκης. Αττό ορισμένα χωριά έδιωξαν τους Έλληνες κατοίκους τους και σε άλλα επιδόθηκαν σε σφαγές και σε λεηλασίες. Σε 35.690 έφτασαν τα θύματα αυτών των σφαγών. Και στις περιοχές Μάλγαρα και Χαριούπολις πολλά χωριά καταστράφηκαν εντελώς.
Αυτό όμως ήταν το μικρότερο κακό. Ακολούθησαν και άλλα απείρως χειρότερα κατόπιν. Μετά την απώλεια των ευρωπαϊκών εδαφών και της αυτοεξορίας, όχι μόνο αυξήθηκε το μένος των Τούρκων κατά των «απίστων», αλλά και γιγαντώθηκε ο φόβος τους ότι θα έχαναν και άλλα εδάφη αν δεν ξερίζωναν γρήγορα και οριστικά από την επικράτεια τους τις μη τουρκικές εθνότητες και κυρίως τους Έλληνες. .

Εμπνευστής και εγκέφαλος αυτής της επιχείρησης γενοκτονίας ήταν ο Ταλαάτ Βέης, υπουργός των Εσωτερικών. Με δικές του εντολές που καλούσαν τις αρχές να μη δείχνουν κανένα έλεος και για κανένα, ακόμα και για γυναίκες παιδιά και γέρους, εξαπολύθηκαν διωγμοί εναντίον των Ελληνικών πληθυσμών, σε μιά τεράστια έκταση. Στίφη άτακτων, καθοδηγούμενα από τις Τουρκικές αρχές και αφιονιζόμενα με μια συστηματική προπαγάνδα μίσους ανάγκαζαν χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να βαδίσουν σε εξοντωτικές πορείες προς το εσωτερικό της χώρας ή να καταφύγουν στα ελληνικά νησιά για να σωθούν. Από τις Ελληνικές περιοχές που περνούσαν έφερναν τον όλεθρο και τη συμφορά. Έκαιγαν και κατάστρεφαν χωριά και κωμοπόλεις, έσφαζαν τους κατοίκους τους βίαζαν γυναίκες και λεηλατούσαν τις περιουσίες τους
Οι πρόσφυγες της Φώκαιας που γλίτωσαν τη σφαγή κατέφυγαν στη Λέσβο και τη Χίο. Η Φώκαια ερημώθηκε. Παρόμοια τύχη είχε και η περιοχή της Ερυθραίας. Κατόπιν αυτών καταλήγουμε στα συμπεράσματα:
        α) Η σκέψη και τα σχέδια της εξόντωσης του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας ήταν κατά ττολύ προγενέστερη τόσο των ελληνοτουρκικών και γενικότερα των Βαλκανικών Πολέμων του 1912, όσο και της μικρασιατικής εκστρατείας του ελληνικού στρατού το 1919 -1922.
         β) Η μη ολοκλήρωση των γενοκτονικών σχεδίων των Τούρκων μέσα στα αμέσως επόμενα χρόνια οφείλεται κυρίως στα εσωτερικά και- εξωτερικά γεγονότα, που από το 1909 συγκλόνισαν την Τουρκία και την Ευρώπη.
         γ) Η Μικρασιατική εκστρατεία του ελληνικού στρατού δεν αποτέλεσε αιτία αλλά αποτέλεσμα των σχεδίων γενοκτονίας των Νεότουρκων.

Τα ανωτέρω τρία σημεία συγκεκριμενοποιούνται επίσημα και διεθνώς και από τη διευκρινιστική δήλωση του Προέδρου των ΗΠΑ Ουίλσον που τον Απρίλιο του 1920 έλεγε:

 
«Επιθυμώ να τονίσω ότι η απόφαση αποστολής του ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία δεν προήλθε από τους Έλληνες, αλλά από το Ανώτατο Συμμαχικό Συμβούλιο, το οποίο υπέδειξε την ανάγκη της εν λόγω εκστρατείας για να προληφθούν οι σφαγές που σχεδίασαν οι Τούρκοι κατά των ελληνικών πληθυσμών».

Τα γεγονότα που συνέβησαν από το 1908 στο Τουρκικό όσο και στο Πανευρωπαϊκό περίβολο και που επεκτάθηκαν μέχρι το 1912-1913 υποχρέωσαν τους Νεότουρκους να μην εφαρμόσουν πλήρως και φανερά τα ανθελληνικά γενοκτονικά τους σχέδια και να προσφύγουν σε παλιά μεν, αλλά πάντοτε τελειοποιημένα με νέες και πλέον απάνθρωπες μεθόδους.
Αρχικώς κάλεσαν και συγκέντρωσαν στο κατά τόπους διοικητήρια, πολλούς αρχηγούς ληστοσυμμοριών που έλυμαίνονταν  τις ττεριοχές της Μικράς Ασίας και της Ανατολής. Ανώτεροι Τούρκοι κρατικοί λειτουργοί υποσχέθηκαν σ' αυτούς αμνηστεία και υποστήριξη αν μετατρέψουν τη δραστηριότητα των συμμοριών τους εναντίον του Μικρασιατικού Ελληνισμού και σπείροντος σ' αυτόν τον πανικό τον εξαναγκάσουν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές του εστίες. Το τι επακολούθησε ήταν απερίγραπτο., Επι μήνες ολόκληρες ελληνικές κοινότητες και τα χωριά της Μικρασιατικής ενδοχώρας, κυρίως υπέστησαν τη βαναυσότητα και τη φρίκη των κανίβαλων και καθοδηγούμενων Τουρκοληστών (Τσέτες) με τους οποίους συνεργαζόταν πολύ συχνά και η γνωστή για την αγριότητα τη; τουρκική χωροφυλακή «Ζαντάρμας». Επιδρομές, εμπρησμοί, απαγωγές, συλλήψεις, βιασμοί, πυρπολήσεις. Σε 180 ανέρχονται τα ελληνικά χωριά που ερημώθηκαν τελείως και σε 320 ττου μισοκαταστράφηκαν μέσα σε 10 μήνες.
Επειδή όμως η φονική δράση των Τουρκοληστών στα παράλια της Μικρασίας όπως και της Μαύρης Θάλασσας ήταν μάλλον δυσχερής, ο σατανισμός των Τούρκων μηχανεύθηκε ένα άλλο εξίσου απάνθρωπο σύστημα εξόντωσης των Ελλήνων. Ήταν το σύστημα της διάβρωσης της υγείας των ελληνικών πληθυσμών. Κατά βάση πρόκειται για ένα είδος μικροβιολογικού πολέμου (της μετάδοσης αφροδισίων νοσημάτων). Για το φοβερό αυτό σύστημα εκφυλισμού κι αφανισμού της φυλής μας έγινε λόγος κι εκτενής συζήτηση κατά τις συνεδριάσεις της Γ' Εθνοσυνέλευσης στην Αθήνα στις 5,6 και 8 Απριλίου 1921.

Όπως ήδη προανέφερα, τα κατά του ελληνικού Γένους εξολοθρευτικά σχέδια των άγριων Τούρκων Ασιατών δεν εφαρμόσθηκαν πλήρως εξαιτίας της παρεμβολής πληθώρας εξωτερικών περιπετειών όπως η προσάρτηση από την Αυστρο Ουγγαρία της Βοσνίας, η ανακήρυξη της Βουλγαρικής Ανεξαρτησίας, το Κρητικό και η προσάρτηση της Κρήτης στην Ελλάδα κ.ά. Εσωτερικώς σημειώνεται σειρά κινημάτων και αντικινημάτων με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί από την Κωνσταντινούπολη ο Σουλτάν Χαμίτ και απόλυτοι κύριοι της χώρας τους να αναδειχθούν οι Νεότουρκοι (τον Απρίλιο του 1909). Ακολουθούν ο τουρκο-ιταλικός πόλεμος του 1911, οι Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912. Το 1914 εισέρχεται η Τουρκία στον πόλεμο οτο πλευρό των Γερμανών.
Δεκαπέντε μήνες μετά τημ έναρξη του νέου κύματος των ανθελληνικών διωγμών και συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 1915, ο Τούρκος Νομάρχης ΑδρυμυττΙου έλεγε καυχόμενος δημόσια : «Εφαρμόσαντες πιστά το γερμανικό σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων θερίζομε σήμερα πλούσιους καρπούς».
Παράλληλα, στα συστήματα αφανισμού του έθνους μας πρέπει να αναφέρουμε και τα  τάγματα εργασίας ΑΜΕΛΕ ΤΑΜΠΟΥΡΟΥ στα οποία θυσιάσθηκαν πάνω από 600.000 ομογενείς άνδρες κατά. την περίοδο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το σύστημα αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα κατά τη στρατιωτική θητεία των ομογενών στον Τουρκικό στρατό, δεν τους εκγυμνάζουν στην χρήση όπλου αλλά τους έχουν για δευτερεύουσες εργασίες, αγγαρείες, κατασκευές δρόμων κλπ.
Αλλ' ήρθε εκείνη η μαύρη μέρα, που την έφερε η κατάρα της Φυλής μας, ο διχασμός και η Πολιτική διχόνοια, και έγινε η καταστροφή της Μικράς Ασίας και της Θράκης, ίδια, με την πτώση της Βασιλεύουσας το 1453, που ξερίζωσε τους ελληνικούς πληθυσμούς που ανθούσαν 500 ολόκληρα χρόνια εκεί, έστω και σκλαβωμένοι.

Η καταστροφή της Σμύρνης.

Ο αφανισμός του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας ολοκληρώθηκε μετά τη μικρασιατική καταστροφή το 1922. Τρία χρόνια νωρίτερα η Ελλάδα είχε ζητήσει από τους Δυτικούς συμμάχους της και είχε πάρει την εντολή να αποβιβάσει στρατεύματα στη Μικρά Ασία για να προστατεύσει τους Ελληνικούς πληθυσμούς. Δεν είχε επεκτατικά σχέδια. Πρόθεση της ήταν να επιβάλει το σεβασμό των όρων της Συνθήκης των Σερβών που ο κύριος σκοπός της ήταν η εξασφάλιση των δικαιωμάτων των εθνοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Έλληνες της Μικρασίας δοκιμάζονταν σκληρά, όπως είδαμε, αττό το 1910, που επιχειρήθηκε ο βίαιος εκτουρκισμός τους. Κι η Ελλάδα δεν μπορούσε να παραμένει θεατής αυτής της τραγωδίας.

Όμως η μικρασιατική εκστρατεία της ατύχησε. Οι δυνάμεις της στην Τουρκία ηττήθηκαν τελικά αττό τον τουρκικό στρατό ττου αναδιοργανώθηκε στο μεταξύ υττό τον Κεμάλ Ατατούρκ και αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν το Τουρκικό εδαφος. Το αποτέλεσμα ήταν να επιταχυνθεί ο ξεριζωμός του ελληνισμού της Μικρός Ασίας, που παραδόθηκε πια εντελώς ανυπεράσπιστος στο έλεος των Τούρκων. Όμως και χωρίς την ελληνική επέμβαση, δεν θα είχε καλύτερη τύχη. Η μοίρα του ήταν σφραγισμένη. Έλληνες της Σμύρνης και των γύρω περιοχών της ήταν τα μεγάλα θύματα της ελληνικής ήττας. Η εκδικητική μανία των Τούρκων ξέσττασε άγρια πάνω τους γιατί είχαν υποδεχθεί τον ελληνικό στρατό σαν απελευθερωτή.

