ΠΑΝΣΛΑΒΙΣΜΟΣ - ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

ΕΛΛΗΝΟΡΩΣΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΠΑΝΣΛΑΥΙΣΜΟΥ - ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ - ΒΕΡΟΛΙΝΕΙΟΣ ΣΥΝΘΗΚΗ

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΕΚΕΙ ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΠΟΣΗ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΤΡΕΦΟΥΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ή πανσλαυΐκή Ιδέα δέν εΐναι τέκνον της Ρωσίας.

Ό πρώτος συλλαβών τήν ίδέαν τοΰ πανσλαυϊσμοΰ είναι ό Δαλματός καθολικός ιερεύς Όρμπίνι, συγγράψας τό 1601, τό πρώτον πανσλαυϊστικόν έργον Ίταλιστί «Ή ιστορία τοΰ Βασιλείου τών Σλαύων».

'Λργότερον, τον ακολουθεί ό Κροάτης και καθολικός ίερεύς Γεώρ. Κρίγιανιτς όστις γράφει διάφορα, πανσλαυϊστικής ίδέας, συγγράμ­ματα και, τό 1661 μεταβαίνει εις Μόσχαν, όπου εκδίδει τό σπουδαιότερον έργον του «Ή ιστορία τοϋ σλαυίσμοΰ» καΐ τό αφιερώνει είς τόν πατέρα Πέτρου τοΰ Μεγάλου, Τσάρον Άλέξανδρον Μιχαήλοβιτς.

Είς τό έργον τοΰτο διαμαρτύρεται διά τήν κακομεταχείριση των Σλαύων έν τω κόσμω, καλεϊ δέ τόν ελεύθερον σλαύον Βασιλέα, Τσάρον της Ρωσίας, νά έκδικηθη τήν Γερμανίκήν φυλήν καΐ νά ελευθέρωση τους άδελφούς σλαύους τοΰ Δουνάβεως. Έν συνεχεία, λέγει πρός τόν Τσάρον νά προσέξη τήν ξενοφιλίαν τών Ρώσων. Δύο είναι οί μεγάλοι εχθροί τοΰ Σλαυϊσμοΰ, γράφει ό Κρίγιανιτς οί Έλληνες και οί Γερμανοί, καΐ διά μακρών αιτιολογεί τήν αποψίν του αυτήν.

Ό μικράς πνευματικής Ικανότητος; Τσάρος Αλέξανδρος Μιχαήλοβιτς δέν δίδει σημασίαν εις τους δύο αυτούς συγγραφείς. Τον Κρίγιανιτς μάλι­στα εξορίζει εΐς τήν Σιβηρίαν. "Οταν όμως ανέρχεται είς τον θρόνον ό υιός του Πέτρος ώ Μέγας, ανακαλεί αμέσως τον Κρίγιανιτς έκ της εξορίας του τον περιβάλλει δια τιμών καΐ διατάσσει τήν κατά χιλιάδας εκδοσιν τής «Ιστορίας του Σλαυϊσμοΰ» καΐ τήν μετάφρασιν εις τήν Ρωσικήν της «Ι­στορία; τοΰ Βασιλείου των Σλαύων» τοΰ Όρμπίνι. Επάνω δέ είς αυτά τά συγγράμματα έστήριξε καΐ το περίφημον σχέδιόν του περι κοσμοκρα­τορίας τοϋ Σλαυϊσμού.

Μέ τήν παρέλευσιν τοϋ χρόνου αί πανσλαυϊστικαι θεωρίαι έκέρδισαν έδαφος μεταξύ των διανοουμένων και κυρίως των Σλαυων της αύστροουγγρικής αυτοκρατορίας, οι όποιοι ήλπιζαν ότι εν τη συνεννοήσει τοΰ Σλαυϊκοϋ κόσμου θά έπετύγχανον τήν άποτίναξιν τοϋ Γερμανικού ζυγοϋ. ούτω τήν 31ην Μαίου 1848 συνέρχεται έν Πράγα τό Α'- Πανσλαυϊστικόν συυέδριον. σκοπός τοΰ οποίου ήτο ή συννενόησις τών ύπό τον Αύστροουγγρικόν και Γερμανικόν ζυγόν Σλαύων, δι  ενα κοινόν άγωνα κατά τών κυριάρχων των.

Εις τοϋτον ελαβον μέρος αντιπρόσωποι όλων των Σλαυίκών φυλών πλην της Ρωσίας Είναι χαρακτηριστικόν οτι, είς τό συνέδριον αυτό, ούδείς Βούλγαρος αντιπρόσωπος ύπήρχεν, ενώ ύπήρχον εϊς τοΰτο Βό­σνιοι  Κροαται,   Δαλματοί,   Μαυροβούνιοι.

Ή Ρωσία μέ μεγάλην βουλιμίαν είδε τήν κίνησιν αυτήν καΐ καταλ­λήλως έκαλλιέργησεν εϊς τήν Πολωνίαν, Τσεχοσλαβακίαν και Κροατίαν τήν ίδέαν περί συνενώσεως όλων τών Σλαύων του κόσμου είς ενα μεγάλο, Σλαυϊκό κράτος, όπου πρωταρχικόν ρόλον θά έπαιζεν ή Ρωσία καΐ τό όποϊον θά ώνομάζετο κατ' άλλους Πανσλαυία καΐ κατ άλλους Σλαυονία.

0ι υπόδουλοι τών Γερμανών και Αυστριακών σλαύίκοί λαοί, δέν εΐδον με κακό μάτι τήν εϊδησιν ταύτην. "Οταν δέ ή Ρωσία αντελήφθη ότι ή ύπόθεσις είχεν αρκετά ωριμάσει, συνεκάλεσε τον Μάϊον τοϋ 1867 τό Β'. Πανσλαυίστικόν συνέδριον εις Μόσχαν είς τό όποιον συμμετεΐχον 75 αντι­πρόσωποι όλων τών Σλαυϊκών φυλών του κόσμου καΐ τό όποιον εκλήθη καΐ «Εθνογραφική εκθεσις τών Σλαύων». Τό συνέδριον διεξήχθη έν μέσω έξαλλου ενθουσιασμού. Ό Ρώσσος συγγραφεΰς Ιουλιανός Ciaczko ώς κάτωθι περιγράφει τό συνέδριον :

«Πολλά ενθουσιώδη ελέχθησαν κατά τάς ημέρας εκείνας.  Επιτέλους επείτα άπό πολλών αιώνων διασποράν, τά μέλη της μεγάλης   Σλαυϊκης οικογενείας συνηθροίζοντο διά πρώτην φοράν είς τήν Ιεράν πόλιν τοΰ Σλαυϊσμοΰ  (Μόσχα),  ΐνα άκούσωμεν  άπό στόματος αλλήλων τό μέγα απόρρητον της Σλαυϊκής  δυνάμεως».
Κατά τάς ετπσήμους έκείνας ημέρας έκηρύσσετο τό δόγμα της Παν-σλαυϊστικής ιδέας, τοΰ ενός καΐ μόνον έθνους, ύπό την αίγίδα της μεγάλης Ρωσίας. Το Ρωσικόν κράτος, ίσχυρόν, εύρωστον άνυψούμενον έπΐ των ερειπίων των παρηκμακότατων ευρωπαϊκών έθνων, τοϋ Λατινικού, τοϋ Γερμανικού,   τοΰ   Άγγλοσαξωνικοϋ.
Ή σλαυϊκή ϊδεα κατακτώσα τον κόσμον, άπορροφώσα τά πάντα, άφομοιοΰσα είς τον όργανισμόν της αλλογενή στοιχεία, θα αποκάλυψη έν τη Ιστορία ενότητα, οίαν ουδέποτε μέχρι σήμερον αντελήφθη ή άν-θρωπότης».    .
Ή Κων/πολις εκηρυχθη, έν ομοφωνία, σλαυϊκή πόλις, Υπό τάς εν­θουσιώδεις Ιαχάς τοϋ συνεδρίου και άπεκλήθη Τσάριγκραντ. Τό συνί-δριον έληξεν, ανακρουσμένου τοΰ Εθνικοΰ άσματος τοΰ Ρώσου ποιητοΰ Dfrjavin προφητεύοντος την μέλλουσαν κοσμοκρατίαν τοΰ ρώσικου λαού, ηγουμένου τής σλαβυϊκής όμοσποσνδίας. Τό σύνθημα εδόθη. Ό σλαβικός κόσμος συνεσφίγγετο καΐ το Πανσλσυιστικόν Κομιτατον συνε­χίζει έκτοτε τό έργον του.

Αυτά έγένοντο και έλέγοντο τό 1867, έπι Τσαρισμού. Τό δυστύχημα είναι όμως οτι, όπως και σήμερον, ούτω καΐ

τότε, τά μεγάλα έθνη της Δύσεως ούδεμίαν έδωσαν σημασίαν είς την Πανσλαυϊστικήν κίνησιν.

Ή Αγγλία και Ιδιαίτερα ή Γαλλία, μάλλον την ύπέθαλψαν, λόγω της τηρηθείσης εχθρικής στάσεως τοΰ

Πανσλαυίσμοΰ κατά της Αυστροουγγαρίας και της Γερμανίας, αί μετά τών οποίων σχέσεις των

ήσαν, άπό της εποχής εκείνης, λίαν τεταμένοι.

ΕΝΕΡΓΕΙΑΙ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ   ΔΙΑ   ΤΟΥ ΕΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΠΟΛΕΙ ΠΡΕΣΒΕΩΣ ΤΗΣ ΙΓΝΑΤΙΕΦ.

Τό 1862 τοποθετείται ώς Πρεσβευτής της Ρωσίας εν Κων/πάλει ό Στρατηγός Κόμης Ίγνάντιεφ  φανατικός Πανσλαυϊστής

Ό Ίγνάτιεφ, από τών πρώτων ήμερων τής δράσεως του απεφάσισε νά στηρίξη τήν τακτικήν του επί τοΰ θρησκευτικού πεδίου. Προς τοϋτο θέτει εις εφαρμογήν προπαγάνδαν στρεφομένην κατά τοΰ Πατριάρχου. Πανσλαυϊσταΐ προπαγανδισταί περιτρέχουν όλόκληρον την χώραν, φωνασκοϋντες κατά της δήθεν τυραννίας τοΰ Πατριάρχου έναντι τοΰ κα­τωτέρου κλήρου και των επισκόπων. Διαλαλοΰσιν οτι ό Πατριάρχης τοποθετεί φίλους του είς τάς έπισκοπάς και όχι κείνους οί όποιοι αξίζουν.

Ότε καϊ οπού υπάρχουν έσωτερικαι εριδες μεταξύ κατωτέρου κλήρου καΐ επισκόπων, υποστηρίζει τόν κατώτερον κλήρον. Όπου αμόρφωτοι Ιερεΐς μαλώνουν μέ μορφωμένους υποστηρίζει τούς αμόρφωτους Όταν παρεκτρεπόμενοι Ιερείς τιμωρούνται παρά τοΰ επισκόπου, τους δικαιώ­νει τό Κομιτατον καΐ τους παίρνει μέ τό μέρος του. Όπου πλήρης ομό­νοια υπάρχει μεταξύ τοΰ κλήρου, διά ραδιουργιών, δημιουργούν διαφω­νίας και προσεταιρίζονται τήν άρεστήν των μερίδα. Τη υποστηρίξει της Τουρκίας, κατορθώνει ο Ίγνάτιεφ νά χειροτόνηση Ιερείς προπαγανδιστάς πανσλαυϊστάς. Οΰτω, εντός ελαχίστου χρόνου, επέτυχε νά δημιουργήση σοβαρώτατον σάλον εις τους κόλπους της "Ορθοδόξου Εκκλησίας. Οι Βούλγαροι αρχιεπίσκοποι Αυξέντιος καΐ Ίλαρίων ζητούν άπό τον Πατριάρχην τήν σύστασιν ανεξαρτήτου Βουλγαρικής εκκλησίας καΐ εϊς τήν αϊτησίν των ταύτην ενισχύονται επισήμως ύπό της Ρωσίας, διά τοΰ Ίγνάτιεφ και υπό της καθολικής Ευρώπης, διά των έν Κων/πόλει αντι­προσώπων της, Ιδίως της Γαλλίας. Τό Οικουμενικού Πατριαρχείου όμως δεν ενδίδει εις τήν πίεσιν.

Ή Τουρκία είς όλην αυτήν τήν Θρησκευτικήν διένεξιν, μέχρι τοϋ 1866, παραμένει οΰδετέρα.