'Οπως γράφει ο Τζώρτζ Χόρτον, που υπήρξε αυτόπτης μάρτυρος των γεγονότων :

«Η τελευταία πράξη στο τρομερό δράμα της εξόντωσης του χριστιανισμού μέσα στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν η πυρπόληση της Σμύρνης αττό τα στρατεύματα του Μουσταφά Κεμάλ. Η καταστροφή της Σμύρνης έλαβε χώρα το 1922 και καμιά πράξη που διαττράχθηκε από την τουρκική φυλή σε όλη τη διάρκεια της κηλιδωμένης αττό αίμα ιστορίας της δεν παρουσίασε κτηνωδέστερα και περισσότερο ακόλαστα χαρακτηριστικά ούτε ποικιλότερες από τις χειρότερες μορφές βασανιστηρίου που έχουν επιβληθεί σε βάρος αμάχων και άοπλων. Ήταν η πιο ταιριαστή ζοφερή και σατανική κατακλείδα στην όλη φρικτή τραγωδία».
Ο Χόρτον υποστηρίζει με βεβαιότητα ότι ήταν ττολύ εύκολο στον Κεμάλ Ατατούρκ να επιβάλει την τάξη με το πειθαρχικό στρατό του και να προλάβει τις θηριωδίες, τα έκτροπα και τους εμπρησμούς. Όμως, όπως γράφει: «Ο Μουσταφά Κεμάλ αποφάσισε τότε να επιφέρει μια πλήρη και ανεπανόρθωτη καταστροφή του Χριστιανισμού στη Μικρά Ασία. Η Σμύρνη πρέπει να καταστροφή (Η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί). Το σχέδιο, όπως αποκαλύφθηκε από την εκτέλεση του, ήταν να παραδοθεί η πόλη για μερικές μέρες στη σφαγή και την ακολασία».

Αυτό και έγινε. Πέντε ολόκληρες μέρες οι Τούρκοι έσφαζαν, βίαζαν, βασάνιζαν, κατάστρεφαν σπίτια και μαγαζιά και λεηλατούσαν περιουσίες. Τελικά παράδωσαν την πόλη στις φλόγες που ολοκλήρωσαν το έργο της. καταστροφής. Και δε στράφηκαν μόνον εναντίον των Ελλήνων, Στράφηκαν και κατά των Αρμενίων. Απέκλεισαν την συνοικία τους. Δεν άφησαν κανένα να βγεί ή να μπει σ' αυτήν. Κι έσφαξαν όλους τους Αρμενίους που είχαν εγκλωβίσει μέσα της. Ακόμη κι εκείνους που κατάφεραν να σωθούν στους δρόμους, όταν η φωτιά κύκλωσε τα σπίτια τους. Αυτό ήταν το τέλος τους.
Τα θύματα εκείνης της σφαγής, Έλληνες και Αρμένιοι, υπολογίστηκαν σε 250.000. Από τη Σμύρνη έμεινε μόνο η τουρκική συνοικία της. Αυτή η πανάρχαια και πανέμορφη ελληνική πόλη είχε ιδρυθεί το 3.000 Π.Χ. και είχε ανακαινιστεί αττό το Μέγα Αλέξανδρο. Ήταν ένα από τα σημαντικότερα οικονομικά κέντρα της Μεσογείου. Έσφυζε από ζωή και κίνηση. Ευημερούσα. Και τώρα αττό τη μια στιγμή στην άλλη είχε μεταβληθεί σε μια ττόλη νεκρή. Σ' ένα απέραντο σωρό χαλασμάτων που κάπνιζαν. Όσοι κάτοικοι της γλύτωσαν από τη σφαγή κατέφυγαν κυνηγημένοι και εξαθλιωμένοι στην Ελλάδα. Ο Τζώρτζ Χόρτον στο βιβλίο του «Η κατάρα της Ασίας» κλείνει τη συγκλονιστική περιγραφή του της καταστροφής της Σιιύρνης με τη φράση :
«Ένα αττό τα δυνατότερα αισθήματα που πήρα μαζί μου από τη Σμύρνη ήταν το συναίσθημα της ντροπής γιατί ανήκα στο ανθρώτπνο γένος».

Ο Βρετανός ιστορικός και πολιτικός Κρις Γουντχάουζ, προλογίζοντας το βιβλίο της Μ. Χαουζεπιάν «Η φωτιά της Σμύρνης», παρατηρεί ότι:

«Στις σελίδες αυτές περιγράφεται με σαφήνεια ένα μαζικό έγκλημα που μπορεί να συγκριθεί με εκείνο των Ναζί στη Βαρσοβία μια γενιά αργότερα».
Η Μικρασιατική καταστροφή ξερίζωσε πέντε σχεδόν εκατομμύρια Ελλήνων από τις προγονικές εστίες τους, όπου 30 αιώνιες ζήσανε στα ιερά αυτά πάτρια εδάφη. Τα αθώα δε θύματα του Τουρκικού εγκλήματος έφτασαν περίπου τα τρία εκατομμύρια.

Το έτος 1924 είναι σταθμός στην ολοκληρωτική αποχώρηση των Ελλήνων από την Μ. Ασία, Πόντο, Ιωνία, Θράκη με εξαίρεση την Κων/πολη, την Ίμβρο και την Τένεδο, οι οποίοι έμειναν στις προγονικές τους εστίες, σε αντιστάθμισμα των Μουσουλμάνων της Δ. Θράκης με το ανάλογο πληθυσμιακό ποσοστό των 120.000, σύμφωνα με τις διατάξεις της επαίσχυντης Συνθήκης της Λωζάνης του 1923 για την οποία ο τότε Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Λουντ Τζώρτζ την αποκάλεσε «η αισχρότερη σελίδα της ευρωπαϊκής ιστορίας» και ότι «παρεδόθησαν τ άγια τοις κυσι» και «οι μαργαρίτες εις τους χοίρους».

Δημιουργήθηκε η διαλυμένη Τουρκία, λόγω ασυμφωνίας και των συμφερόντων των Μεγάλων, για ν' αδικηθεί το έθνος μας που εξαρτιόταν αττ' αυτούς. Η Μουσουλη το Ιράκ με τα πετρέλαια και η Κύπρος παραχωρήθηκαν στην Μεγάλη Βρετανία.
Με τη Συνθήκη της Λωζάνης 1.800.000 πρόσφυγες ήλθαν στην Ελλάδα κυνηγημένοι πραγματικά ερείπια κι αποστείλαμε 585.000 Μουσουλμάνους μ' όλα τα υπάρχοντα τους. Αυτό ήταν μια αττό τις ττλέον τραγικές σταδιοδρομίες της ΦΥΛΗΣ ΜΑΣ, η οποία πρέπει να χαλυβώσει την πίστη μας στην ανάσταση των σκλαβωμένων πατρίδων.
Από το 1923 οι Κωνσταντινοπολίτες με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, οι Ιμβριώτες και οι Τενέδιοι, υπέφεραν σιωπηλά όλες τις βαρβαρότητες και τα καταχθόνια γνωστά συστήματα των Τούρκων

Οι Ελληνες της Πόλης, Ίμβρου και Τενέδου.

Οι Τούρκοι δεν συμβιβάστηκαν φυσικά ούτε με τη σκέψη ότι έπρεττε να σεβαστούν τη Συνθήκη της Λωζάνης στην περίπτωση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Τα αισθήματα τους δεν άλλαξαν καθόλου απέναντι στο υπολείμματα αυτά του Ελληνισμού από την εποχή των μεγάλων διωγμών. Εξακολούθησαν να τους θεωρούν ξένο σώμα στον εθνικό τους οργανισμό, από τον οποίο έπρεπε κάποτε να απαλλαγούν οριστικά. Μόνο που δεν μπορούσαν πια να καταφύγουν ακίνδυνα στις παλιές αποτελεσματικές μεθόδου αφανισμού των μη τουρκικών εθνοτήτων. Έπρεπε να δράσουν «νομότυπα». Και απέδειξαν ότι μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα και μ αυτό τον τρόπο αν και όχι τόσο γρήγορα όσο με την παλαιότερη τακτική τους.
Ένας νόμος μπορεί να εφαρμόζεται ήπια ή αυστηρά. Να παραμερίζεται ή να ατονεί στη μία περίπτωση και να γίνεται άτεγκτος στην άλλη. Με το καταχθόνιο αυτό πρόγραμμα της Τουρκίας να μην σέβεται καμία σύμβαση, ακόμη και την υπογραφή της, παραβίασε 56 φορές την Συυθήκη της Λωζάνης.

Το άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάνης όριζε :

«Οι νήσοι Ίμβρος και Τένεδος τταραμένουσαι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν, θα αττολαύωσιν ειδικής διοικητικής οργανώσεως αποτελούμενης εκ τοπικών στοιχείων και παρεχούσης πάσαν εγγύηση εις τον μη μουσουλμανικών ιθαγενή πληθυσμό Εις ό,τι αφορά εις την τοττικήν διοίκηση και την προστασίαν των προσώπων και των  περιουσιών. Η διατήρησις της τάξεως θα εξασφαλίζεται εν αυταίς, δι αστυνομίας στρατολογουμένης μεταξύ του ιθαγενούς πληθυσμού τη φροντίδι της ως άνω προβλεπομένης τοπικής διοικήσεως υπό τας διαταγάς της οποίας θα διατελεί».
Οι Τούρκοι δέχτηκαν αυτό τον όρο. Αλλά δεν είχαν καμιά πρόθεση να τον σεβαστούν. Αυτό που ήθελαν ήταν ν' αρπάξουν τα δύο νησιά. Για τα υπόλοιπα ήξεραν τι θα έκαναν. Είχαν ήδη ασκηθεί πάνω από δύο δεκαετίες. Και μεθοδικά εφάρμοσαν ένα σχέδιο ττου έπεισε τελικά τους Έλληνες της Ίμβρου και της Τενέδου ότι δεν είχαν μέλλον κάτω από την τουρκική διοίκηση. Τα περί αυτοδιοικήσεως και προστασίας των δικαιωμάτων του ντόπιου πληθυσμού που πρόβλεπε η συνθήκη της Λωζάνης έμειναν γράμμα κενό. Τα ελληνικά σχολεία έκλεισαν. Απαγορεύθηκε η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Και τα ελληνόπουλα έπρεπε να φοιτούν σε τουρκικά σχολεία.
Η μέθοδος αποδείχτηκε εξαιρετικά αποτελεσματική. Από τους 12.000 Έλληνες κατοίκους των νησιών σήμερα έμειναν γύρω στους 100 γέροντες για τους οποίους δεν έχει πια νόημα ο εκπατρισμός.
Από το 1923 οι Τούρκοι παραβίασαν πολλές φορές την Συνθήκη της Λωζάνης μέχρι το 1930 που πήγε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στην Τουρκία. Το 1932 ξαναρχίζουν να εφαρμόζουν τον καταχθόνιο νόμο ττερί εξυβρίσεως του τουρκισμού και το 1935 τον νόμο 2007 αναγκάζοντας 20,000 Έλληνες εργάτες να φύγουν από την Κων/ττολη σαν πρόσφυγες. Κατά τον πόλεμο του 1940 καταπατούν τις συμμαχίες τους με την Ελλάδα.