Τό 1866 Ομως, εκρήγνυται, ή Κρητική Έπανάστασις. Ό Ίγνάτιεφ δια να έπιτύχη τήν εΰνοιαν των Τούρκων υπέρ των Βουλγάρων, παρο­τρύνει τους τελευταίους νά προσφερθώσι νά πολεμήσωσι κατά των "Ελλή­νων έν Κρήτη.Πράγματι, τό 1867, πολλαι κοινότητες της βορείου Βουλ­γαρίας υποβάλλουν είς τον Σουλτανον αϊτησιν διά της όποίας ζητοϋσιν όπλα, ΐνα, ώς πιστοί ύπήκοοι της Α. Μεγαλειότητος, μεταβώσιν είς τήν μεγαλόνησον και καταπολεμήσωσ ι «τόν κοινόν έχθρόν» Βουλγάρων καΐ Τούρκων, τους "Ελληνας.

Καϊ έζήτουν οί Βούλγαροι όπλα κατά τών Ελλήνων, καθ' ην έποχήν ουδέποτε είχον λάβει τά όπλα διά τήν άνάκτησιν της ίδίας των ελευ­θερίας.

Τό 1869 λήγει ή επανάστασίς της Κρήτης, ό Σουλτανος Άβδοϋλ Άζΐζ μένεα πνέει εναντίον τών "Ελλήνων. Ό δέ τότε μέγας βεζύρης του Άαλης Μωχαμέτ Έμιν Πασας ακολουθών τό δόγμα, ότι θά επρεπεν οΐ "Ελληνες ν' άπομονωθώσιν, όσον τά δυνατόν περισσότερον άπό τους άλλους χριστιανικούς Λαούς καϊ νά χωρισθώσιν έκλησιαστικώς άπό τους Βουλγάρους, διά της αποσπάσεως των έκ της Ελληνικής Εκκλησίας, ευρών δε βοηθόν ενθερμον και τόν Ρώσον πρεσβευτήν Ίγνάτιεφ, εκδίδει την 27 Φεβρουαρίου 1870, τό Φιρμάνιον περϊ Ιδρύσεως Άνεξαρτήτου Βουλγαρικής Εξαρχίας έν Κωνσταντινουπόλει, βάσει τοΰ οποίου ό "Εξαρχος ελάμβανε τό Φιρμάνιον  (εγκρισιν) άπό τόν Σουλτάνον άπ' ευθείας,παραμερισθέντος ούτω τελείως τοΰ Οικουμενικού Πατριαρχείου ώς θρη­σκευτικού ήγέτου των Βουλγάρων και προκληθέντος τοϋ βουλγάρικου σχίσματος  (29/8/1870).

.. Τό εν λόγω φιρμάνιον, εις τό 10ον άρθρου του, ορίζει τα έξης:

"Αρθρου 10ον : Ή εξαρχία θά περιλάβη τάς πόλεις και τάς επαρχίας Ρουχτσουκίου, Σιλιστρίας, Σούμλας, Τυρνόβου, Σόφιας, Βράτσας, Λόφ-τσας, Βιδινίου, Νύσσης, Σάρκιοί, Κιουστεντίλ, Σαμακώβ, Βελεσά, εκτός είκοσι χωρίων έπι της παραλίας τοΰ Ευξείνου Πόντου, μεταξύ Βάρνης και Κωστάντζας, άτινα δέν είναι βουλγαρικά, έκτος επίσης των πόλεων Βάρνας, Μεσημβρίας καΐ Αγχιάλου, το Σαντζάκιον Σλίμνου, έκτος παρα­λίων τινών., κυρίως τό διαμέρισμα Σωζοπόλεως, τας πόλεις Φίλιππού-πολιν καΐ Στενήμαχου, πλην τών χωρίων Κόκλινα, Βοδενων, Άρναούτκιοϊ, Νεοχωρίου, Λεσβόκου, Άχλιάνι, Βάτσκοβο καΐ Βαματσίτσα και τήν ττερι-φέρειαν της Μητροπόλεως Φιλιπττουπόλεως. Ή συνοικία Παναγίας της Φιλιππουπόλεως υπάγεται είς τήν Έξαρχίαν άλλ' οί επιθυμούντες έκ των κατοίκων δύνανται ν' άποσπασθώσιν αυτής. Αι λετττομέρειαι καθορι-σθήσονται διά συμφωνίας μεταξύ Πατριάρχου και Έξάρχου, συνφώνως πρός τους Νόμους της Εκκλησίας.

«Πλην των μυησθεισών περιοχών, πανταχού, όπου τό όλον η του­λάχιστον τα 2/3 τών κατοίκων έπιθυμοΰσι νά προσέλθωσι είς τήν Έξαρ­χίαν, θέλει επιτραπή τοΰτο άφοΰ έξετασθη καΐ βεβαιωθη νομίμως ή αϊ-τησις αυτών. Οί μεταχείριζόμενοι τοΰτο ώς πρόφασιν ταραχών και διχό­νοιας θέλουσι τιμωρεϊσθαι  κατά τόν  Νόμον».
   Έκ των ανωτέρω προκύπτει, οτι ή Βουλγαρική Εξαρχία δέν ελάμ­βανε δικαιοδοσίαν μόνου έπι τών βουλγαρικών χωρίων. Ελάμβανε τοι-αύτην και έπί πόλεων ή χωρίων., έάν τά δύο τρίτα τών κατοίκων των έζήτουν τοΰτο. Πρωτίστη δ αφορμή της έπΐ μακρά ετη άναστατώσεως τών ευρωπαϊκών επαρχιών τής Τουρκίας και της έν αύταΐς δράσεως τών κομιτατζήδων ύπηρξεν ή διαταγή αΰτη τοϋ φίρμανίου, ώς θά ΐδωμεν κατωτέρω.
     Ταυτοχρόνως μέ τήν εκδοσιν τοϋ φιρμανίου, ο Ίγνάντιεφ, επιτυγχά­νει νέας αδείας διά τήν ΐδρυσιν Βουλγαρικών σχολείων απανταχού έν Μακεδονία.
   Διά τοΰ τουρκορρωσικής εμπνεύσεως, σουλτανικού φίρμανίου, διά πρώτην φοράν αναγνωρίζεται επισήμως άπο τον Σουλτανον βουλγα­ρική εθνότης, καθορίζονται μάλιστα διά τοΰ ιδίου άρθρου, και τά ορια της έπικρατήσεώς της.
    Ή έπίτευξις της πλειοψηφίας των 2/3 αποτελεί πλέον τον κύριου σκοπόν της προπαγάνδας τοΰ Κομιτάτου εις τήν Ελληνικήν Χερσόνησον. Μεταχειρίζεται προς τούτο μέσα αθέμιτα, ώς τήν συκοφαντίαν, την έξαγοράν συνειδήσεων τό κυριον ίσως μέσον που πάντοτε μετεχειρίσθη καϊ μεχρι σήμερον χρησιμοποιεί ό σλαυϊσμός άπειλάς, τρομοκρατίαν, καταπάτισιν όρκων, συμφωνιών και συνθηκών καΐ σφαγάς. Πάντα ταϋτα υφίσταται ό Ελληνισμός της ελληνικής χερσονήσου άπό τους Βουλ­γαρικά; όρδάς τοϋ Κομιτάτου, Υπό τήν κάλυψιν τών επισήμων αντιπρο­σώπων της Ρωσίας, οϊ Πρόξενοι της όποίας, αυτοπροσώπως υπόσχονται χρήματα, επιχορηγήσεις, μεσολάβησιν, δι' άπαλλαγήν έκ φόρων, διανομήν γαιών καϊ οτι θεμιτόν ή άθέμιτον, είς τούς προσχωρούντας είς τήν Έξαρχίαν.
    Αι μέθοδοι τάς οποίας ήκολούθησε τό Κομιτατον κατ' αρχάς, είναι διάφοροι είς τάς βορείους επαρχίας της χερσονήσου άπό οτι εις τήν Μακεδονίαν. Είς τάς Βορείους επαρχίας ή βία προέχει. Ό Σλαυϊσμός επείγεται νά έξαφανίστι ταχέως τήν έλληνικήν έπιρροήν. Διά τοΰτο εφαρμόζει πρω­τοφανή αγριότητα, νοτιώτερον είναι ήπιώτεροι. Τήν προπαγάνδαν των ενεργούν με πολλήν δεξιοτίχνία Εις οποίο χωρίον δυσαρεστηθούν μέ του Ιερέα οι κάτοικοι, ή μέ τόν διδάσκαλον, εμφανίζεται τό Κομιτατον, ώς άπό μηχανης Θεός, και τους παρουσιάζει νέον Ιερέα ή νέον διδάσκαλον, δήθεν καλλίτερον άπό τάν παλαιόν. 'Αλλά καΐ οταν δέν πείθονται τότε εφαρμόζεται ή βία. Τό 1875, είς τόν Λαχανά, είχεν αποθάνει ό "Ελλην ιερεύς καΐ τό χωρίον έμενε χωρίς ίερέα. Σλαυόφων "Ελλην κτηνοτρόφος έκάλεσεν άπό τήν γειτονικήν Μπέροβαν τόν "Ελληνα Ιερέα Παπαγεωργίου, νά βαπτιση τά δίδυμα τέκνα του. "Οταν όμως τό έμαθε τό Κομιτα-τον, επετέθη κατά τήν διάρκειαν της βαπτίσεως, εσχισαν οί κομιτατζήδες τοϋ ιερέως τά άμφια καϊ έπνιξαν τά δίδυμα εντός   της    κολυμβήθρας!

Άπά του 1870 είχεν αρχίσει είς τήν Έλληνικήν Χερσόνησον άγριος άγων έπικρατήσεως μεταξύ Σλαυϊσμοΰ και Ελληνισμού. Ό άγων ομως ήτο άνισος. Οί Βούλγαροι, ώς εκπρόσωποι τών Σλαύων, ένεργοΰν ή μά­χονται μέ άφθονα μέσα εχοντες τήν ήθικήν καϊ ύλικήν ύποστήριξιν της Ρωσίας και τήν όνοχήν τών Τούρκων. Εναντίον των, ό Ελληνισμός παρα­μένει μόνος, ανυπεράσπιστος, χωρίς ούτε τήν ύποστήριξιν της επισήμου Ελλάδος, ή οποία δέν εϊχεν ακόμη κανανοήσει τους κινδύνους τους οποίους διετρεχεν ό Βόρειος Ελληνισμός. Οί "Ελληνες αντιδρούν μέ ολην των τήν δύναμιν. Οί πλέον μορφωμένοι αντιλαμβάνονται τους πολιτικούς σκοπούς της προπαγάνδας. Άλλα, έκ τών αμόρφωτων Ελλήνων χωρικών, μερικοί κάμπτονται. Ευτυχώς είναι πολύ ολίγοι. 'Εν τη όλότητι ομως δυνάμεθα νά εϊπωμεν ότι οι προφητεΐαι τοΰ Άγαθαγγέλου, περί του Ξανθού Γένους, αρχίζουν νά θεωρώνται άπατηλαι από τόν Βόρειον Ελληνισμον.

Λίαν αποκαλυπτικόν των μεθόδων τάς οποίας έφήρμοσεν ή ρωσική πολιτική, δια τοΰ Πανσλαυϊστικοΰ Κομιτάτου, την έποχήν έκείνην, εί­ναι το ακόλουθον εγγράφον τού Κεντρικού Κομιτάτου Πετρουπόλεως, πρός τόν έν Θεσσαλονίκη Γενικόν Πρόξενου της Ρωσίας, ύπό ήμερομηνίαν 14/26 Νοεμβρίου 1872 τό οποΐον,. άργότερον, περιήλθεν εις έλληνικάς χείρας

«Το Κεντρικόν Κομιτατον Πετρουπόλεως λαμβάνει την τιμήν νά άναγγείλη ύμϊν οτι, διαταγη τής Αυτού Αυτοκρατορικής Ύψηλότητος τού σεβαστού υμών Προέδρου, τό Πρακτορεΐον Αγίου Όρους θέλει μετασχηματισθη είς Όργανωτικόν Κομιτατον. Το Κομιτάτον τοϋτο θά εχει   αποστολήν :

1.      Νά συστήση εν τω Μοναστηρίω, τω λεγομένω Ρουμανικω,  άποθήκην   οπλών και πολεμοφοδίων.  (Εννοεί τήν, δι' απάτης άρπαγήν ΰπό
τών Ρώσων, άπό τούς "Ελληνας τής Μονης Αγίου Παντελεήμονος).

2.      Νά στείλη εις Μσκεδονίαν, Θράκην, Βουλγαρίαν καΐ παλαιάν Σερβίαν, άποστόλους Εντεταλμένους τήν διανομήν βιβλίων διά την στρατο-
λογίαν οπαδών τής σλαυϊκής ύποθέσεως και εθελοντών δια τό πατριωτικόν κίνημα.

3.      Νά Ιδρυση εν τή Χερσονήσω τοΰ "Αθω ρωσικάς καΐ βουλγαρικάς άποικίας έπι τω σκοπω της μετατροπής του μερους τούτου εΐς χώραν
ουσιαστικώς σλαυϊκήν.