Το 1941 κάνουν την επιστράτευση 25 ηλικιών για τα τάγματα εργασίας,

Το 1942 εφαρμόζεται ο καταστρεπτικός κεφαλικός φόρος με την ονομασία «Βάρλικ».

Το 1948 εφαρμόζεται ο αναπτυξιακός οικονομικός νόμος της Τουρκίας από τον Ισμέτ  Ινονού, με τον οποίο αφαιρούν από τους Έλληνες και ομογενείς όλες τις ξένες αντιπροσωπείες.

Το 1955 γίνονται τα τραγικά γεγονότα της 6/7 Σεπτεμβρίου. Το αποτέλεσμα αυτής της βάρβαρης επιδρομής ήταν ολέθριο.
10 Έλληνες δολοφονήθηκαν

600 Έλληνες τραυματίσθηκαν

200 Εληννίδες έπεσαν θύματα βιασμού

4348 Καταστήματα Ελλήνων καταστράφηκαν ολοσχερώς

3000 Σπίτια Ελλήνων ερειπώθηκαν.

38 Εκκλησίες πυρπολήθηκαν

25 Εκκλησίες καταστράφηκαν

Ο αμύθητου αξίας εσωτερικός διάκοσμος των εκκλησιών εικονογραφήσεις, εικόνες μεγάλης ιστορικής και αρχαιολογικής αξίας  χρυσές και αργυρές, δισκοπότηρα θείας κοινωνίας, Ευαγγέλια, ιερά άμφια και άλλα παρόμοια πολύτιμα είδη που η σημερινή υλική, αρχαιολογική και καλλιτεχνική τους αξία υπερβαίνει πολλά δισεκατομμύρια δρχ. Όλα αυτά καταστράφηκαν τελείως, πυρπολήθησαν ή και κλάπηκαν.

Ο βανδαλισμός τους στα νεκροταφεία είναι ένα στίγμα που ατιμάζει τον άνθρωπο και στιγματίζει τον πολιτισμό του 20ού αιώνος.

Αυτό που έγινε στον ιερό χώρο των τάφων των αοιδίμων Πατριαρχών και των Μεγάλων Ευεργετών στην Ιερή Μονή της Ζωοδόχου Πηγής, όπως επίσης στο νεκροταφείο του ΣΙΣΛΙ και των άλλων της Κωνσταντινούπολης, δεν το αναφέρει καμία ιστορία να έχει γίνει πουθενά από κανένα κατακτητή. Η λύσσα κατά των τάφων και των κεκοιμημένων ήταν χωρίς προηγούμενο. Οι πράξεις τους στα νεκροταφεία μόνο σαν πράξεις κανιβάλων και βανδάλων είναι δυνατό να χαρακτηρισθούν.
Παρόμοια βάρβαρα τραγικά γεγονότα, συνέβησαν συγχρόνως . και στη Σμύρνη, κυρίως εναντίον των Ελλήνων αξιωματικών που υπηρετούσαν στο ΝΑΤΟ και το κυριότερο απ' όλα Οτι αυτά ήταν δημιούργημα του επίσημου τουρκικού κράτους εις βάρος του ελληνικού στοιχείου και της Ορθοδοξίας.
Ένα αποδεικτικό κτύπημα με βαθύτερη έννοια εναντίον της πολιτισμένης ανθρωπότητας και του χριστιανισμού.
Ωχριά η «Νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου» μπροστά στα φρικτά γεγονότα της 6/7 Σεπτεμβρίου του 1955, που σκηνοθετήθηκαν με σατανικότητα και ανήκουστη βαρβαρότητα από το επίσημο τουρκικό κράτος. Φρικιά ο νους του ανθρώπου για την καταχθόνια σύλληψη και εκτέλεση του πρωτοφανούς αυτού εγκλήματος. Και το έγκλημα αυτό γίνεται τρομερότερο γιατί σχεδιάσθηκε αττό την υπεύθυνη κυβέρνηση τηϊ Τουρκίας και εκτελέσθηκε εν ψυχρώ από τα κατευθυνόμενα όργανα της.
Δεν έκανε την -απόπειρα εμπρησμού του σπιτιού του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη ο Κομστηναίος φοιτητής της Νομικής Οκτάϊ Εγκίν βοηθούμενος από τον κλητήρα του τουρκικού προξενείου ©εσσαλονίκηΐ Χασάν, με δική τους πρωτοβουλία. Ούτε κινήθηκαν μόνοι τους οι τουρκικοί όχλοι. Όλα ήσαν οργανωμένα, προσχεδιασμένα, σκηνοθετημένα με την τελευταία λεπτομέρεια. Εκτέλεσαν απλά εντολές.... Το 1964 εφαρμόσθηκαν οι απελάσεις των Ελλήνων υπηκόων με κράτηση των περιουσιών τους. Τα όργια αυτά των Τούρκων υπήρξαν η χαριστική βολή κατά του Ελληνικού στοιχείου της Κωνσταντινούπολης, για να ξεριζωθεί από την προγονική του γη.

Η φάσης της επέκτασης.

Με τον αφανισμό του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολη; οι Τούρκοι απαλλάχτηκαν οριστικά πια από κάθε «επικίνδυνη» ή «ενοχλητική» ενότητα στο εσωτερικό τους. Δεν άργησε όμως να αποδειχθεί ότι δεν περιορίζονταν σ' αυτό οι φιλοδοξίες τους. Το ξερίζωμα των Ελλήνων και των Αρμενίων δεν ήταν παρά μία μόνο φάση στην πραγματοποίηση των εθνικών του; προοπτικών. Όταν διασφάλισαν το εσωτερικό τους από κάθε κίνδυνο διαμελισμού και αποσύνθεσης όπως πίστευαν ότι θα συνέβαινε  αν άφησαν ήσυχες τις μη τουρκικές εθνότητες επιδόθηκαν στην ανάκτηση των ελληνικών εδαφών που έχασαν .
Οι Τούρκοι δεν έπαψαν ττοτέ να ονειρεύονται την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτό προκύπτει και από την πολιτική φιλολογία τους και από τη λογοτεχνία τους, και από δηλώσεις ηγετών τους και από τα δημοσιεύματα του Τουρκικού Τύπου. Απλώς, κατά τις δεκαετίες που μεσολάβησαν από τη Συνθήκη της Λωζάνης υπήρχαν πολλοί και σοβαροί λόγοι που τους ανάγκασαν να κρατούν κλειστά τα χαρτιά τους Παρ  όλα αυτά κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο επωφελήθηκαν της ευκαιρίας για να επεκταθούν στο Αιγαίο. Μέσω του Φον Πάπεν, πρεσβευτού του Χίτλερ στην Άγκυρα ζήτησαν το Μάιο του 1941, μόλις έπεσε η Κρήτη, να της παραχωρηθούν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Σ’  αντάλλαγμα θα άφηνε να περάσουν από το έδαφος της γερμανικές ενισχύσεις και πολεμοφόδια για τον επαναστάτη του Ιράκ Ρασίντ Αλή.

0 Χίτλερ ανακοίνωσε στο Μουσολίνι, στις 2 Ιουνίου 1941 στη διάσκεψη το Μπρέννερ ότι έδωσε προφορική υπόσχεση στην Άγκυρα για την παραχώρηση των νησιών, εκτός της Δωδεκανήσου που ανήκε στην Ιταλία ,με το παραπάνω αντάλλαγμα.

Τα νησιά γλύτωσαν τελικά γιατί η στάση του Ιράκ κατεστάλη από τους Άγγλους στις 30 Μαΐου και ο Ρασίντ Αλή κατέφυγε στη Τζέντα. Αν οι Τούρκοι τα είχαν πάρει, θα τα είχαν εκτουρκίσει μέχρι το τέλος του ττολέμου, με τις; μεθόδους που αυτοί ξέρουν και θα τα κρατούσαν οριστικά.

Οι επεκτατικές προθέσεις της Τουρκίας τον καιρό του πολέμου αποκαλύφθηκαν και από τις πρόσφατες έρευνες στα γερμανικά και αγγλικά αρχεία του Β' Παγκοσμίου Πόλεμου. Διαπιστώνεται ότι μέσω διαπραγματεύσεων με την Αγγλία και Γερμανία προσπάθησε να πετύχει την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Έτσι, αν η Τουρκία δεν ήταν διατεθειμένη να πολεμήσει «για τα γαλάζια μάτια της Πολωνίας» όπως το έθεσε ο υπουργός Εξωτερικών Σουκρού Σαράτσογλου, τίποτε δεν την υποχρέωσε να ζητάει από τους Γερμανούς και τους Άγγλους τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, εντολή, στην Αλβανία, εδαφικές ρυθμίσεις σε βάρος της Βουλγαρίας, έλεγχο του λιμανιού της Θεσσαλονίκης κ.α.

Ο Σαράτσογλου ζητούσε ακόμα από τους Γερμανούς να του αναθέσουν τη φύλαξη της Χίου, Σάμου και Λέσβου , εδάφη της Συρίας, του Ιράκ και Σοβιετικής Ένωσης και εντολή στην Αίγυπτο. Απαιτήσεις δηλαδή που ισοδυναμούσαν με αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η επιδρομή στην Κύπρο.

Το πρώτο θύμα της τουρκικής βουλιμίας που άρχισε να εκδηλώνεται διαρκώς, σαφέστερα μετά την έναρξη του αγώνα της ανεξαρτησίας των Κυπρίων, ήταν η Κύπρος.

Στις 20 Ιουλίου του 1974 μια ισχυρή αποβατική δύναμη αποτελούμενη από 40.000 άνδρες και 300 τάνκς και υποστηριζόμενη από θάλασσα και αέρα, εξόρμησε από τα απέναντι μικρασιατικά παράλια και εισέβαλε στην Κύπρος Και έπειτα από σκληρές μάχες, με τις πολύ ασθενέστερες δυνάμεις του ανοχύρωτου ουσιαστικά νησιού, που κράτησαν δύο μέρες, κατάφερε να δημιουργήσει ένα προγεφύρωμα στην περιοχή της Κυρήνειας. Αλλά δεν περιορίστηκε σ' αυτό.
Οι Τούρκοι, που δεν σταμάτησαν στο μεταξύ να ενισχύουν τις δυνάμεις τους και να βελτιώνουν τις θέσεις τους, εξαπέλυσαν στις 14 Αυγούστου νέα επίθεση και κατέλαβαν το 40% περίπου του νησιού. Το αποτέλεσμα ήταν να περιέλθει στον έλεγχο τους πάνω από 65% των οικονομικών πόρων της Κύπρου. Να καταστραφεί η ευημερία της. Να ματαιωθούν οι προοπτικές ενός καλύτερου μέλλοντος. Και να προκύψουν μεγάλα δεινά για τον πληθυσμό της. -
Χιλιάδες άνθρωποι και από άμαχο πληθυσμό, σκοτώθηκαν, τραυματίσθηκαν, κακοποιήθηκαν ή εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη.
Μέχρι σήμερα αγνοείται η τύχη 1619 ατόμων, που χάθηκαν κατά την εισβολή. Η Τουρκία ποτέ δεν θέλησε να συνεργασθεί με την αντιμετώπιση αυτού του ανθρωπιστικού ζητήματος. Περίπου 200.000 Ελληνοκύπριοι το ένα τρίτο του ελληνικού πληθυσμού κατάντησαν πρόσφυγες μέσα στην ιδία τη χώρα τους. Κατέφυγαν στο νότιο τμήμα της για να σωθούν. Μόνο ένας πολύ μικρός αριθμός Ελληνοκυπρίων περίπου 1000 άτομα βρίσκονται ακόμα στην κατεχόμενη ζώνη, εγκλωβισμένοι στην Καρπασία. Πριν από την εισβολή, ο αριθμός τους σ' αυτή τη περιοχή έφτανε τις 15.000. Αλλά έπειτα από τους διωγμούς που υπέστησαν και τα καταπιεστικά μέτρα που εφαρμόστηκαν σε βάρος τους, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις προγονικές τους εστίες και να καταφύγουν και αυτοί στο Νότο.