Έπη τω σκοπώ τούτω, ούδενός μέσου θέλουσι φεισθη, προς άφαίρε-σιν από τών Ελλήνων, εν διαστήματι ετών τινών, όλων τών γαιων των Μοναστηριών τού "Αθω καί τών γαιών, αίτινες μένουσιν εν τη κατοχή αυτών.

4.  Τό Οργανωτικόν Κομιτατον θά εχη εις τήν διάθεσίν του τό ποσόν τών 50.000 ρουβλίων   ετησίως, ή δέ διάθεσις αυτών ανατίθεται είς τόν
αυτοκρατορικόν   πρόξενον   Θεσ/νίκης,   όστις   θά    έ'χη    τήν   ύποχρέωσιν νά διαμένη τό ήμυσι έτος έν Άγίω Όρει. Κατά τήν όπουσίαν αύτοϋ, ή
Προεδρία περιέρχεται εις τόυ όσιώτατον πατέρα Ιερώνυμου, πάρ ω θά ωσι προσκεκολλημένοι, έκ τώυ Μοναχών τών συστηθέντων ύφ' υμών εϊς
τήν προστασίαν του Κομιτατου, οί Πατέρες Μακάριος (Ρωσικόν Μοναστήριον) Βενιαμίν κάι Στέφανοξ (Μον. Λαύρας).

Σημ. Ώς γνωστόν ή Μονή Λαύρας είναι τό μεγαλύτερον έκ τών εί­κοσι μοναστηριών, τα όποια υπάρχουν είς "Αγιου "Ορος, "Ιδρυθείσα ύπό τοΰ Αγίου Αθανασίου τοΰ εν "Αθω. Έκ τών υφισταμένων σήμερον εϊκο-

σι Μονών εν "Αθω, αϊ δέκα επτά είναι Έλληνικαί, ή μία Ρωσική, ή μία Σερβική και ή μία Βουλγαρική.

ΣΥΝΘΗΚΗ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ 3 Μαρτίου 1878

Άψευδής άπόδειξις των κατά τών Ελλήνων προθέσεων της Ρωσίας, είναι ή συνθήκη τοΰ Αγίου Στεφάνου, μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, δι' ής ή Τουρκία, ήττηθεΐσα, αναγκάζεται νά παραχώρηση εδάφη προς δημιουργίαν της μείζονος Βουλγαρίας, ενω, άν ο Τσάρος ήθελεν, ήδύνατο νά βελτίωση αισθητώς τήν θέσιν της Ελλάδος.

Τουναντίον, ο Ίδιος διέταξεν προσωπικώς τον Στρατηγόν Ίγνάτιεφ: «Μηδεμίαν σπιθαμήν υπέρ της Ελλάδος». Κατωτέρω παραθέτομεν λεπτομερείας τινάς της έν λόγω συνθήκης.

Ή συνθήκη αϋτη υπεγράφη είς "Αγιον Στέφανον, προάστειον της Κων/πόλεως, τήν 3ην Μαρτίου 1878 καϊ είναι γνωστή είς τήν Ιστορίαν ύπό τό όνομα «Συνθήκη τοΰ Αγίου Στεφάνου» Εϊναι αξία της μελέτης καϊ της μνήμης παντός "Ελληνος, διότι δι' αυτής διαγράφεται ή μεγάλη των Βουλγάρων ίδεα, εις τήν έκπλήρωσιν της όποιας τείνει έκτοτε αδια­λείπτως ή Βουλγαρική πολιτική, θεωρούσα ότι άπέκτησεν, έκ της συνθή­κης ταύτης, απαράγραπτα  δικαιώματα.

Εμπνευστής της Συνθήκης ταύτης είναι, ό ουσιαστικός αρχηγός τοϋ Πανσλαυϊστικοΰ Κομιτάτου της Ελληνικής χερσονήσου, Πρεσβευτής της Ρωσίας έν Κων/πόλει Στρατηγός κόμης Ίγνάτιεφ, όστις, μετά τήν ύπογραφήν,  έδήλωσε είς τους  Βουλγάρους:

«Τώρα οί "Ελληνες ας πάνε κολυμπώντας είς τήν Κωνσταντινούπολη».

Τά πλέον  ενδιαφέροντα άρθρα της συνθήκης είναι τό κάτωθι :
"Αρθρον   1ον: Τό Μαυροβούνιον κηρύσσεται άνεξάρτητον καϊ λαμ­βάνει τό Γάτσο,  Ραχώβ,  Ρασχάϊ,  Σπούλαν,  Βογδορίτσαν καϊ Σαβλιάκ.
"Αρθρον 3ον: Ή Σερβία καθίσταται ανεξάρτητος λαμβάνουσα τήν κοιλάδα τοΰ Δρίνου καϊ τό μικρόν Σβόρνικ.
"Αρθρον  6ον: Ή Βουλγαρία θά σχηματίση αύτόνομον υποτελή ήγεμονίαν μετά Χριστιανικής Διοικήσεως και Εθνοφρουράς.
   Τά  Οριστικά της Βουλγαρίας σύνορα θά διαχαραχθώσι παρά μικτής Τουρκορωσικής επιτροπής, προ τής έκκενώσεως τήςΡωμυλίας ΰπό των Ρωσικών στρατευμάτων, (Επισυνάπτεται τή" συνθήκη Χάρτης)
     Τά Σύνορα ταϋτα θά χαράσσωνται άπο Βράνιας εις Καστοριάν δια τοΰ Καραντάγ - Σαμαρίνα καΐ   τών  Όρέων   τοΰ   Γράμμου Της συμβολής τοΰ Μογλενιτσα και Βαρδάρι (Άξιοΰ).Προς δυσμάς της Θεσσαλονίκης μέχρι των μέσων τοϋ Βεσικ - Γκόλ θα φθάνωσι μετά τον Καρασου(Στρυμών) εις την Καβάλαν θά άκολουθήσωσι τονΚόλπον τής Καβάλας καΐ την άλυσον τοΰ Τσάλ Τεπέ μέχρι των ορέων της Ροδόπης, και διερχόμενα τον ποταμόν "Αρδαν θά αφίνωσιν έκτός τήν'Ανδριανούπολιν, θά φθανωσι δια τοϋ Λουλέ- Μπουγκαζ εις τον Εύξεινον, θα παραταθώσι μέχρι τοϋ Χακίμ - Τατζιασή κσΐ Εκείθεν μέχρι Μαγκάλαςκαΐ θα άκολουθήσωσι τά όρια τοΰ Σαντζάκ της Τουλέσης μέχρικάτωθεν της Ρόστολης επι  του Δουνάβεως....................

Έν άλλαις λέξεσι έδημιουργεΐτο μία μεγάλη Βουλγαρία ή οποία θά περιλάμβανε πλην της σημερινής   Βουλγαρίας:-Την  Νότιοι» καΐ τήν  Άνατολικήν Σερβίαν

-Την  Έλληνικήν  Δυτικήν  Μακεδονίαν.   (μέγα μέρος)

-Τήν Δυτικήν Άλβανίαν με τήν Κορυτσάν

-Τήν  Έλληνικήν   Κεντρικήν  καΐ   Άνατολικήν   Μακεδονίαν, (πλην της Πόλεως Θεσσαλονίκης καΐ της   Χαλκιδικής).

- Τμήμα της Δυτικής καί Ανατολικής Θράκης.

"Αρθρον 7ον : Ή εγκαθίδρυσιςτήςνέαςΔιοικήσεως θά άνατεθή έπϊ δύο ετη είςΡωσον Έπίτροπον.

Ή Συνθήκη του 'Αγιου Στεφάνου, είναι ή σαφεστέρα έκδήλωσις τών Πανσλαυϊστικών τάσεων τής Ρωσίας, καταδικάζουσα εκατοντάδας χι­λιάδας Ελλήνων εις τον έκβουλγαρισμόν.

Εις ταύτην απεκαλύφθη ή με­γάλη υποκρισία της Ρωσίας περί προστασίας δήθεν τών Χριστιανών τής Ελληνικής Χερσονήσου.

Ή Ρωσία έδημιούργησε Μεγάλην Βουλγαρίαν είς βάρος της Ελλάδος, ότε, οΰτε ενα πυροβολισμόν δεν εΐχον ρίψει οι Βούλγαροι διά τήν Ελευθερίαν των, αντιθέτως μέ τήν Ελλάδα, ή οποία υπήρξε πάντοτε ό συμπαραστάτης τής Ρωσίας, είς ολους τους κατά τών Τούρκων πολέμους της, ής οΰτε καν τ' ονομα αναφέρεται εις τήν συνθήκην τούτην. Ουδεμία πλέον έλπΐς άπέμενεν εις τήν Ελλάδα διά τήν έπέκ-τασιν της πρός βορραν. Ή Θεσσαλονίκη και Χαλκιδική, διά τής συν­θήκης, άπεκόπτοντο έκ τής Ελλάδος διά τής παρεμβολής εδαφών παρα­χωρουμένων είς τήν Βουλγαρίαν, είς τρόπον ώστε, θαττον ή βράδιον μοιραίωσ νά καταβροχθησθώσι και αύται ύπό τών Βουλγάρων.

Κατήφεια καΐ πόνος έπέπεσεν έπί τοΰ Ελληνισμού, όστις έβλεπε τήν σκληράν  διάψευσιν  τών  ελπίδων του.

Απανταχού της Μακεδονίας, είς πόλεις και χωρία, όργανοΰνται συλλαλητήρια καΐ συντάσσονται ψηφίσματα: προς τάς Μεγάλας Δυνά­μεις

Εις ανάλογους ενεργείας προβαίνουσι καΐ αί Μακεδόνικαι οργανώ­σεις τοΰ Εξωτερικού, ώς της Κωνσταντινουπόλεως, Βιέννης, Αθηνών, κ,λ.π.

Δια της συνθήκης ταύτης ό Τσάρος οργάνωσε τους Βουλγάρους εις κράτος καΐ τους έστρεφεν έναμτίον τοΰ Ελληνισμού, δια νά έμποδίση τήν προς Βορραν άνοδον τών Ελλήνων, με κύριον σκοπόν ή Ρωσία νά δυνηθη εντός ολίγου, νά έξέλθη εΰκολώτερα είς τήν Μεσόγειον.

Ό δέ Ρώσος συγγραφεύς της τότε έποχης Ντοστογιέφσκη, (1821 - 1881) εγραφεν «Ή ένότης τών Σλαύων εις εν κράτος είναι ό κύριος σκοπός παντός Ρώσου πολιτευόμενου άρχοντος. Είναι πόθος φανερός καΐ πάντοτε ενδόμυχος, ή δέ Κων/πολις, αργά ή γρήγορα, θά γίνη ίδική μας».

Δύσμοιρη Ελλάς!! Και όμως, μόλις έκηρύχθη ό πόλεμος αυτός με­ταξύ Τουρκίας καΐ Ρωσίας, και παρά τά δεινά πού σοΰ είχεν επισωρεύσει ό Κριμαϊκός πόλεμος, έκαμες τόσες καΐ τόσες προσπάθειες διά νά δώσης οτι ήδύνασο προς βοήθειαν της Ρωσίας.

ΒΕΡΟΛΙΝΕΙΟΣ ΣΥΝΘΗΚΗ 1878

(ευτυχώς που Υπήρχαν και οι Άγγλοι- οι οποίοι  φυσικά  λόγω των συμφερόντων τους στην περιοχή έβαλαν τέλος στα σχέδια της Ρωσίας για μεγάλη Βουλγαρία )

Ευτυχώς, αϊ μεγάλοι! ευρωπαϊκάι δυνάμεις και δή ή Αγγλία και ή Αυστρία, ώς εχουσαι αντίθετα συμφέροντα, αντέδρασαν κατά της  συν­θήκης τοΰ Άγιου Στεφάνου καϊ επετεύχθη εκείνο, τά οποίον δεν ήδύ-υατο νά πράξη ή Ελλάς. Ούτω, ή Αγγλία μετά μεγίστης δυσφορίας είδεν τήν καθοδον εϊς τό Αίγαίον της Ρωσίας διά της Βουλγαρίας. Και ή Αυστρία όρεγομένη τήν Θεσσαλονίκην και γενικώτερον τήν έπέκτασίν της είς τήν Έλληνικήν Χερσόνησον, αντέταξε πείσμονα άντίδρασιν διά την συνθήκην ταυτην. Κατόπιν τούτου, ή Αυστρία επρότεινε σύγκλησιν ειδικου συνεδρίου εν Βερολίνω, τό αυτό έτος 1878, προς έπανεξέτασιν της συνθήκης τσϋ Αγίου Στεφάνου. Ή πρότασίς της, ύποστηριχθείσα ύπό της Αγγλίας καΐ υπό τοΰ συνόλου τών ευρωπαϊκών δυνάμεων, εσχεν ώς αποτέλεσμα τήν σύγκλησιν τοϋ έν Βερολίνω Συνεδρίου, άπο 13 Ιουνίου-13 Ίουλίον 1878.