Σήμερα 32 χρόνια μετά την εισβολή η τραγωδία της Κύπρου συνεχίζεται χωρίς καμία αλλαγή και καμιά βελτίωση. Έγιναν αλλεπάλληλες προσφυγές στα Ηνωμένα Έθνη.

Εκδόθηκαν ισάριθμες αποφάσεις με συντριπτική πάντοτε πλειοψηφία, που καταδικάζουν την εισβολή και κατοχή του νησιού και καλούν την Τουρκία να αποσύρει τα στρατεύματα της. Αλλά η Άγκυρα τις αγνόησε όλες.

Το επόμενο βήμα ήταν η ανακήρυξη της ζώνης κατοχής της Κύπρου σε ανεξάρτητο τουρκοκυπριακό κράτος στις 15 Νοεμβρίου του 1983. Η πράξη αυτή που προκάλεσε την παγκόσμια αττοδοκιμασία και καταδικάστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη, αποκάλυψε πλήρως τις τουρκικές προθέσεις.

Συμπέρασμα.

Η τουρκική πολιτική στην αφομοίωση κι εξόντωση των υποδούλων λαών από την εμφάνιση τους είναι πάντοτε η ίδια από την περίοδο των Σουλτάνων μέχρι την περίοδο την αποκαλούμενη «πρόοδος ελευθερίας και ισότητας», και σήμερα Δημοκρατίας
Οι Νεότουρκοι έσφαζαν τους Αρμενίους και εξαφάνιζαν τους Έλληνες με τα τάγματα εργασίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ ξεκλήρισε τους Έλληνες της Μικράς Ασίας και του Πόντου παρ" οληντην κατ' εττίφασιν δημοκρατική μορφή της διακυβέρνησης της χώρας του.

0 Ισμέτ Ινονού επί 25 χρόνια πολέμησε οικονομικά, εθνικά και κοινωνικά τον ελληνικό πληθυσμό. 0 Μεντερές κατάστρεψε τον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης τη νύχτα της 6-7 Σεπτεμβρίου του 1955 παρ' όλον που στην Άγκυρα υπήρχε Βουλή και έγινε μεγάλη συζήτηση για την κοτταστροφή. Ο σοσιαλιστής Ετσεβίτ σύλησε την Κύπρον, κατέλαβε και κατέχει ακόμη τα 40% του εδά­φους της σκότωσε άγνωστο αριθμό Κυπρίων, κατάτρεψε 200.000 Ελληνοκυπρίους σε πρόσφυγες και οδήγησε στην άγνοιαν 2.000 Κυπρίους, των οποίων ακόμη δεν έχουν   βρεθεί τα ίχνη.

Ο δικτάτωρ Εβρέν ακολούθησε  την ίδια πολιτική διωγμών και εξολοθρεύσεως των Κούρδων και των άλλων μειονοτήτων, προκαλεί τη χώρα μας με άνομες και ιταμές προκλήσεις στο Αιγαίο.

Διερωτάται λοιπόν κανείς, μήπως ο Χίτλερ και οί συνεργάτες του καταδικάσθηκαν άδικα στην Νυρεμβέργη, όταν σκέπτεται ότι οι δάσκαλοι του στην γενοκτονία, όχι μόνο μένουν ατιμώρητοι, αλλά αμείβονται με την υττοκρισία των λεγομένων μεγάλων.

Τα συμπεράσματα από τη σύντομη ιστορική αναδρομή που προηγήθηκε είναι ότι ο ελληνισμός, που είχε εξαπλωθεί σε μιά τεράστια έκταση γύρω από το Αιγαίο και είχε παρουσιάσει επί τρεις και πλέον χιλιάδες χρόνια θαυμαστή οικονομική και πολιτική ακμή, άρχισε από τον 11ο αιώνα μ.Χ. να συρρικνώνεται αδιάκοπα κάτω από την πίεση της κτηνώδους βίας των τουρκικών φυλών που μετανάστευσαν από την κεντρική και Δυτική Ασία.

Τα χρόνια που πέρασαν από το 1922 και που θα ακολουθήσουν απέδειξαν και θ' αποδείξουν ότι η χρονολογία εκείνη θα διαχωρίζει και θα διαποτίζει την όλη ιστορία του ελληνισμού και θα είναι ένας από τους κύριους αν όχι ο κυριότερος παράγοντας της ιστορικής πορείας του ελληνισμού.

Ύστερα από το έτος αυτό ο ελληνισμός απομονωμένος και συρρικνωμένος στον Ελλαδικό χώρο Θα είναι αναγκασμένος να συμβιώσει ειρηνικά, με εκείνους οι οποίοι κατέχουν την απέναντι πλευρά του Αιγαίου το πάτριο έδαφος μας.

Γιατί ο ελληνικός λαός έχει σαν βίωμα του τη Θυσία, τη σταύρωση που συνοδεύει την ΑΝΑΣΤΑΣΗ. Δίδαγμα, η Θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου την 29η Μαΐου του 1453. Το ΦΩΣ στο σκλαβωμένο γένος που με τη μεγάλη του πίστη , μόνο του ενωμένο απελευθέρωσε το ΕΘΝΟΣ.

Για το λόγο αυτό πρέπει :

Ν' απαλλαγούμε από το στείρο μιμητισμό.

Να σκεπτόμαστε Ελληνικά.

Να βλέπουμε Ελληνικά .

Να δημιουργούμε Ελληνικά.

Εδώ είναι η ΜΗΤΕΡΑ ΠΑΤΡΙΔΑ εκεί απέναντι μας ανατολικά είναι οι σκλαβωμένες ΠΑΤΡΙΔΕΣ μας είναι το ΠΑΤΡΙΟ έδαφος που λέγεται Τουρκία δημιούργημα της Συνθήκης της Λωζάνης και των Ξένων. Ο χώρος, ο τόπος, τα κειμήλια, αρχαία, βυζαντινά, μεταβυζαντινά που ιστορούν παρά τη βαρβαρική καταστροφή, ΕΛΛΑΔΑ. Πρέπει ν' αρχίσει η συνειδητοποίηση των νέων μας ,να θερμάνει την φλόγα τους που δεν έσβησε για να τους ζεστάνει τις ψυχές τους και να τους φωτίσει στο δρόμο της δόξας τους, τον ειρηνικό δρόμο της απελευθέρωσης των σκλαβωμένων πατρίδων κι όπου υπάρχει ελπίδα κι υπάρχη η ΑΝΑΣΤΑΣΗ, Η αγάπη στις νοσταλγικές αναμνήσεις κάνουν τους ανθρώπους ν' ανθίζει στο στήθος τους η φλόγα της πραγματικής αδελφοσύνης της ισότητας και της ελευθερίας.

Για κάθε δημιουργία χρειάζεται πίστη και το μεγαλείο αυτό ο Έλληνας δεν το έχασε ποτέ, και με τη ψυχική και πνευματική του θέληση στην ανάσταση του ΕΘΝΟΥΣ δημιούργησε το 1821-1912-1913, 1919-1921, το 1940.

Αυτή η αρετή που είναι πλασμένη από πίστη κι ανδρεία και βούληση, που δεν έχει ρίζα την ιδιοτέλεια ή την υλική ανάγκη αλλά το όραμα του κάθε Έλληνα να είναι επάνω απ' όλα άνθρωπος, ελεύθερος αυτόνομος καλός κι αγαθός, αυτή η αρετή αποτελεί το βαθύτερο δίδαγμα που έδωσε ο Έλληνας και που ξεπετιέται από τις μυριάδες μνήματα εκείνων που με τη θυσία τους, μάς το έκαμαν δίδαγμα, αυτή ή ιστορική αλήθεια, είναι και θα γίνει ΔΟΞΑ του ΕΘΝΟΥΣ μας.

Κρίσεις Μουσουλμάνων και Αράβων για τους Τούρκους.

Ένας σύγχρονος Τούρκος επιστήμονας ο καθηγητής του Συν-ταγματικού Δικαίου ΙΛΧΑΝ ΑΡΣΕΛ, ττρόσφερε ττρόσφατα στη διεθνή επιστήμη ένα αξιοπρόσεκτο και ογκώδες έργο που το ονόμασε (Ο Αρα­βικός εθνικισμός και οι Τούρκοι). 1977 (σε. 574) Με την εργασία του αυ­τή θέλησε ο εμβριθής καθηγητής να αποδείξει με αναμφισβήτητα τεκμή­ρια ότι οι Τούρκοι κατά τους Άραβες, όχι μόνο δεν είχαν οποιαδήποτε ειλικρινή πολιτιστική σχέση με το Ισλάμ, αλλ' ήταν κατά την κρίση διαπρεπών Αράβων, αρχής γενομένης από τον ίδιο τον προφήτη Μωάμεθ, εχθροί των Αράβων και νοθευτές και καταστροφείς του Ισλάμ. 0 Προφήτης Μωάμεθ απέκτησε τη γνώση και εμπειρία του για τους Τούρκους έξω από τον αραβικό κόσμο στον οποίο ανήκε την εποχή κατά την οποία ταξίδευε αποκτώντας γνωριμίες στις γειτονικές χώρες ερευνώντας τα ήθη και τα έθιμα διαφόρων φυλετικών και κοινονικών ομάδων, όπου ήλθε σε επαφή με Εβραίους και Χριστια­νούς θρησκευτικούς αρχηγούς. Το συμπέρασμα είμαι ότι:

Με τον τρόπο που μελέτησε την Παλαιά Διαθήκη των Εβραίων, και την Καινή Διαθήκη των Χριστιανών, το Ευαγγέλιο, με τον Ιδιο τρόπο έμαθε και -προγενέστερα μελετώντας τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και ιστορικούς και απέκτησε γνώσεις για τους Τούρκους και η γνώμη του είναι ότι «Δεν θα έλθει η ημέρα της κρίσης εφόσον δέν έχουν κερδιθεί νίκες εναντίον των Τούρκων, των οποίων τα χαρα­κτηριστικά είναι μάτια μικρά, τεταμένα προς τ' αυτιά, με πρόσωπο κόκκινο, μύτη μικρή πλακωτή και με προσωπική έκφραση κτηνώδη».

Ο Άραβας συγγραφέας ΣΑΡΑΦ ΑΛ ΖΑΜΑΝ στο βιβλίο του με τίτλο «Στην Κίνα οι Τούρκοι και οι Ινδοί» Λονδίνο 1942, (σ. 37) λέγει: «Μόλις οί Άραβες απέκτησαν σχέσεις με τους Τούρκους άρχισαν να οπισθοδρομούν και να χάνουν τον πολιτισμό τους».