Ή Ρωσία απεδέχθη τήν σύγκλησιν τοϋ Συνεδρίου, υπολογίζουσα εις τήν ύποστήριξίν της εκ μέρους τοϋ Πρωθυπουργού της Γερμανίας Βίσμαρκ. Ή Γερμανική όμως εξωτερική πολιτική ειχε συνδεθεί στενώς καϊ συνταυτισθει μετά της Αυστριακής τοιαύτης, Έν τω μεταξύ, ή Άγγλία εννέα ημέρας πρό της συγκλήσεως τοΰ συνεδρίου, τήν 4ην Ιουνίου 1878, συνάπτει μυστικήν συμφωνίαν μετά της Τουρκίας, δι' ής εϊς μέν την Άγγλίαν ή Τουρκία έπώλει τήν Κύπρου ή δέ Αγγλία άνελάμβανεν τήνύποχρέωσιν, έναντι της παροχής ταύτης, να υποστήριξη, τάς Τουρκικάς απόψεις  κατά  τό  Συνέδριον.   ,

Ούτω ή Ρωσία άπεμονώθη τελείως κατά τό έν λόγω Συνέδριον και υπέστη  καθολικήν  πολιτικήν  ήτταν.

Μετά τήν λήξιν τοΰ Συνεδρίου, υπεγράφη ή γνωστή Βερολίνειος ΣυνΘήκη, δι' ής τά σύνορα της Βουλγαρίας περιεκόπησαν και τα οριά των πρός βορραν έπεξετάθησαν εως τόν Δούναβιν και πρός τόν Νότον εως τόν Αϊμον. Ίδρύθη επίσης ή αυτόνομος επαρχία της ανατολικής Ρωμυλίας μέ Διοικητήν Χριστιανον. Είς τήν έν λόγω έπαρχίαν ή Τουρκία δεν είχε δικαίωμα νά διατηρη στρατόν καΐ ώς γλώσσαι της επαρχίας ταύ­της καθωρίσθησαν αϊ Ελληνική Βουλγαρική και Τουρκική Ισότιμοι.

Τό Μαυροβούνιον και ή Σερβία έπεξετάθησαν έδαφικώς. Ή Τουρκία ϋπεχρεώθη, διά τοϋ άρθρου 23 της συνθήκης, είς περιοχάς εκ της Ευρω­παϊκής Τουρκίας, ενθα ύπηρχον ισχυρά χριστιανικά στοιχεία, νά προβή εις διοικητικός μεταρυθμίσεις. Εις τήν συνθήκην ταύτην ή Βοσνία καΐ Έρ-γεγοβισκ έπεδικάσθησαν εις τήν Αύστρίαν, ύπό τήν έπικυριαρχίαν ομως τοϋ Σουλτάνου. Τέλος, άπό ελληνικής πλευράς, ή Ελλάς εστειλεν είς τό έν λόγω συνέδριον δύο αντιπροσώπους, οΐ όποιοι έγένοντο δεκτοί μόνον ώς παρατηρηταί και δή μετά μεγίστης ψυχρότητος άπό όλους, ϊδίως δε άπό τήν Ρωσίαν.

Ουδεμία παραχώρησις έγένετο είς τήν Ελλάδα και μόνον έγένετο δεκτή ή πρότασις τοΰ Γάλλου αντιπροσώπου, δι ής προσεκαλεϊτο ή Τουρκία νά παράσχη διαρυθμίσεις των συνόρων της υπέρ της "Ελλάδος.

Ή ευχή όμως τοϋ συνεδρίου παρέμεινε μόνον ώς ευχή, διότι ή Τουρκία ήρνήθη να προβή είς παραχώρησίν τινα καΐ ούτω ή Ελλάς ουδέν Εκέρ-δίσεν υπέρ εαυτής άπό τό εν λόγω συνέδριον. Ή Ελλάς ομως κατόπιν της ανωτέρω ευχής, προέβη εις διαφόρους προσπάθειας καΐ μετά διετίαν, ήτοι τό 1880, επετεύχθη νά συνελθη έν Βερολίνω είδική διάσκεψις καθ' ήν,

κατόπιν της επιμονής τοΰ "Αγγλου πρωθυπουργού Γλάδστωνος απεφασίσθη ή είς τήν Ελλάδα ένσωμάτωσις των επαρχιών "Αρτης καΐ Θεσσαλίας, πλην της επαρχίας Έλασσώνος. Ή ώς άνω ένσωμάτωσις έπραγματοποιήθη τό έπόμενον ετος  1881.

---

ΟΡΛΩΦΙΚΑ

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΔΩ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥ ΕΤΡΕΦΑΝ ΟΙ ΡΩΣΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΕΣ

Μετά τον Μ. Πέτρον ή βασίλισσα Αϊκατερίνη ή Μεγάλη, συνεχιστής της διαθήκης του, ετοιμάζει πόλεμον κατά της Τουρκίας προς κατάληψιν της Κων/λεως, τό ετος 1766.

'Επϊ πλέον δέ, τόν δευτερότοκον έγγονόν της τον προορίζει διά τόν θρόνου τοϋ Βυζαντίου καΐ τον ονομάζει Κωνσταντϊνον, τοΰ δίδει 'Ελληνικήν μόρφωσιν κσΐ άνατροφήν, κόπτει μετάλ­λιο μέ τήν έπιγραφήν «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ» καϊ χαράσσει τά σύνορα τοΰ άναγεννηθησομένου κράτους εις τά «Ιστο­ρικά του όρια» είς τόν Αίμον. Λόγω όμως εσωτερικών γεγονοτων, δέν κηρύσσει τον πόλεμον αλλά προβαίνει εϊς κάτι άλλο.

Άποστέλει πράκτορας είς ολην την Ελλάδα δια νά προετοιμάσουν ελληνικόν επαναστατικόν κίνημα.

Το κίνημα της χρειάζεται ώς πολύτιμος αντιπερισπασμος κατά των Τούρκων.

       Στελλει εις τήν Ελλάδα τον Μακεδόνα Λοχαγόν τοΰ Ρώσικου στρατού Γεωργ. Παπάζογλους ή Παπαζώλη μέ έντολάς και χρήματα.

       Ό έκ Σιατίστης Λοχαγός Παπάζογλου, θερμός πατριώτης, φλέγεται άπό ένθουσιασμόν και άγάπην δι έλευθέραν πατρίδα. Ό Παπάζογλου, όστις είναι προσωπικός φίλος τοΰ ευνοουμένου καΐ αγαπημένου της Αικα­τερίνης ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΟΡΛΩΦ, φθάνει είς τήν Ελλάδα καΐ τήν περιτρέχει-άπό της Ηπείρου μέχρι της Μάνης.

       Ή Ελληνική ψυχή δέχεται, βέβαια, μέ ενθουσιασμόν τό χαρμόσυνο ν μήνυμα, επειδή όμως, είς τό παρελθόν, οΐ "Ελληνες είχον έξαπατηθή άπό τους Ρώσους καΐ έχει ρεύσει άφθονον έλληνικόν αίμα, οί "Ελληνες πρόκριτοι δέχονται μέν τήν πρότασιν της Εξεγέρσεως κατά τών Τούρκων, άλλα θέ­τουν ώς άπαράβατον ορον τήν πραγματικήν ένίσχυσιν έκ μέρους της Ρωσίας και άλλους ορούς εθνικής ύφης δια τό πανελλήνιον ξεσήκωμα.

      Ή Ρωσία καταννοεϊ οτι οί "Ελληνες δέν εναι πλέον τόσον εΰπιστοι, διότι τό παρελθόν τούς είχε συνετίσει.

       Κατόπιν συννενοήσεων, υπογράφεται το σύμφωνον τού 1770 και μετ' ολίγον τά πρώτα Ρωσικά πλοία ύπό τάν θ. ΟΡΛΩΦ, μέ ολίγα όπλα, φθάνουν είς τήν Οϊτυλον και καταλαμβάνουν τήν Πύλον.

      Ή ιδία ναυτική μοίρα έπολιόρκησε και τήν Κορώνην κατά τόν Άπρίλιον τοϋ 1770.

        Ό ΟΡΛΩΦ προσεκάλει, διά προκηρύξεων, τούς "Ελληνας της Πελο­ποννήσου και των νήσων είς έπανάστασιν, ύπέσχετο δέ κάθε βοήθείαν έκ μέρους της Ρωσίας.

       Άπεκάλει, διά τών προκηρύξεων του, προδότην κάθε "Ελληνα, πού δέν θά ελάμβανε μέρος εϊς την άπελευθέρωσιν της Πα­τρίδος του.  

      Τον Ίούνιον 1770 έπηκολούθησεν δευτέρα αποστολή ναυτι­κής μοίρας ύπό τόν ΑΛΕΞΙΟΝ ΟΡΛΩΦ, ή οποία εύρε τάς περισσότερος Έλληνικάς επαρχίας επαναστάτημένας κατά των Τούρκων κατακτητών, διότι τά ανωτέρω γεγονότα ηλέκτριζαν τάς διψασμένος ψυχάς τών Ελλή­νων διά τήν έλευθερίαν των καΐ τό έπαναστατικόν κίνημα ξεσπδ είς κάθε Ελληνική ν γωνίαν.

        Δυστυχώς ομως, οπως πάντα, αϊ προθέσεις της Ρωσίας είναι καΐ τώρα διαφορετικάι.

Ή Ρωσία, άφοΰ τους έξεσήκωσε, τους έγκατέλειψεν ευθύς αμέσως, ώς τό συμφέρον της τήν έκάλει άλλαχοΰ και ή έπανάστασις εκείνη κατεπνίγη είς τό αίμα.

Ή Ρωσία, άποτόμως, έσταμάτησε πασαν   ένίσχυσιν, διότι, εκμεταλλευθεϊσα την δημιουργηθεϊσαν εΰνοϊκήν ύπέρ αυτής κατάστασιν υπογράφει μετά της Τουρκίας, τήν συνθήκην τοϋ ΚΙΟΥΤΣΟΥΚ ΚΑΙΝΑΡΤΖΗ, τό έτος 1774, δι  ής καρπούται πολλά εδάφη της Τουρκίας και κερδίζει τό πλεονέκτημα της προστασίας των χριστιανικών πληθυσμών.

Μετά την συνθήκην ταύτην έγκατελεψεν οριστικώς την δύ­σμοιρον πατρίδα μας εις τάς αγρίας διαθέσεις τών Τούρκων, οϊτινες έπέπεσαν μανιώδεις εναντίον τών ελληνικών  πληθυσμών καΐ κατέσφαξαν 60.000 "Ελληνας.
Οί δυστυχείς αυτοί "Ελληνες, εγκαταλελειμμένοι καΐ άοπλοι επιπτον ώς εύθαλεϊς κλάδοι Οπό την άξίνην στιβαρού ξυλοκόπου, άπό τά σπαθιά καΐ τά γιαταγάνια τών τουρκοαλβανικών ορδών.

Τό έτος 1787 εχομεν νέον Ρωσοτουρκικόν πόλεμον.

Ή αγάπη προς τήν πατρίδα καΐ ό διακαής πόθος προς τήν έλευθερίαν δέν αφήνει ήσυχους τους "Ελληνας, οΐτινες προσέφερον σημαντικήν βοήθειαν εις τους Ρώσους, Ελληνικός στόλος, ύπο τόν Λάμπρον Κατσώνη, προκαλεί ανυπολό­γιστους ζημίας εις τους Τούρκους, πρός όφελος της Ρωσίας.

Ή Τουρκία ηττάται και υπογράφεται τελικώς ή συνθήκη τοϋ Ια­σίου 1792, δι' ής ή Ρωσία κερδίζει καΐ νέα εδάφη, πλήν όμως ουδείς λόγος γίνεται περί απελευθερώσεως τών Ελλήνων καΐ συνεχίζεται ούτω ή σκλαβιά και τυραννία των.

Δια τους "Ελληνας ή έπανάστασίς των αυτή επνίγη εϊς τό αίμα καΐ τό ενδοξό'ν της μαρτύριον φωτίζει ή άγανακτησμένη ρησις τού Λάμπρου Κατσώνη: «"Αν ή Αικατερίνη εκαμε την ειρήνη της με τόν Σουλτανον, έγώ δέν έκαμα τήν ίδικήν μου».

Τήν ιδίαν πολιτικήν κατά της "Ελλάδος ακολουθούν άλληλοδιαδόχως οί Ρώσοι αυτοκράτορες, ό δέ Τσάρος Αλέξανδρος ό Α'. τό έτος 1812 διά της συνθήκης τού Βουκουρεστίου, κερδίζει την Βεσαραβίαν, υποστη­ρίζει τήν αύτονομίαν της Σερβίας και ούδεμίαν μνείαν κάμνει περί Ελλά­δος, παρά τάς υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις τάς οποίας είχε δώσει εις τόν Ύπασπιστήν του τόν "Ελληνα Στρατηγόν τοϋ Ρωσικού στρατού Αλέ­ξανδρου   Ύψηλάντην.