Στο βιβλίο του με τον τίτλο «Αναμνήσεις», εκδόθηκε και κυκλο­φόρησε στη Δαμασκό, ο συγγραφέας τονίζει με έκφραση ότι κάθε φορά που οι Άραβες συνδέονταν με τους Τούρκους, στερούντε κάθε είδους εκπολιτιστκών εκδηλώσεων, οπισθοδρομούσαν και αυτή η σκέψη κυριαρχούσε μεταξύ των υπερασπιστών του αραβικού πο­λιτισμού.

«Εκείνοι που εμπόδισαν την εξέλιξη του Ισλαμισμού ως θρη­σκείας και τον απομάκρυναν αιτ' αυτήν είναι οι Τούρκοι. Η Θρησκεία του Ισλάμ κακοποιήθηκε οικτρά από του; Τούρκους όταν αυτοί δημιούργησαν επαφές με τους Άραβες, εξισλαμίσθηκαν και σε λίγο καιρό τους υπέταξαν.

Έτσι κατόρθωσαν να νοθεύσουν τελείως την ιδεολογία του Ισλαμισμού και να τον απομακρύνουν από τα κύρια χαρακτηριστικά του, ττου ήταν καθαρά πνευματικά και όχι υλιστικά, γιατί οι Τούρκοι δεν κατόρθωσαν να διεισδύσουν σε βάθος, και να αντιληφθούν τη λεπτότητα των υψηλών ιδεών αυτής της θρησκείας. Οι ίδιοι, φανα­τικοί, στερούμενοι της δυνατότητας να αντιληφθούν το βάθος των καλών εννοιών της, την οδήγησαν σε δόλιες και σκοτεινές κατευθύν­σεις. Εξ άλλου κατέστρεψαν τις ωραίες και ανθρώπινες κοινωνικές αντιλήψεις και ξεθεμελίωσαν τις βάσεις επάνω στις οποίες στηρί­χθηκε η νέα θρησκεία του Ισλάμ. Παράδειγμα : Η εγκαθίδρυση της σκλαβιάς και  του  δουλεμπορίου.

Ενώ ο Ισλαμισμός δεν παραδεχόταν το δουλεμπόριο και το καταδίκαζε προσπαθώντας να το καταργήσει με νόμο, οι Τούρκοι το επέβαλαν και φρόντισαν να ριζώσει και να διεξάγεται επί αιώ­νες. Η δουλεία και τα άλλα παρόμοια υλιστικά ήθη και έθιμα κυριάρχη­σαν χάρη στους Τούρκους και εισήλθαν στη θρησκεία οιυτή, με τη διαρκή προσπάθεια τους  να τη   νοθεύσουν.

Οι γνώσεις και η Πνευματική καλλιέργεια που δημιούργησε το Ισλάμ έσβησε και χάθηκε εξ αιτίας των Τούρκων. Αν και το Ισλάμ από τις πρώτες μέρες της ίδρυσης του άρχισε μ' ένα δημοκρατικό τρό­πο να φέρεται στις σχέσεις του με την πολιτεία και προς τους πι­στούς του, οι Τούρκοι σαν κυρίαρχοι πολιτικά φρόντισαν να εφαρ­μόσουν το απόλυτο και να εγκαθιδρύσουν στα μουσουλμανικά κράτη την απόλυτη μοναρχία και έτσι ν' αποτρέψουν κάθε δημοκρα­τική  εξέλιξη  σ' αυτά.

Οι Τούρκοι εμπόδισαν τους Άραβες και τις Αραβικές χώρες να προοδεύουν και να εξελιχθούν και τους άφησαν οπισθοδρομικούς, γιατί εάν δεν έμπαιναν υπό την Τουρκική κυριαρχία οι Άραβες σήμερα θα ήταν ένα από τα πιό προοδευτικά και πολιτισμένα έθνη του κόσμου. Το αραβικό πνεύμα θα ήταν πολύ ψιλά στην επιστήμη και στη φιλοσοφία, αν δεν ήταν υπό την κατοχή των Τούρκων. Οι Τούρκοι κατάστρεψαν την παλαιότερη και αξιολογώτερη πηγή του Ισλαμισμού, τη βιβλιοθήκη της Βαγδάτης».

Και ο μεν ΝΑΣΤΡΑΤΙΝ κάνει κατ' αρχήν μια αντιπαραβολή και σύγκριση μεταξύ Βυζαντινών, Περσών και Τούρκων αναφορικά με τα υπέρ και τα κατά των τριών αυτών Εθνοτήτων, στη συνέχεια όμως τονίζει μ= τα πλέον αδρά επιχειρήματα την άγρια φύση, τον αιμοχαρή χαρακτήρα και την ακατανίκητη τάση ττρος αρτταγή και νομή αλλότριων αγαθών καθώς και τη ροπή τους προς την έκφυ­λη ζωή και το ηδονισμό και λέει κατά λέξη :    «Οι Τούρκοι  έχουν καρδιά από πέτρα, σκληρή ψυχή, στερούμενοι και της παραμικρή; λεπτότητας ως προ; τους τρόπους. Η πίστη και ενότητα, που είναι το αντίθετο τ-ης προδοσίας των Τούρκων, είμαι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που έχουν οι Βυζαντινοί και οι Αιθίοπες».

Σύμφωνα με τα παραπάνω αυτό που λέγεται προδοσία είναι μια άρνηση, μια κακή συνήθεια, ττου δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς εττΐ μακρόν. Όσον αφορά τον περίφημο ποιητή και συγγραφέα ΣΑΑΝΤΙ που γεννήθηκε (1184-1292) στην πόλη ΣΥΡΑΖΛΗ-αυτό αποφαίνεται γραπτά για τους Τούρκους ως εξής: Είναι μια φυλή που σκορπά τρόμο, αιμοδιψής και με χαρακτηριστικά λύκου. Ο ΣΑΑΝΤΙ καθώς είναι γνωστό είναι ο πλέον διάσημος ποιητής του Ισλαμικού κόσμου και συγγραφέας του έργου ΓΚΙΟΥΛΙΣΤΑΝ» «των Τούρκων το σύμβολο είναι ο γκρίζος λύκος». Ο Πέρσης ποιητής στον πρόλογο του έργου αυτού δηλώνει τη γνώμη και την κρίση του για τους Τούρκους και λέει: Η θεωρία των αξιών του Τούρκου δεν είναι διόλου ευχάριστη είναι μια φυλή που σπέρνει τη φρίκη και όσο και αν η εξωτερική όψη έχει ανθρώπινη παράσταση η εσωτερική του δομή δεν διαφέρει από ένα κτήνος: είναι ένας άγριος λύκος. Ακόμη και η ιδιότητα ενός λύκου που είναι αιματοχυσία, η αγριότητα, η οργή και η σκληρότητα δεν μπορεί να ξεπεράσει την ιδιότητα ενός Τούρκου. Όπως ένα θηρίο, ένα αρπακτικό πουλί, κυνηγά και συλ­λαμβάνει το θήραμα του με τα αρπακτικά νύχια και το ράμφος του και το κομματιάζει, έτσι και ο Τούρκος ακόμη περισσότερο άγρια συμπεριφέρεται προς το θύμα του. Σύμφωνα πάντοτε με το ΣΑΑΝΤί, όταν ο Τούρκος εισβάλλει και καταλάβει μια χώρα οι κάτοικοι φεύ­γουν πανικόβλητοι, προς άλλες ξένες χώρες, γνωρίζοντας ότι η τουρκική κατοχή του επιφυλάσσει μαρτύρια βασανισμούς και τέλος οικτρό Θάνατο. Τέτοια πικρή πείρα έχουν οι λαοί των Περσών και των Αράβων. Κατά τον 15ο αιώνα ο φιλόσοφος ΑΜΓΓΛΑΚ—Ι— ΤΖΕΛΑΛΗ και ο ηθικολόγος φακίρης ΤΖΑΝΗ ΜΟΥΧΑΜΕΤ αναφέρει για τους Τούρκους ότι είναι προδότες, αχάριστοι, αγνώμονες, σκλη-ρόκαρδοι άνθρωποι ασταθείς στον χαρακτήρα, υπόδειγμα υπανθρώ-πων, που δεν μπορείς να εμπιστευτείς τίποτα. Ενώ οι Έλληνες και οι Αθίοπες είναι άνθρωποι σοβαροί και σταθεροί στο λόγο και στις συναλλαγές τους, « Τούρκοι προδίδουν όταν πρόκειται να κατα­κτήσουν μια εξέχουσα Θέση ή ν* αποκτήσουν υλικής φύσεως αγαθά, όπως το χρήμα. Η προδοσία με βάση την αχαριστία είναι μια από τις κακές ιδιότητες των Τούρκων. Ο Άραβας ιστορικός ΑΜΠΑΣ ΑΧΜΕΤ αφού χαρακτηρίζει τους Τούρκους σαν άπιστους και αγνώ­μονες στρέφει το πνεύμα του λέγοντας :

Ο Θεός εττέλεξε μεταξύ των Αράβων ένα πρεσβευτή (προφήτη) το Μωάμεθ ο οποίος ένωσε όλους τους Άραβες, τους απάλλαξε από την οπισθοδρομικότητα και τους βοήθησε να ιδρύσουν μια μεγάλη αυτοκρατορία. Η θρησκεία του Ισλάμ και η γλώσσα των Αράβων, που θεωρείται και η γλώσσα του Θεού, ενώθηκαν και έτσι δημιουρ­γήθηκε ένας μεγάλος πολιτισμός, ο γνωστός σε κλίμακα Ισλαμικός πολιτισμός που επέδρασε στην Δύση και τη φώτισε. 0 πολιτισμός αυτός φυσικά στηρίζεται στο Αραβικό πνεύμα και στο μεγαλΒίο του, που σημαίνει ότι Ισλαμικός πολιτισμός Ισον αραβικός πολι­τισμός. Αυτός ο μεγάλος πολιτισμός έσβησε και κατάπεσε όταν οι Μογγόλοι και' οι Τούρκοι (οι οττοίοι είναι στενοί συγγενείς) επέ­δρασαν και κατέλαβαν όλες τες αραβικές χώρες, ιδίως όταν οι χώρες αυτές βρέθηκαν υττά τη στιγνή τουρκική κυριαρχία. Το μεγαλύτερο κακό ττου υττέοτη το Ισλάμ και οι Άραβες προέρχεται από τους Τούρκους και πρέπει να τονισθεί, ότι η καταστροφή του αραβο-ισλα-μικού πολιτισμού προήλθε από τη μακροχρόνια τουρκική κυριαρχία, η οποία κατόρθωσε να τον σύρει και να τον ρίψει στο βάραθρο. 0 αραβικός κόσμος κατόρθωσε τέλος να απαλλαγεί από τον τουρκικό ζυγό, συνήλθε και άρχισε την πολιά υπεροχή και το μεγαλείο του επιδιώκοντας να βαδίσει πάλι στο δρόμο του πολιτισμού. Πρέ­πει να γνωρίζουμε και τούτο, ότι ο όρος βάρβαρος χρησιμοποιή­θηκε πολύ προγενέστερα από τονς Άραβες εναντίον των Τούρκων και πρώτοι οι Άραβες στην ιστορία (πιθανόν μετά τους Κινέζους) χρησιμοποίησαν τον όρον    αυτόν για τους Τούρκους.

Ο Άραβας ιστορικός ΙΜΤΤΝ ΤΟΥΛΟΥΝ που άκμασε περί τον 16ο αιώνα αναφέρει για τους Τούρκους:

ο τόπος από τον οποίο θα περάσει ο Τούρκος ερημώνεται και μεταβάλλεται σε ερείτπα ! Ο ΜΟΥΧΑΜΕΤ ΤΟΥΛΟΥΝ (ιστορικός που γεννήθηκε το 880 έτος Εγρας—1575 μ.Χ.) λέει ότι ο μεγαλύτερος εχθρός όλου του Αρα­βικού κόσμου, από το περσικό κόλπο μέχρι την εσχατιά του πορθμού του Γιβραλτάρ, είναι ο Τούρκος. Κατά την κατάληψη της Δαμασκού από τους στρατιώτες του Σουλτάνου Σουλεϊμάν οι Τούρκοι ήταν αιμοδιψείς και σκληροί έναντι των Αράβων .Η καταστροφή ήταν τόσο φρικτή, ώστε προκαλούσε τον τρόμο. Για τους λογικούς ανθρώπους θεωρήθηκε ότι την μετέτρεψαν σε κόλαση.

Ο διάσημος Άραβα$ ιστορικός ΑΛΑΑΝΤΙΝ-ΝΤ1Ν ΑΤΑ ΜΑΛΙΚ ΜΟΥΧΑΜΕΤ (13ος αιώνας) γράφει στο έργο του, που μετα­φράστηκε στην Αγγλική με τον τίτλο «Η Παγκόσμια Ιστορία των κατακτήσεων» για τους Τούρκους τα εξής:( σ. 465) «Ξεραίνεται ο τόττος όπου πατεί ο Τούρκος και δεν γνωρίζει αυτός τι σημαίνει, έλεος και πόνος». Ο ιστορικός αυτός γεννήθηκε το 1226 μ.Χ. και πέθανε το 1282 στην κωμόπολη Αξαντσάρ. Αυτός συνέγραψε την Ιστορία των ανά τον κόσμο μεγάλων κατακτηκών, που θεωρήθηκε περίφημο  βιβλίο.

Σύμφωνα με τις πεποιθήσει του, στην ψυχή τουΤουρκου δεν υπάρ­χουν ευγενικά αισθήματα όπως ευσπλαχνία στοργή, αγάπη και ελεμο-σύνη και όπου πατήσει το πόδι του η χώρα μεταβάλλεται σε ερείπια.

Ο καθηγητής ΣΑΡΑΜΠΙ διάσημος Αιγύπτιος συγραφέας στό έργο του από τους προϊστορικούς μέχρι σήμερον χρόνους γράφει ότι από το 1517 οπότε επιβλήθηκε η Οθωμανική κατοχή επί των αραβικών εδαφών, μέχρι τις αρχές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή για 422 έτη, δεν έγινε καμιά εξέλιξη στην ιστορία των Αιγυπτίων και των Αράβων

Όταν ο Ναπολέων το 1798 ττάτησε το πόδι του στην Αίγυπτο και κατόπιν κατάκτησε τις άλλες αραβικές χώρες βρήκε όλο τον αρα­βικό κόσμο μέσα στο σκότος να στενάζει κάτω από την Οθωμανική τυραννία. Ο καθηγητής στο έργο του υπό τον τίτλο. Οι Άραβες σύντομη ιστορία επανάλαβε και τόνισε και ττάλι αυτές τις εκδοχές.

Επίσης στο έργο του που εκδόθηκε το 1962 με τον τίτλο «Οι Κυβερνήσεις οι πολιτικοί της εγγύς Ανατολής κατά τον 20ο αιώνα» λέει ότι οι Άραβες στερούνταν ελευθέρου και ανεξάρτητου πνεύματος, γιατί οι Τούρκοι Οθωμανοί τους το είχαν απαγορεύσει.

Ο Άραβας Αιγύπτιος ηγέτης ΤΖΕΜΑΛ ΑΜΠΝΤΟΥΝ ΝΑΣΕΡ «πρόεδρος της Αιγύπτου ΝΑΣΕΡ», ο οποίος κυβέρνησε την Αίγυπτο μετά την πτώση του Φαρούκ (20ος αιών), πάντοτε παρουσίαζε τους Τούρκους σαν το χειρότερο σε αγριότητα και αρπαγή λαό του κόσμου. Επίσης Θεωρεί υπεύθυνους τους Τούρκους'για την καθυστέρηση των Αιγυπτίων και των Αράβων και ζητά την άμεση και αυστηρή κατα­δίκη και τιμωρία του Θεού εναντίον τους.

Γνώμες ξένων για τους Τούρκους.

Οι Οθωμανοί Τούρκοι από τη φύση άγριος λαός δυναστευμένοι από ένα άγριο παραποιημένο θρησκευτικό φανατισμό, μισαλλόδοξοι και αλαζόνες, δεν δέχθηκαν την επίδραση κανενός ανωτέρου πολιτισμού. Ούτε δημιούργησαν δικό τους πολιτισμό. Κατέστρεψαν αντίθετα, τον πολιτισμό απ' όπου πέρασαν. Έζησαν για τον πόλεμο και από τον πόλεμο, τις κατακτήσεις, τις αρπαγές και τις λεηλασίες. Για τις επιδόσεις τους μίλησαν πολλοί επιφανείς Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, που απέδωσαν μ ευστοχία και ακρίβεια τα εθνολογικά χαρακτηριστικά τους.
 

Ο Γλάδστων έγραψε γ' αυτούς: «Θα προσπαθήσω πολύ σύντομα, με αδρότατες γραμμές, τι ήταν η τουρκική φυλή και τι είναι σήμερα. Δεν πρόκειται μόνο για Μωαμεθανισμό αλλά για Μωαμεθανισμό συνδυασμένο με τον ιδιόρυθμό χαρακτήρα μιας φυλής. Δεν είναι οι πράοι Μωαμεθανοί των Ινδιών, ούτε οι ιπποτικοί Σαλαδινοί της Συρίας, ούτε οι πολιτισμένοι Μαυριτανοί της Ισπανίας . Ήταν στο σύνολο τους, από την πρώτη μαύρη μέρα που μπήκαν στην Ευρώπη, το μόνο δείγμα της ανθρωπότητας που έδειξε την μεγαλύτερη έλλειψη ανθρωπισμού. Οπουδήποτε και αν πήγαν, μια πλατειά κηλίδα αίματος έδειχνε τα ίχνη της διαβάσεως τους και σε όλη την έκταση της κυριαρχίας τους ο πολιτισμός εξαφανιζόταν. 
 

Επίσης ο περίφημος Άγγλος καρδινάλιος και θρησκευτικός ηγέτη. Τζών Χένρυ Νιούμαν (1801-1890) έδωσε για τους Τούρκους τον ακόλουθο χαρακτηρισμό: «Η βάρβαρη εξουσία, που εττί αιώνες είχε εγκαθιδρυθεί μέσα στην καρδιά του Παλαιού Κόσμου και ττου είχε κάτω από την κτηνώδη ττηγμή της τις περιφημότερες χώρες της κλασικής και Θρησκευτικής αρχαιότητας και πολλές από τις ευφορωτερες και ωραιότερες περιοχές της γης και που ακόμα μη έχοντας η ίδια ιστορία, είναι κληρονόμος των ιστορικών ονομάτων της Κωνσταντινούπολης και της Νίκαιας, της Νικομήδειας και της Καισαρείας, της Ιερουσαλήμ και της Δαμασκού, της Νινευί και της Βαβυλώνας, της Μέκκας και της Βαγδάτης, της Αντιόχειας και της Αλεξάνδρειας και κρατεί χωρίς επίγνωση του πράγματος στην κατοχή της το ήμισυ της ιστορίας όλου του κόσμου.».

Ο Αμερικανός ιστορικός Τζών Κρόου, στο βιβλίο του «Ελλάδα η μαγική πηγή» γράφει: «Οι Τούρκοι υπήρξαν ένας πρωτόγονος, βάρβαρος λαός, που για μόνη έκφραση είχε τον πόλεμο . Με την κατάκτηση που έκαμαν της Αραβικής Χερσονήσου εσήμαναν και το νεκρικό κουδούνι του αραβικού πολιτισμού. Κάτω από αυτούς η Βαγδάτη και άλλες πόλεις της Αραβίας έπαυσαν να είναι κέντρα του ανθίζοντα αραβικού πολιτισμού. Οι Τούρκοι ακόμη ούτε για τον ελληνικό, το βυζαντινό, τον περσικό ή το συριακό πολιτισμό έδειξαν κανένα ενδιαφέρον. Ήλθαν σαν ανεμοστρόβιλος λεηλατώντας και φονεύοντας στο δρόμο τους. Και ναι μεν ασπάσθηκαν τον ισλαμισμό αλλά δεν επηρεάσθηκαν από καμία πλευρά αυτού του πολιτισμού των Αράβων ». 
 

Ο Χένρυ Μοργκοντάου πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Τουρκία, τα χρόνια 1913-1916, γνώρισε πολύ καλά τους Τούρκους και έγραψε : «Ο Τούρκος αντικρίζει τον χριστιανό σαν κάτι πολύ ακάθαρτο. Δεν ξέρει αυτός κανένα άλλο νόμο εκτός από τον νόμο της «Δύναμης». Δεν ήταν ποτέ ούτε γεωργός ούτε άποικος. Ήτανε βάρβαρος και λαφυραγωγός. Γι αυτόν «νίκη» σήμαινε να κατασυντρίβει τους λαούς και να τους λεηλατεί».
Το 1920 ο Κλεμανσώ γράφει για την Τουρκία :
«Δεν υπάρχει περίπτωση στην Ευρώπη, την Ασία ή την Αφρική, που η εγκαθίδρυση της τουρκικής κυριαρχίας σε άλλη χώρα, να μην είχε σαν συνέπεια τη μείωση της υλικής ευημερίας. Η Τουρκία οπουδήποτε κι αν βγήκε νικήτρια έφερε την καταστροφή».
 

Ο ΒΙΚΤΩΡ ΟΥΓΚΟ στο σύγγραμμα του οι ΑΝΑΤΟΛΙΤΕΣ στο κεφάλαιο «παιδί» γράφει : «Οι Τούρκοι πέρασαν απ' έξω και το παν μεταβλήθηκε σε ερείπια και πένθος. Η Χίος το νησί του κρασιού έγινε ένα χωράφι γεμάτο στάχτη και αγκάθια τα πάντα ερημώθηκαν». Μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης ο τότε Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας, Λόϋδ Τζώρτζ την αποκάλεσε «η αισχρότερη σελίδα της Ευρωπαϊκής Ιστορίας» όπου παραδόθηκαν «τα Άγια τοις κυσι» και « οί μαργαρίτες εις τους χοίρους».
 

Ο Καποδίστριας έλεγε: ο βάρβαρος Τουρκικός λαός δεν. πρέπει ποτέ να θεωρηθεί Ευρωπαίος. 
 

Ο Γλάδστων που διατέλεσε τρεις περιόδους Πρωθυπουργός της Αγγλίας, το 1876 είπε στην Βουλή των Λόρδων «Οι Τούρκοι από τη μαύρη μέρα που εισέβαλαν στην Ευρώπη εξακολουθούν να είναι το μόνο μεγάλο αντί ανθρώπινο είδος της ανθρωπότητας».

Κρίσεις Μουσουλμάνων και Αράβων για τους Τούρκους.

Ένας σύγχρονος Τούρκος επιστήμονας ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου ΙΛΧΑΝ ΑΡΣΕΛ, πρόσφερε πρόσφατα στη διεθνή επιστήμη ένα αξιοπρόσεκτο και ογκώδες έργο που το ονόμασε (Ο Αραβικός εθνικισμός και οι Τούρκοι). 1977 (σε. 574) Με την εργασία του αυτή θέλησε ο εμβριθής καθηγητής να αποδείξει με αναμφισβήτητα τεκμήρια ότι οι Τούρκοι κατά τους Άραβες, όχι μόνο δεν είχαν οποιαδήποτε ειλικρινή πολιτιστική σχέση με το Ισλάμ, αλλ' ήταν κατά την κρίση διαπρεπών Αράβων, αρχής γενομένης από τον ίδιο τον προφήτη Μωάμεθ, εχθροί των Αράβων και νοθευτές και καταστροφείς του Ισλάμ. 0 Προφήτης Μωάμεθ απέκτησε τη γνώση και εμπειρία του για τους Τούρκους έξω από τον αραβικό κόσμο στον οποίο ανήκε την εποχή κατά την οποία ταξίδευε αποκτώντας γνωριμίες στις γειτονικές χώρες ερευνώντας τα ήθη και τα έθιμα διαφόρων φυλετικών και κοινωνικών ομάδων, όπου ήλθε σε επαφή με Εβραίους και Χριστιανούς θρησκευτικούς αρχηγούς. Το συμπέρασμα είμαι ότι:
Με τον τρόπο που μελέτησε την Παλαιά Διαθήκη των Εβραίων, και την Καινή Διαθήκη των Χριστιανών, το Ευαγγέλιο, με τον Ιδιο τρόπο έμαθε και -προγενέστερα μελετώντας τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και ιστορικούς και απέκτησε γνώσεις για τους Τούρκους και η γνώμη του είναι ότι «Δεν θα έλθει η ημέρα της κρίσης εφόσον δεν έχουν κερδιθεί νίκες εναντίον των Τούρκων, των οποίων τα χαρακτηριστικά είναι μάτια μικρά, τεταμένα προς τ' αυτιά, με πρόσωπο κόκκινο, μύτη μικρή πλακωτή και με προσωπική έκφραση κτηνώδη».
Ο Άραβας συγγραφέας ΣΑΡΑΦ ΑΛ ΖΑΜΑΝ στο βιβλίο του με τίτλο «Στην Κίνα οι Τούρκοι και οι Ινδοί» Λονδίνο 1942, (σ. 37) λέγει: «Μόλις οι Άραβες απέκτησαν σχέσεις με τους Τούρκους άρχισαν να οπισθοδρομούν και να χάνουν τον πολιτισμό τους».
Στο βιβλίο του με τον τίτλο «Αναμνήσεις», εκδόθηκε και κυκλοφόρησε στη Δαμασκό, ο συγγραφέας τονίζει με έκφραση ότι κάθε φορά που οι Άραβες συνδέονταν με τους Τούρκους, στερούνται κάθε είδους εκπολιτιστικών εκδηλώσεων, οπισθοδρομούσαν και αυτή η σκέψη κυριαρχούσε μεταξύ των υπερασπιστών του αραβικού πολιτισμού.
«Εκείνοι που εμπόδισαν την εξέλιξη του Ισλαμισμού ως θρησκείας και τον απομάκρυναν απ' αυτήν είναι οι Τούρκοι. Η Θρησκεία του Ισλάμ κακοποιήθηκε οικτρά από του; Τούρκους όταν αυτοί δημιούργησαν επαφές με τους Άραβες, εξισλαμίσθηκαν και σε λίγο καιρό τους υπέταξαν.
Έτσι κατόρθωσαν να νοθεύσουν τελείως την ιδεολογία του Ισλαμισμού και να τον απομακρύνουν από τα κύρια χαρακτηριστικά του, που ήταν καθαρά πνευματικά και όχι υλιστικά, γιατί οι Τούρκοι δεν κατόρθωσαν να διεισδύσουν σε βάθος, και να αντιληφθούν τη λεπτότητα των υψηλών ιδεών αυτής της θρησκείας. Οι ίδιοι, φανατικοί, στερούμενοι της δυνατότητας να αντιληφθούν το βάθος των καλών εννοιών της, την οδήγησαν σε δόλιες και σκοτεινές κατευθύνσεις. Εξ άλλου κατέστρεψαν τις ωραίες και ανθρώπινες κοινωνικές αντιλήψεις και ξεθεμελίωσαν τις βάσεις επάνω στις οποίες στηρίχθηκε η νέα θρησκεία του Ισλάμ. Παράδειγμα : Η εγκαθίδρυση της σκλαβιάς και του δουλεμπορίου.
Ενώ ο Ισλαμισμός δεν παραδεχόταν το δουλεμπόριο και το καταδίκαζε προσπαθώντας να το καταργήσει με νόμο, οι Τούρκοι το επέβαλαν και φρόντισαν να ριζώσει και να διεξάγεται επί αιώνες. Η δουλεία και τα άλλα παρόμοια υλιστικά ήθη και έθιμα κυριάρχησαν χάρη στους Τούρκους και εισήλθαν στη θρησκεία αυτή, με τη διαρκή προσπάθεια τους να τη νοθεύσουν.
Οι γνώσεις και η Πνευματική καλλιέργεια που δημιούργησε το Ισλάμ έσβησε και χάθηκε εξ αιτίας των Τούρκων. Αν και το Ισλάμ από τις πρώτες μέρες της ίδρυσης του άρχισε μ' ένα δημοκρατικό τρόπο να φέρεται στις σχέσεις του με την πολιτεία και προς τους πιστούς του, οι Τούρκοι σαν κυρίαρχοι πολιτικά φρόντισαν να εφαρμόσουν το απόλυτο και να εγκαθιδρύσουν στα μουσουλμανικά κράτη την απόλυτη μοναρχία και έτσι ν' αποτρέψουν κάθε δημοκρατική εξέλιξη σ' αυτά.
Οι Τούρκοι εμπόδισαν τους Άραβες και τις Αραβικές χώρες να προοδεύουν και να εξελιχθούν και τους άφησαν οπισθοδρομικούς, γιατί εάν δεν έμπαιναν υπό την Τουρκική κυριαρχία οι Άραβες σήμερα θα ήταν ένα από τα πιο προοδευτικά και πολιτισμένα έθνη του κόσμου. Το αραβικό πνεύμα θα ήταν πολύ ψιλά στην επιστήμη και στη φιλοσοφία, αν δεν ήταν υπό την κατοχή των Τούρκων. Οι Τούρκοι κατάστρεψαν την παλαιότερη και αξιο λογώτερη πηγή του Ισλαμισμού, τη βιβλιοθήκη της Βαγδάτης».
Και ο μεν ΝΑΣΤΡΑΤΙΝ κάνει κατ' αρχήν μια αντιπαραβολή και σύγκριση μεταξύ Βυζαντινών, Περσών και Τούρκων αναφορικά με τα υπέρ και τα κατά των τριών αυτών Εθνοτήτων, στη συνέχεια όμως τονίζει μ= τα πλέον αδρά επιχειρήματα την άγρια φύση, τον αιμοχαρή χαρακτήρα και την ακατανίκητη τάση προς αρπαγή και νομή αλλότριων αγαθών καθώς και τη ροπή τους προς την έκφυλη ζωή και το ηδονισμό και λέει κατά λέξη : «Οι Τούρκοι έχουν καρδιά από πέτρα, σκληρή ψυχή, στερούμενοι και της παραμικρή; λεπτότητας ως προ; τους τρόπους. Η πίστη και ενότητα, που είναι το αντίθετο τ-ης προδοσίας των Τούρκων, είμαι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που έχουν οι Βυζαντινοί και οι Αιθίοπες».
Σύμφωνα με τα παραπάνω αυτό που λέγεται προδοσία είναι μια άρνηση, μια κακή συνήθεια, που δεν αξίζει να ασχοληθεί κανείς επί μακρόν. Όσον αφορά τον περίφημο ποιητή και συγγραφέα ΣΑΑΝΤΙ που γεννήθηκε (1184-1292) στην πόλη ΣΥΡΑΖΛΗ-αυτό αποφαίνεται γραπτά για τους Τούρκους ως εξής: Είναι μια φυλή που σκορπά τρόμο, αιμοδιψής και με χαρακτηριστικά λύκου. Ο ΣΑΑΝΤΙ καθώς είναι γνωστό είναι ο πλέον διάσημος ποιητής του Ισλαμικού κόσμου και συγγραφέας του έργου ΓΚΙΟΥΛΙΣΤΑΝ» «των Τούρκων το σύμβολο είναι ο γκρίζος λύκος». Ο Πέρσης ποιητής στον πρόλογο του έργου αυτού δηλώνει τη γνώμη και την κρίση του για τους Τούρκους και λέει: Η θεωρία των αξιών του Τούρκου δεν είναι διόλου ευχάριστη είναι μια φυλή που σπέρνει τη φρίκη και όσο και αν η εξωτερική όψη έχει ανθρώπινη παράσταση η εσωτερική του δομή δεν διαφέρει από ένα κτήνος: είναι ένας άγριος λύκος. Ακόμη και η ιδιότητα ενός λύκου που είναι αιματοχυσία, η αγριότητα, η οργή και η σκληρότητα δεν μπορεί να ξεπεράσει την ιδιότητα ενός Τούρκου. Όπως ένα θηρίο, ένα αρπακτικό πουλί, κυνηγά και συλλαμβάνει το θήραμα του με τα αρπακτικά νύχια και το ράμφος του και το κομματιάζει, έτσι και ο Τούρκος ακόμη περισσότερο άγρια συμπεριφέρεται προς το θύμα του. Σύμφωνα πάντοτε με το ΣΑΑΝΤί, όταν ο Τούρκος εισβάλλει και καταλάβει μια χώρα οι κάτοικοι φεύγουν πανικόβλητοι, προς άλλες ξένες χώρες, γνωρίζοντας ότι η τουρκική κατοχή του επιφυλάσσει μαρτύρια βασανισμούς και τέλος οικτρό Θάνατο. Τέτοια πικρή πείρα έχουν οι λαοί των Περσών και των Αράβων. Κατά τον 15ο αιώνα ο φιλόσοφος ΑΜΓΓΛΑΚ—Ι— ΤΖΕΛΑΛΗ και ο ηθικολόγος φακίρης ΤΖΑΝΗ ΜΟΥΧΑΜΕΤ αναφέρει για τους Τούρκους ότι είναι προδότες, αχάριστοι, αγνώμονες, σκλη-ρόκαρδοι άνθρωποι ασταθείς στον χαρακτήρα, υπόδειγμα υπανθρώπων, που δεν μπορείς να εμπιστευτείς τίποτα. Ενώ οι Έλληνες και οι Αιθίοπες είναι άνθρωποι σοβαροί και σταθεροί στο λόγο και στις συναλλαγές τους, « Τούρκοι προδίδουν όταν πρόκειται να κατακτήσουν μια εξέχουσα Θέση ή ν* αποκτήσουν υλικής φύσεως αγαθά, όπως το χρήμα. Η προδοσία με βάση την αχαριστία είναι μια από τις κακές ιδιότητες των Τούρκων. Ο Άραβας ιστορικός ΑΜΠΑΣ ΑΧΜΕΤ αφού χαρακτηρίζει τους Τούρκους σαν άπιστους και αγνώμονες στρέφει το πνεύμα του λέγοντας :
Ο Θεός επέλεξε μεταξύ των Αράβων ένα πρεσβευτή (προφήτη) το Μωάμεθ ο οποίος ένωσε όλους τους Άραβες, τους απάλλαξε από την οπισθοδρομικότητα και τους βοήθησε να ιδρύσουν μια μεγάλη αυτοκρατορία. Η θρησκεία του Ισλάμ και η γλώσσα των Αράβων, που θεωρείται και η γλώσσα του Θεού, ενώθηκαν και έτσι δημιουργήθηκε ένας μεγάλος πολιτισμός, ο γνωστός σε κλίμακα Ισλαμικός πολιτισμός που επέδρασε στην Δύση και τη φώτισε. 0 πολιτισμός αυτός φυσικά στηρίζεται στο Αραβικό πνεύμα και στο μεγαλείο του, που σημαίνει ότι Ισλαμικός πολιτισμός Ίσον αραβικός πολιτισμός. Αυτός ο μεγάλος πολιτισμός έσβησε και κατάπεσε όταν οι Μογγόλοι και' οι Τούρκοι (οι οποίοι είναι στενοί συγγενείς) επέδρασαν και κατέλαβαν όλες τις αραβικές χώρες, ιδίως όταν οι χώρες αυτές βρέθηκαν υπό τη στυγνή τουρκική κυριαρχία. Το μεγαλύτερο κακό που υπέστη το Ισλάμ και οι Άραβες προέρχεται από τους Τούρκους και πρέπει να τονισθεί, ότι η καταστροφή του αραβοισλαμικού πολιτισμού προήλθε από τη μακροχρόνια τουρκική κυριαρχία, η οποία κατόρθωσε να τον σύρει και να τον ρίψει στο βάραθρο. 0 αραβικός κόσμος κατόρθωσε τέλος να απαλλαγεί από τον τουρκικό ζυγό, συνήλθε και άρχισε την πολιά υπεροχή και το μεγαλείο του επιδιώκοντας να βαδίσει πάλι στο δρόμο του πολιτισμού. Πρέπει να γνωρίζουμε και τούτο, ότι ο όρος βάρβαρος χρησιμοποιήθηκε πολύ προγενέστερα από τους Άραβες εναντίον των Τούρκων και πρώτοι οι Άραβες στην ιστορία (πιθανόν μετά τους Κινέζους) χρησιμοποίησαν τον όρον αυτόν για τους Τούρκους.
Ο Άραβας ιστορικός ΙΜΤΤΝ ΤΟΥΛΟΥΝ που άκμασε περί τον 16ο αιώνα αναφέρει για τους Τούρκους:
ο τόπος από τον οποίο θα περάσει ο Τούρκος ερημώνεται και μεταβάλλεται σε ερείτπα ! Ο ΜΟΥΧΑΜΕΤ ΤΟΥΛΟΥΝ (ιστορικός που γεννήθηκε το 880 έτος Εγρας—1575 μ.Χ.) λέει ότι ο μεγαλύτερος εχθρός όλου του Αραβικού κόσμου, από το περσικό κόλπο μέχρι την εσχατιά του πορθμού του Γιβραλτάρ, είναι ο Τούρκος. Κατά την κατάληψη της Δαμασκού από τους στρατιώτες του Σουλτάνου Σουλεϊμάν οι Τούρκοι ήταν αιμοδιψείς και σκληροί έναντι των Αράβων .Η καταστροφή ήταν τόσο φρικτή, ώστε προκαλούσε τον τρόμο. Για τους λογικούς ανθρώπους θεωρήθηκε ότι την μετέτρεψαν σε κόλαση.
Ο διάσημος Άραβα$ ιστορικός ΑΛΑΑΝΤΙΝ-ΝΤ1Ν ΑΤΑ ΜΑΛΙΚ ΜΟΥΧΑΜΕΤ (13ος αιώνας) γράφει στο έργο του, που μεταφράστηκε στην Αγγλική με τον τίτλο «Η Παγκόσμια Ιστορία των κατακτήσεων» για τους Τούρκους τα εξής:( σ. 465) «Ξεραίνεται ο τόπος όπου πατεί ο Τούρκος και δεν γνωρίζει αυτός τι σημαίνει, έλεος και πόνος». Ο ιστορικός αυτός γεννήθηκε το 1226 μ.Χ. και πέθανε το 1282 στην κωμόπολη Αξαντσάρ. Αυτός συνέγραψε την Ιστορία των ανά τον κόσμο μεγάλων κατακτητών, που θεωρήθηκε περίφημο βιβλίο.
Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του, στην ψυχή του Τούρκου δεν υπάρχουν ευγενικά αισθήματα όπως ευσπλαχνία στοργή, αγάπη και ελεημοσύνη και όπου πατήσει το πόδι του η χώρα μεταβάλλεται σε ερείπια.

Ο καθηγητής ΣΑΡΑΜΠΙ διάσημος Αιγύπτιος συγραφέας στό έργο του από τους προϊστορικούς μέχρι σήμερον χρόνους γράφει ότι από το 1517 οπότε επιβλήθηκε η Οθωμανική κατοχή επί των αραβικών εδαφών, μέχρι τις αρχές του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, δηλαδή για 422 έτη, δεν έγινε καμιά εξέλιξη στην ιστορία των Αιγυπτίων και των Αράβων
Όταν ο Ναπολέων το 1798 πάτησε το πόδι του στην Αίγυπτο και κατόπιν κατάκτησε τις άλλες αραβικές χώρες βρήκε όλο τον αραβικό κόσμο μέσα στο σκότος να στενάζει κάτω από την Οθωμανική τυραννία. Ο καθηγητής στο έργο του υπό τον τίτλο. Οι Άραβες σύντομη ιστορία επανάλαβε και τόνισε και πάλι αυτές τις εκδοχές.
Επίσης στο έργο του που εκδόθηκε το 1962 με τον τίτλο «Οι Κυβερνήσεις οι πολιτικοί της εγγύς Ανατολής κατά τον 20ο αιώνα» λέει ότι οι Άραβες στερούνταν ελευθέρου και ανεξάρτητου πνεύματος, γιατί οι Τούρκοι Οθωμανοί τους το είχαν απαγορεύσει.
Ο Άραβας Αιγύπτιος ηγέτης ΤΖΕΜΑΛ ΑΜΠΝΤΟΥΝ ΝΑΣΕΡ «πρόεδρος της Αιγύπτου ΝΑΣΕΡ», ο οποίος κυβέρνησε την Αίγυπτο μετά την πτώση του Φαρούκ (20ος αιών), πάντοτε παρουσίαζε τους Τούρκους σαν το χειρότερο σε αγριότητα και αρπαγή λαό του κόσμου. Επίσης Θεωρεί υπεύθυνους τους Τούρκους 'για την καθυστέρηση των Αιγυπτίων και των Αράβων και ζητά την άμεση και αυστηρή καταδίκη και τιμωρία του Θεού εναντίον τους.
 

Βιβλιογραφία

«Η Σμύρνη στις Φλόγες» Μάργκαρετ Χαουσπιάν-1964
«Έξοδος Α+Β τόμοι Κέντρο Μ. Ασιατικών Σπουδών 1980-2 «Ο τελευταίος Ελληνισμός της Μ. Ασίας» Κ.Μ.Σ. 1974
«Η Χριστιανικότητα των Τούρκων και οι Έλληνες της Μ. Ασίας» Όλγας Βατίδου 1956.
«Ο Αραβικός εθνικισμός και οι Τούρκοι» ΙΛΧΑΝ ΑΡΣΕΛ 1977,
«Ελληνικός Τύπος αϊτό το 1920 μέχρι σήμερα»
«Η Τουρκική Βαρβαρότητα του 20ου αιώνα» 1982 ΣΕΑΛΜΑΚ.
«ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ» Ετ. Προστ. Εθν. Κληρ. 1977.
«Η Σταύρωση του Χριστιανισμού» 1979 Δ. Καλούμενος.
«Η Τραγική νύχτα της Κων/πόλεως» 1977 Δ. Καλούμενος..
«Μ. Ασία» Κ. Πολίτη.
«Χαμένες Πατρίδες» Ι. Καψή.
«Κρυπτοχριστιανοί» Ν Μιλιώρη
«Πώς η Γερμανία κατέστρεψε τον Ελληνισμό της Τουρκίας» Μ Ρόδα
1920
«Η Μικρασιατική καταστροφή» Διδώς Σωτηρίου
«Το ξερίζωμα του Ελληνισμού» Τζων Μουράτ 1984.
«Τα τετράδια» της Άντζελα Κουρτιάν 1914-1924.
«Φάκελλος Αιγαίο» Ε.Α.Ε.-2-1978.
«Απειλή Νέου ακρωτηριασμού του Ελληνικού Έθνους»-1-Ε.Α.Ε.1978.
«Προβλήματα-Εδαφικές Ακεραιότητες (Αιγαίο)» Ε.Α.Ε. 1978.
«Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» Κ. Παπαρρηγοπούλου 1936.
«Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ελευθερουδάκη» 1936.
«Εγκυκλοπαίδεια Ηλίου Πασσά» 1950.
«Βυζαντιναί Μελέται» Φ. Κουκουλε 1948-52.
«Γεώργιος Γεμιστός-Πλήθων» Μαμαλάκας 1939.
«Η άλλη πλευρά Νεοκλή Σαρρή Α+Β 1977+82.
«Η αγωνία της Κων/πόλεως» Ν. Δαμίτσα 1982.
«Ζητήματα του Ελληνισμού της Ανατολής» Μ. Γ. Θεοτοκά 1947.
«Ποντιακή Εστία» Περιοδικά Π.Σ. 1970-84.
«Αι φρικαλεότητες των Τούρκων στο Αϊδίνι» 1919.
«Επίτομος Ιστορία της Μ Ασιατικής εκστρατείας 1919-1922» ΓΕΣ 1967.
«Η Μαύρη βίβλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου» Περίοδος 1910 - 1919» 1919.
«Ο εκπατρισμός και επανεπατρισμός των Ελλήνων στην Τουρκία» Ρενέ Πω 1919.
«Ο θάνατος της Σμύρνης» Ρενέ Πω 1919. «Πονεμένη Ρωμηοσύνη» Φ. Κόντογλου 1963.
«Αναμνήσεις και νοσταλγήματα από τον Πόντο μας» Αναστ. Παπαδοπούλου 1962.
«Οι πρόσφυγες του 1922» Γ. Λαμψίδη 1982. «Τουρκική Ελληνογραφία Π. Χιδιρόγλου 1980.
«Η προσφορά των Κων/πολιτών στην απελευθέρωση του Έθνους» Δ. Καλούμενου 1976.
Ό επιτήδειος Ουδέτερος ΦΡΑΝΚ-ΒΕΜΠΕΡ μετάφραση Εύη Νάμστου 1983